ฝ่าบาทช่างร้ายกาจ

ตั้งแต่เริ่มจนจบ เจ้าก็ไม่อาจหลีกหนีจากข้าพ้นเพียงเพราะข้าปรารถนารักเจ้าผู้เดียวตลอดไป
---------------------------------
13 ปี ก่อนหน้านี้

ร่างเด็กผู้หญิงวัยหกขวบกำลังวิ่งบนทางเดินในตลาดสดแคว้นเฉินด้วยชุดบุรุษ โดยมีหญิงสาววัยเดียวกันวิ่งตามหลังอย่างเหนื่อยหอบ

ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับมองซ้ายมองขวาตามร้านค้าที่ขายของ ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าร้านขนมที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ยิ่งไปกว่านั้นหน้าตายังน่ากินอีกด้วย

"องค์หญิงอย่าวิ่งสิคะ" ซื่อซื่อสาวใช้คนสนิทข้างกายซูปี้หยุดกระหืดกระหอบ

"ชู่ ข้าบอกให้เรียกว่าคุณหนู" หนูน้อยใช้มือแตะปากปรามอีกฝ่ายเสียงเบา

"คุณหนูท่านอย่าวิ่งสิคะ ถ้าหกล้มได้รับบาดเจ็บขึ้นมาข้าต้องตายแน่เลย"

"ซื่อซื่อข้าสัญญาจะไม่ทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ"

"เจ้าค่ะ"

"แม่หนูทั้งสองอยากชิมขนมนี้ไหมล่ะ" แม่ค้าห่อขนมหน้าตาน่ากินด้วยกระดาษส่งให้ทั้งสองพร้อมรอยยิ้ม

"เท่าไหร่คะ" ซูปี้ถามสายตาเป็นประกายยังจับจ้องขนมตรงหน้า แต่ไม่ได้ยื่นมือไปจับ

"ไม่เป็นไร ป้าให้พวกเจ้าชิม หากชอบก็ให้พ่อแม่พามาซื้อใหม่ได้เสมอ"

"ขอบคุณนะคะ"

ทั้งสองยิ้ม รับขนมมากัดชิมแล้วร้องออกมา ความนุ่นนวล หวานละลายใจปาก และกลิ่นหอมยิ่งเคี้ยวยิ่งอร่อย เสียงเจี๊ยวจ๊าวของหนูน้อยทั้งสองทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแวะมาดู โดยมีสายตามาดร้ายสองคู่จ้องมองเด็กทั้งสองไม่วางตา

"ได้ยินไหม เด็กนั้นเป็นคุณหนู ถ้าเราจับตัวพวกนางมาเรียกค่าไถ่ พ่อแม่พวกนางต้องยอมจ่ายเงินแน่"

"มันจะดีเหรอลูกพี่ ถ้าเราถูกจับได้..."

"ก็อย่าให้ถูกจับสิวะ"

ชายฉกรรจ์ทั้งสองเดินออกจากซอกหลีบตามร่างเด็กสาวทั้งสอง