อิงขวัญนายหัวหญิงของอาหมอมือหนึ่งปี2500

ที่ชาล์มบุรี
ท่ามกลางสายลมของอากาศยามหน้าหนาว
"พวงพร้าวไปรับหลานอิงขวัญหรือยังลูก?"
เสียงตะโกนลั่นมาจากในครัวทะลุเรือนนอนทรงปั้นหยาหลังเดียว ท่ามกลางบ้านสมัยใหม่ที่เรียงรายล้อมรอบ
"พวงพร้าว!"
"ขาคุณแม่"
"ขาหรือ?"
"โอ้ย!
เป็นอะไรลูก?"
จันทร์มณฑาถามบุตรสาวตนที่กำลังจับขาตนเองกระโดดเขย่งๆ คล้ายกำลังเจ็บปวดที่ขาซ้ายอย่างมาก
"ทำยังไงดีเนี่ย? แม่จะให้ลูกไปรับอิงขวัญที่สถานีรถไฟสักหน่อย แย่จริงแล้วลูกก็มาเป็นแบบนี้
เฮ้อ..."
"แต่หลานอิงขวัญโตแล้วนะคะคุณแม่ มาเองก็ได้มั้งคะ?"
"โตยังไงเราก็ต้องดูแล ภักดีเขาห่วงใยหลานอิงขวัญบุตรสาวของเขาจนมากมายขนาดนั้น ลูกก็ต้องยิ่งดูแลหลานอิงขวัญให้มากนะพวงพร้าว"
"ก็ได้ค่ะคุณแม่"
"ดีแล้วลูก"
"แต่ว่า คิดถึงพี่ภักดีจังนะคะ แม้นลูกจะพบพี่ภักดีได้ไม่นาน ก่อนที่พี่ภักดีจะย้ายไปอยู่ที่เมืองนอกได้ไม่ถึงอาทิตย์
กระมัง ? แต่ลูกก็รู้ว่าพี่ภักดีเป็นคนดีมากจริงๆค่ะ"
"ภักดีเป็นคนกตัญญู ขยันขันแข็ง ไม่เสียแรงที่ท่านพ่อกับแม่พามาอยู่ด้วย แต่ในเมื่อหากภักดียังอยู่ที่นี่ เขาก็คงไม่อาจสู้อิทธิพลของทางการได้ การไปอยู่เมืองนอกย่อมรักษาชีวิตที่มีค่านี้เอาไว้ได้มากกว่ามากนัก มนุษย์ก็แบบนี้สู้กันไป
พวงพร้าว ว่าแต่ขาลูกเป็นยังไงบ้าง?"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ แต่คงต้องหาคนขับรถกระมังคะ?"
"ให้ป๋าชัยขับให้ดีไหมลูก?"
"อี๋ คุณแม่ก็ ลูกมีเรื่องมากมายที่ต้องทำ อย่าให้ต้องหมดกำลังใจเพราะพบหน้าเขาเลยค่ะคุณแม่"
"พวงพร้าว ลูกนี่นะ
เฮ้อ .."