ดวงใจปราณ (Mpreg)

"น้องปรก!!!"เสียงเรียกชื่อน้องปรกดันลั่น

ผมหันไปตามเสียงเรียก จังหวะที่ผมเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามา ในหัวผมมีคำถามมากมายเต็มไปหมด ผมมองสำรวจคนที่ยืนตรงหน้าผม ตอนที่เขาเห็นผมเขาก็ชะงักแล้วรีบเดินเข้ามาหาน้องปรกที่ยืนข้าง ๆ ผมอยู่ 

"ทำไมไม่รอแด๊ดหน้าโรงเรียนครับ" 

"พอดีน้องปรกหกล้มครับ พี่ปราณเลยพามาทำแผล" น้องปรกหันมาส่งซิกให้ผม ซึ่งตอนนั้นสมองผมเบลอไปหมดแล้ว 

ผอมลงไปหรือเปล่า พี่ปลายจะลืมกินข้าวเย็นบ้างไหมเวลาที่ไม่มีคนคอยเตือน ทำไมพี่ปลายถึงปล่อยให้ตัวเองผอมลงขนาดนี้กันนะ แล้วแก้มที่เคยย้วย ๆ ทำไมกลับตอบลงอย่างเห็นได้ชัด กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอได้ ผมต้องรีบพูดอะไรสักอย่างแล้ว

"พี่ปลาย..ไม่เจอกันนานเลยนะ" 

"เออ.....ขอบคุณที่ช่วยลูกผมครับ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..ผมขอตัวก่อนนะครับ" ผมไม่รู้ว่าจะยืนตรงนี้ต่ออีกทำไม ถ้ายืนนานกว่านี้ น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นอยู่ต้องไหลออกมาแน่ 

"บาย ๆ ครับน้องปรก ...มีอะไรก็โทรหาพี่ได้นะ" ผมก้มลงไปขยี้หัวตัวเล็กและส่งยิ้มให้พี่ปลายแล้วเดินออกมา

ผมอยากดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด ผมยังมีสิทธิ์ในตัวเขาอยู่หรือเปล่า อยู่ ๆ เขาก็หายไปไม่ลาผมสักคำ ที่ตรงนั้นยังเป็นของผมอยู่ใช่ไหม