พุดพราวอธิษฐาน

---นิยายเรื่องนี้เป็นลำดับที่ 9 ในซีรีส์ จักรวาลพุดพราว เป็นเล่มสุดท้ายใน SS1---

*นิยายเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์สมมติ ไม่ได้อ้างอิงตามประวัติศาสตร์ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาใหม่โดยใช้คำให้มีกลิ่นอายของความเป็นพีเรียด ตัวละครมีพฤติกรรมไม่สมจริง เน้นการเล่าเรื่องให้อรรถรสเน้นความสนุกสนาน แนะนำว่าให้กดดาวน์โหลดตัวอย่างสำหรับอ่านก่อนตัดสินใจซื้อค่ะ*

(((บทสรุปของปฐมบท เรื่องราวของต้นกำเนิดซีรีส์ คำอธิษฐานของ "พวงพะยอม" มาสู่สิ่งสุดท้าย คำอธิษฐานของ "พุดพราว")))



วันหนึ่งที่สงบสุข ในภพอโยธยา คุณหญิงพุดพราวและพระเดชดำรง เจ้ากรมเวียง ผู้เป็นสามี นั่งเล่นรับลมกันอยู่ที่ศาลาริมคลองผันหน้าเรือน พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยเช่นทุกวัน หากแต่เมื่อท่านเจ้าคุณลุกไปแล้วนั้น อยู่ๆ คุณหญิงก็พลัดตกน้ำ ไอ้ช้างผู้เป็นบ่าวคนสนิทรีบกระโดดตาม ทว่าอยู่เกิดเหตุอันแปลกประหลาดขึ้น ตามคำบอกเล่าของอีซ่อนกลิ่นบ่าวคนสนิทอีกคนหนึ่ง ด้วยมันอยู่ในจุดที่มองเห็นภาพทุกอย่าง เล่าว่าตอนนั้นพลันมีมวลน้ำมหาศาล ทั้งที่เป็นหน้าแล้ง อย่างไรก็มีน้ำมากเพียงนั้นมิได้ และที่แย่กว่านั้น คือไม้ซุงเล็กๆ ที่พวกบ่าวเตรียมจะลากไปทำไม้ฟืน ดันหลุดลงคลองไป ทั้งน้ำและไม้ พุ่งเข้าใส่พุดพราวและช้าง ก่อนทั้งคู่จะหายไป

พุดพราวและช้าง รู้สึกตัวอีกครั้ง ก็เป็นภพรัตนโกสินทร์ ในอีกสองร้อยกว่าปีข้างหน้า โดยพุดพราวไปอยู่ในร่างลูกหลานตัวเองที่ชื่อ "พุดน้ำบุษย์" ส่วนช้างก็ไปอยู่ในช่างคนสนิทพุดน้ำบุษย์ที่ชื่อ "คชา" สองนายบ่าวแสนจะปวดหัว ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ต้องกลับบ้านให้ได้ โชคดีพบว่า ในภพที่พวกตนไปอยู่นั้น ดันมี "เมริสา" ที่เคยวิญญาณสลับกับ "เมขลา" หลานของพุดพราว หารู้ไม่ว่า เมริสานั้นก็มีเหตุที่ต้องมีชีวิตพัวพันกับพุดพราวและครอบครัวหรรษาเช่นกัน เพราะ "โปรดปราน" แฟนของเมขลา ซึ่งก็เป็นลูกหลานของพุดพราวเช่นกันนั้น มีความสามารถเป็นญาณวิเศษอย่างหนึ่ง คือเขาจะหลับและฝันเห็นอดีตของบรรพบุรุษจึงบันทึกมันในรูปแบบของนิยาย ทำให้พุดพราวได้ค้นพบความจริงว่า หากย้อนกลับขึ้นไป ให้นานกว่าก่อนเรื่องของมัน มันเป็นเรื่องของ "พวงพะยอม" เจ้าของร่างที่พุดพราวอาศัยอยู่ ที่แท้แล้ว มีความลับเก็บซ่อนไว้มากเพียงใด

เรื่องนี้ เป็นบทสรุปของจักรวาลพุดพราว ๒๕๖๖ SS1 ตัวดำเนินเรื่องคือพุดพราว เน้นความรักความผูกพัน สายใยของครอบครัว ธีมหลักของเล่มนี้ คือการทำดีต่อกัน อย่าให้ต้องมาเสียใจในวันที่ต้องจากลา