คูมพระเอกเปลี่ยนไปละหนูจะทำไงดี!

ในวันที่ร้อนแสนร้อน อากาศของประเทศนี้ไม่เคยเห็นใจใครเลย ทั้งต้องรีบไปรอรถ นิยายก็จะต้องรีบอ่าน ไม่งั้นนักเขียนจะปิดตอนก่อนน่ะสิ เหลืออีกตั้งยี่สิบกว่าตอน กว่าจะอ่านมาได้ครึ่งหนึ่งก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันแล้วนะ แล้วที่เหลือจะทันไม่ทันอยู่ที่โชคชะตาฟ้าลิขิตแล้ว

ปี้นๆ!!

"อ้ากกกกกก!!"

ปึง!!

เสียงรถชนดังกึกก้อง ร่างโปร่งของใครบางคนลอยละลิ่วขึ้นสูงด้วยความเร็ว และตกลงที่ต่ำเพียงเสี้ยววินาที เลือดมากมายไหลออกมาจนเปรอะเปื้อนถนน ร่างกายแน่นิ่งไปพร้อมกับดวงตาที่ค่อยๆ หลับลง ไร้ซึ่งความรู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เจ้าของร่างยังคงยึดติด ไม่ว่าจะถูกรถชนมาไกลแค่ไหน สิ่งที่อยู่ในมือกลับเป็นมือถือที่ถูกเปิดหน้านิยายที่เจ้าตัวกำลังอ่านอยู่

สุดท้ายแล้ว เขาก็อดอ่านนิยายจนจบอยู่ดี รู้เรื่องราวมาแค่ครึ่งเดียว ที่เหลือก็คงต้องจินตนาการเอาแล้วล่ะ แถมยังทำให้คนอื่นเขาเป็นแผลในใจ อาจจะเรียกว่าฝังใจจากการประมาท ไม่ระมัดระวังของตัวเขาเองไปด้วย

ขอโทษนะครับ หนูพฤกษ์ไม่ได้ตั้งใจให้คุณฝังใจจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ทุกอย่างล้วนมาจากความประมาทของหนูเอง หวังว่าแถวนั้นจะมีกล้องวงจรปิดช่วยเก็บภาพเมื่อกี้ให้คุณคนขับรถพ้นผิดจากความประมาทของหนูด้วยเถิด

"รู้สึกผิดก็ดีแล้ว" เสียงของใครสักคนเอ่ยพูดกับวิญญาณดวงน้อย ที่กำลังจ้องมองร่างของตนเอง ไม่พอ ยังเข้าไปดูโทรศัพท์ของตัวเองอีก ไล่สายตาตั้งแต่บนลงล่างจนพอใจ ถึงหันกลับมาเบะปากใส่วิญญาณผู้มาใหม่ ดูอย่างไรก็เหมือนตาแก่วัยสามร้อยสามสิบสามปีไม่มีผิด

"ข้าอ่านความในใจเจ้าออกทุกคำ นินทาข้าได้ แต่ห้ามบอกว่าข้าแก่เชียว เจ้าวิญญาณเร่ร่อน" วิญญาณชายแก่ฉุนเฉียว อยากจะจับวิญญาณตรงหน้ามาตีด้วยไม้เรียวจริงๆ พวกวิญญาณเพิ่งเข้าสู่โลกแห่งความตายใหม่ๆ พวกวิญญาณทารก เพิ่งจะลอยได้โดยไม่มีเท้าแค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็มาใจห้าว ปากกล้า นินทาข้าแล้วงั้นรึนี่

"หน๊อยย เป็นใครมาอะบูละจี้กันอะ คิดว่าแก่ในโลกวิญญาณแล้วไอ้หนูพฤกษ์คนนี้จะก้มหัวให้งั้นเหรอ คิดผิด คิดใหม่ได้นะตาทวด!"

"นี่เอ็งมัน! ฮึ่ย! ใครให้ข้ามาดูแลวิญญาณสามหาวตนนี้กัน ไอ้เด็กเมื่อวานซืน เพิ่งตายตกไม่ถึงชั่วโมง กลับมาจองหองใส่ข้างั้นรึ!"

"แล้วตาทวดเป็นใครละ มาว่าผมก่อน ที่ผมต้องเร่ร่อนเพราะผมเพิ่งตุยเย่เมื่อกี้ไง แล้วพ่อกับแม่จะมาเรียกวิญญาณกลับไปเร็วขนาดนั้นได้ไงก๊อน" หนูพฤกษจีบปากจีบคอ เตรียมหันหลังหนีไปให้ไกลจากวิญญาณประสาทแดกเมื่อสักครู่

ไม่คิดเลยว่านอกจากจะมีมนุษย์ป้าบนโลกมนุษย์แล้ว ยังมีมนุษย์ตาทวดในโลกวิญญาณอีก ให้ตายเถอะ

"ถ้าไม่เห็นว่าข้ามีตำแหน่งยศสูงนะ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปที่ที่เจ้าควรอยู่แต่แรกหรอกนะ แล้วก็ เรื่องบิดามารดาของเจ้าน่ะ พวกเขารักเจ้าด้วยใจจริง แม้จะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็ยังใส่ใจเจ้าทุกอย่าง แต่ช่างโชคร้ายนัก เจ้าและพวกเขาทำกรรมต่อกันมาเพียงแค่นี้ ต่อจากนี้ก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่ของเจ้าจริงๆ เถิด พวกเขารั้งรอเจ้ามาตั้งแต่เจ้าเกิด หากชักช้า หัวใจของพวกเขาอาจจะต้องสลาย จนไม่มีชิ้นดีแน่ เจ้าเสี้ยวดวงวิญญาณเร่ร่อน"

อะ แรกเริ่มก็ดีอยู่นะ ทำไมสุดท้ายถึงได้มาจบที่เร่ร่อนอีกแล้ว! แล้วที่พูดเนี่ยหมายความว่าไงกันแน่!

"สงบปากแล้วไปซะ ข้าไม่อยากพูดคุยกับเด็กหัวแข็ง พูดจาไม่เข้าหูแบบเจ้าหรอกนะ เฮ้อ ปวดหัว เห็นทีคงต้องหายาความดันกินเพิ่มอีกสามเม็ดแล้วสินะ"

พรึ่บ!

เพียงพริบตา ภาพตาทวดจอมบ่นก็หายลับตา ภาพเบื้องหน้ากลับกลายเป็นห้องห้องหนึ่ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสีสันอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้มันมืดมาก และง่วงมากด้วย กลิ่นหอมหวานที่อยู่รอบกาย คอยโอบล้อม โอบกอดเด็กตัวน้อยให้เข้าสู่อ้อมกอด พร้อมกับหลับไปในที่สุด...........

และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นชีวิตครั้งใหม่ของหนูพฤกษ์คนนี้ ที่ต้องมารู้จักไอ้คนประสาทแดกและคนหล่อ น่าทะนุถนอม ไปพร้อมๆ กัน แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว

ว่าแต่ เด็กคนนั้นหล่อดีนะ ชอบๆ ให้ป๊าไปขอดีไหมนะ พอเดินได้ก็ขอแต่งงานเลย ดีๆ เป็นความคิดที่ดี!