พวกเจ้า!อย่านอกบทได้หรือไม่!

ความริษยาของพวกเจ้าก็คืออาหาร ความดำมืดในจิตใจก็คือพลังที่มาของพวกเรา อย่าได้ปฏิเสธพวกเราเลย เพราะพวกเจ้าเองไม่ใช่หรือที่สร้างพวกเราขึ้นมา



เหรียญมีสองด้าน ทุกๆ สิ่งก็มีสองด้าน มนุษย์ก็เหมือนกัน

อยู่ที่ว่าพวกเจ้าจะแสดงด้านไหนออกมา



.

.

.

.

.



เพียงเพราะแค่กำลังเดินทางกลับบ้านดีๆ หลังจากซื้อนิยายมาอ่าน แต่แล้วก็โดนลูกหลงจากการปะทะกันระหว่างแก๊งมาเฟีย 2 แก๊ง ก่อนทุกอย่างจะเปลี่ยนไปตลอดกาลอย่างไม่มีการหวนกลับ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็นั่งอยู่บนบัลลังก์ มีพวกรูปร่างแปลกประหลาดเต็มไปหมดที่กำลังยืนเรียงอยู่เบื้องล่าง และมีท่าทีแสดงออกว่าให้ความเคารพ



อะไรเนี่ย.... ฉันอยู่ที่ไหนว่ะเนี่ย! พวกนี้คืออะไร หือ... ฉันที่ยังงงๆ กับภาพตรงหน้าต้องหยุดชะงักทันทีที่เห็นเส้นสีเงินแวบๆ ที่ข้างตัว ฉันจึงลองจับมันมาดูให้เต็มตา ถึงได้รูว่ามันคือเส้นผม!



"ท่านเอวาตื่นแล้ว...พวกเราขอแสดงความยินดีกับการตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แด่ผู้เป็นนายหญิง" เสียงที่ดังมาจากข้างล่างทำให้ฉันมองด้วยความตกใจแต่ใบหน้ากลับเรียบเฉย



"....." ฉันยังพูดอะไรไม่ออกในหัวกำลังเรียบเรียงความจำ ก่อนจะปวดหัวจี๊ดสักพัก ก็จำได้ทุกอย่าง แล้วรู้ว่าตัวฉัน หรือก็คือคนที่ถูกเรียกว่านายหญิงคนนี้คือ เอวา โฟลเลนเซียส 1 ใน 7 บาป บาปแห่งความริษยา...เอาจริงดิ?



"ข้าหลับมานานเท่าใดแล้ว" ฉันถามออกไปเพราะพวกเขาบอกว่ายินดีที่ฉันตื่นขึ้นมา อ้อ แล้วฉันก็รู้จากความจำมาอีกว่าฉันหลับไปทำให้ดวงจิตในร่างนี้ไปเกิดที่อีกโลก ซึ่งพอตายจากที่นั่นแล้วทำให้กลับมาที่ร่างเดิมนี่ แล้วก็คงต้องใช้คำพูดคำจาให้เหมือนกับคนที่นี่สินะ



"100ปี แล้วครับนายหญิง" ห๊ะ ว่าไงนะ...1-..100ปี แม่เจ้านี่ฉันหลับหรือตายว่ะคะ นานขนาดนี้ เอาเถอะคงต้องปรับตัวกันอีกนานเลยเเหะ







"ข้าขออัญเชิญ" เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น เรียกให้ข้าต้องปรากฏ ตรงหน้าคือเด็กชายผู้มีเส้นผมสีเงินเหมือนกับข้า ดวงตาสีฟ้าดั่งอัญมณี หน้าตาอันหล่อเหลาของเขาทำให้ข้าตะลึงอยู่บ้าง หล่อแต่เด็กเลยแหะโตขึ้นสาวตึมแน่ๆ



"เจ้ามีนามว่าอะไรเจ้ามนุษย์" ข้าถามชื่อของอีกฝ่ายพลางลอยวนสำรวจรอบๆ ตัวเขา อืม..รูปร่างก็ดีพอใช้ได้! แม้จะเด็กอยู่ก็เหอะ



"กันน่าร์ ทีโอสเตนาร์ท เป็นองค์ชายลำดับที่ 5" เอ๊ะ ชื่อหมอนี่มันคุ้นๆ นะ ทีโอ..ทีโอสเตนาร์ท เห้ย! นี่มันพระเอกในนิยายที่เพิ่งอ่านจบไปนิ



"องค์ชายของอาณาจักรรูเปเซียใช่หรือไม่.." ข้าถามเพื่อตรวจสอบความคิดของตัวเอง ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าให้เป็นการยืนยัน โอ้.. นี่มันเป็นเรื่องตลกอะไรกันเนี่ยยย



"แล้วเจ้าต้องการอะไร ถึงได้เรียกข้ามากัน" ข้าถามในตอนที่รวบรวมสติกลับมาได้แล้วพลางเหลือบมองสำรวจรอบจนมาสะดุดที่มือของเขา สิ่งที่อยู่ในมือนั้นเหมือนเป็นหนังสือต้องห้ามเลย แล้วเขาใช้มันเรียกข้าออกมาเรอะ! ใครมันกล้าให้เด็กอายุแค่ 5 ขวบถือของอันตรายแบบนี้เนี่ย ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมาไอ้เด็กนี่ตายแน่ๆ พวกมนุษย์นี่นะ



"ข้าต้องการ"