คุณหนูใหญ่สกุลจางต้องเป็นฮูหยินของข้า

สวัสดีเจ้าค่ะมิตรรักนักอ่านทุกท่าน
ฝากนิยายรักหักเหลี่ยมระหว่างถิงเอ๋อร์กับท่านโหวหนุ่มเอาไว้ในอ้อมใจสักเรื่องนะเจ้าคะ


โหลดตัวอย่างมาทดลองอ่านกันก่อนนะคะ
หยกขอกราบตักขอบพระคุณทุกยอดโหลดค่ะ


คำสั่งคุณหนูใหญ่จางถิงถิงถือเป็นสิทธิ์ขาด ขนาดเจ้ากรมการกลาโหมจางกุ่ยยังไม่เคยขัดสักครั้ง
คุณหนูใหญ่จางถิงถิงยึดมั่นในกฎระเบียบตระกูล คิดไตร่ตรองถ้วนถี่ เปรียบเทียบผลได้ผลเสียและผลกระทบที่มีต่อสกุลจาง ทุกการตัดสินใจของนางจะก้าวเดินหน้าหรือถอยหลังล้วนแบกชื่อเสียงของตระกูลไว้บนสองบ่า

_________________________________


ห้องนี้เป็นสถานที่ส่วนตัว บ่าวไพร่ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต "ดื่มชาก่อนเจ้าค่ะ" คุณหนูใหญ่ชงชารสเลิศต้อนรับแขกด้วยตนเอง นางไม่มีทีท่าหวาดกลัวบุรุษผู้นี้เลยแม้แต่น้อย
"ในห้องนี้มีตำราหายากทั้งนั้น" ท่านโหวเฮ่อจินหยวนสอดส่ายสายตามองรอบห้อง
"ท่านเคยมาสำรวจแล้วมิใช่หรือเจ้าค่ะ" จางถิงถิงยอกย้อนตาใส ก่อนจะแต้มยิ้มบางๆ บนใบหน้างดงาม เสียแต่ว่ารอยยิ้มนั้นดูแล้วน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง
"จะ เจ้า" ดวงตาท่านโหวเฮ่อจินหยวนเบิกกว้างอย่างตกตะลึง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ยิ่งคุณหนูใหญ่เอียงคอเฝ้ารอเขาแก้ตัว ท่านโหวก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อนาง คุณหนูใหญ่สกุลจางมิใช่สตรีฉลาดเก่งกาจทุกเรื่องทว่านางเฉลียวฉลาดมากไหวพริบ เพียบพร้อมไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมเกินมนุษย์ทั่วไปต่างหาก
"เจ้ารู้ได้อย่างไร" ท่านโหวหนุ่มถามถึงความสงสัย เขาสอดแนมสืบข่าวลักลอบเข้าจวนนั้นออกจวนนี้เหมือนเดินเที่ยวตลาดสด ไม่เคยมีใครจับได้สักครั้ง
"กลิ่นเจ้าค่ะ" จางถิงถิงมิได้หวงเคล็ดลับ นางเปิดปากเล่าทุกอย่าง "ท่านโหวมีกลิ่น" เห็นจอมโจรบุปผาร้อนรนรีบก้มหน้าไล่ดมกลิ่นกายตัวเอง คุณหนูใหญ่จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "มิได้เหม็นหรอกเจ้าค่ะ แต่หอมไม่เหมือนกลิ่นกายของข้าต่างหาก"
"หือ" ท่านโหวเฮ่อจินหยวนจับหูเกาแก้มอยู่ไม่เป็นสุข รู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่านพุ่งสู่พวงแก้มเมื่อถูกคนงามกล่าวชื่นชม
ตัวเขาหอม งั้นหรือ
ความอบอุ่นไหลทะลักเข้าเกาะกุมหัวใจแกร่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ท่านโหวหนุ่มกระแอมกระไอแก้เก้อ พยายามควบคุมความเขินแล้วรวบรวมสติสัมปชัญญะที่แตกกระเจิงเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำของคุณหนูใหญ่กลับมา
"คุณหนูใหญ่ เจ้าไม่กลัวรึ?" ในเมื่อนางรู้ว่ามีคนบุกรุกเข้าพื้นที่ส่วนตัวแล้วไฉนถึงไม่รายงานต่อบิดา
"ถิงถิง" คุณหนูใหญ่เติมชาร้อนกลิ่นหอมหวนในถ้วยน้ำชาของจอมโจรบุปผาแล้วยิ้มกล่าว
"ฮะ" ท่านโหวเฮ่อจินหยวนงุนงงเมื่อได้ยิน
"ท่านโหวเรียกน้องชายข้าด้วยชื่อเล่น แล้วไยถึงยังเรียกข้าอย่างเป็นทางการอยู่เล่า" คุณหนูใหญ่ยิ้มระรื่น แววตาระยิบระยับเจือเสน่ห์ชวนให้เคลิบเคลิ้ม
"..." ท่านโหวหนุ่มอึ้งงันอีกครั้งของวัน ซ้ำถูกรอยยิ้มคนงามสะกดให้มองจนมิอาจละสายตาไปทางอื่น เขาได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเป็นจังหวะตึกตักอย่างชัดเจน คล้ายกับว่าโลกใบนี้หยุดหมุนให้ท่านโหวได้มองใบหน้าคุณหนูใหญ่จางถิงถิงนานๆ
"ท่านโหวไม่สะดวกใจหรือเจ้าค่ะ" คุณหนูใหญ่จางถิงถิงหุบยิ้มแล้วกะพริบตาปริบๆ จ้องมองเข้าไปในดวงตาท่านโหวหนุ่มและเฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ในหัวคิดว่าอีกฝ่ายขุ่นเคืองหรือรังเกียจที่ครั้งก่อนนางเสียมารยาทใส่หรือไร เลยเป็นเหตุทำให้ท่านโหวก่อกำแพงกั้นและปฏิบัติกับนางอย่างเป็นทางการเยี่ยงนี้
"ไม่ๆ คุณหนูใหญ่ เอ๊ย! ถิงถิง เอ๊ย! มิใช่ อาถิง ถิงเอ๋อร์ อะไรดี แล้วพี่หยวนต้องเรียกคุณหนูใหญ่อย่างไรดี" เฮ่อจินหยวนลนลานอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แค่เพียงสรรพนามเรียกสตรีคนงามสกุลจางเขากลับเลือกไม่ได้
ช่างบ้าบอเสียจริง !
จางถิงถิงมองท่าทางเกาหัวเกาหูของท่านโหวแล้วในใจเกิดความรู้สึก น่ารักน่าเอ็นดู ขึ้นมา บุรุษตัวโตรูปร่างกำยำล่ำสันเหมือนหมีตัวหนึ่งนั่งตรงกันข้ามกับนาง ผู้อื่นอาจมองว่าเขาน่าสะพรึงกลัว แต่ไยสายตาของนางมองแล้วอยากยื่นมือไปลูบหัวเสียอย่างนั้น ท่านโหวผู้นี้ช่างดึงดูดความสนใจของนางไว้ที่ตัวเองจนหมดสิ้น "พี่หยวนรึ?" คุณหนูใหญ่แย้มยิ้มกรุ้มกริ่มเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา
"อ่า" เฮ่อจินหยวนรู้สึกรุ่มร้อนจนตัวแทบไหม้เมื่อหญิงงามเรียกเขาว่า พี่
คำคำเดียวทว่าให้ความรู้สึกสนิทชิดเชื้อดียิ่ง "น้องถิง" เขาเรียกอีกฝ่ายอย่างเป็นกันเองและพยายามเม้มปากกลั้นยิ้ม คาดไม่ถึงอยู่บ้างที่นางเปิดใจยอมรับเขาเป็นคนรู้จัก
"ถิงเอ๋อร์ดมกลิ่นแล้วย่อมรู้เจ้าค่ะผู้ใดมาดีหรือมาร้าย" จางถิงถิงตอบคำถามท่านโหวเรื่องที่นางรู้มาตลอดว่ามีผู้บุกรุกเข้าพื้นที่ส่วนตัว ก่อนหน้านี้นานๆ โจรบุปผาย่องมาทีทว่าพักหลังมาบ่อยเหลือเกินจนกลิ่นปะปนอบอวลอยู่ในห้องส่วนตัวห้องนี้อย่างแจ่มชัด
"ไม่ได้นะ ต่อไปน้องถิงต้องระวังตัว นอกจากพี่แล้วห้ามใครหน้าไหนเข้ามา" เฮ่อจินหยวนเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง น้ำเสียงเข้มข้นขึ้นยามพูดเรื่องผู้บุกรุก
"จะมีใครกล้าอีกเล่าเจ้าค่ะ ก็มีอยู่คนเดียว" จางถิงถิงยิ้มหวานจนดวงตาหยีโค้งดั่งจันทร์เสี้ยวงดงาม
ผู้คุ้มกันจวนสกุลจางด้อยวรยุทธ์เสียที่ไหน คนร้ายผ่านด่านไม่ง่ายหรอก นางยังแปลกใจที่ท่านโหวเข้ามาถึงเรือนหลังได้โดยที่ผู้คุ้มกันห้าสิบกว่าคนไม่รู้ไม่เห็น
ไม่มีรายงานว่าพบผู้รุกรานบนโต๊ะทำงานของนางสักฉบับ "ถงเอ๋อร์ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบบริบูรณ์ มากสุดเขาก็อยู่แค่ห้องรับรองเล็ก" คุณหนูใหญ่ชี้นิ้วไปยังห้องด้านหน้าเรือนเหมยฮวาที่มีไว้ต้อนรับแขก
ยามกล่าวประโยคนี้ในใจของนางมีกระแสความอบอุ่นไหลผ่านช้าๆ ที่เห็นท่านโหวหนุ่มเดือดดาลเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงเหลือประมาณ ท่าทางจริงจังของเขาช่างทำให้หัวใจคุณหนูใหญ่เต้นรัว
เฮ่อจินหยวนยิ้มเผล่อย่างกระหยิ่มอิ่มใจ คำพูดของจางถิงถิงสะกิดหัวใจให้สั่นไหวขึ้นมา ยิ่งท่าทางงามล้ำยามรินชาหรือตอนพูดจากับตนนั้นตรึงสายตาให้หยุดมองแค่นางคนเดียว "น้องถิงไม่ถามพี่หยวนหน่อยหรือว่าไยพี่ถึงบุกรุกมาถึงเรือนนอนของเจ้า"

_______________________


"ท่านย่า!" คุณหนูใหญ่จางถิงถิงเม้มปากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วนุ่มประดุจใยไหม "หากหลานแต่งให้ท่านโหว ท่านย่าจะว่ากระไรหรือไม่"
"หะ โหวสกุลไหน?" สายตาฮูหยินผู้เฒ่าฝูเอ้อระแวงสงสัย "อย่าบอกนะว่า ดวงพิฆาตนารีผู้นั้น!"