ตัวร้ายอย่างข้าไม่ยอมตายง่าย ๆ แน่ ( เก็บตกความหวาน น้ำตาลเรียกพี่ )

E-Book เล่มนี้เป็นการเก็บตกความหวาน จากเรื่อง "ตัวร้ายอย่างข้าไม่ยอมตายง่าย ๆ แน่"
ช่วงหลี่เหมยหลินถูกคาถาคะนึงหาเล่นงานยามค่ำคืน จอมมารตัวแสบแอบปีนหน้าต่างเข้าห้องนาง

ตัวอย่าง

"คร้านจะเถียงกับท่าน ข้าไปนอนดีกว่า" นางดันอกกว้างออกห่าง เพราะจอมมารตัวโตยืนเกะกะขวางทางเดิน

โมว่หวังเทียนเดินตามสาวงามต้อย ๆ นางนอน เขาก็จะนอนด้วย

ครั้นเห็นตัวป่วนเตรียมล้มตัวนอนบนเตียง บุตรสาวอดีตจอมมารจึงเอ่ยออกมาว่า

"ดับไฟให้ด้วย แล้วคืนนี้อย่ามานอนเบียดข้า ข้าอึดอัด" หากฟังแล้วทำตาม คงไม่ใช่จอมมารโมว่หวังเทียนตัวจริง

"ดับไฟแล้วมองไม่เห็นหน้าสวย ๆ ของเจ้า ข้าไม่ดับหรอก จะนอนสว่าง ๆ เจ้าอยากดับก็ดับเอง" จอมมารทิ้งตัวลงบนเตียง กลิ้งไปนอนอยู่ตรงกลาง

"พึ่งพาแค่นี้ ก็ทำให้ไม่ได้ ไม่ต้องมานอนเตียงข้า ลุกขึ้นเลย" หลี่เหมยหลินหงุดหงิด หน้างอ ไม่พอใจ

"นี่มันเตียงข้า ทุกสิ่งทุกอย่างในแดนมารนี้ อยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของข้า ดังนั้นข้าจะนอนด้วย" โมว่หวังเทียนยิ้ม

"ท่านนี่น่ารำคาญจริง ๆ เลย" สตรีร่างบางพูดใส่หน้าอย่างไม่เกรงว่าหัวจะหลุดออกจากบ่า

"พูดจาไม่น่าฟัง ต้องโดนตีก้นลงโทษ" แขนเรียวเล็กถูกดึง ส่งผลให้นางเสียหลักล้มพาดต้นขาแกร่ง โดนตีก้นตามที่อีกฝ่ายว่าไว้เมื่อครู่ จอมมารถือโอกาสสัมผัสก้นเด้ง ๆ ภายใต้เสื้อผ้าของนางหลังการตีลงโทษไปหนึ่งที แม้ไม่ใช่การบีบ แต่หลี่เหมยหลินก็ตกใจมาก

"ท่านฉวยโอกาส" โวยวายไปได้ครึ่งเดียวก็ถูกพลิกตัวหงายขึ้น ทุกอย่างรวดเร็วจนนางตั้งตัวไม่ทัน เท่านั้นไม่พอจอมมารตัวแสบขโมยจูบปากดูดลิ้นราวกับจะสูบวิญญาณออกจากร่าง

โมว่หวังเทียนไม่สนว่านางจะดิ้นจะข่วนส่วนไหนของร่างกายเขา รู้เพียงว่าริมฝีปากท่านหญิงซิงเหยาผู้แสนดื้อดึงนั้นนุ่มมาก

______________________


ตัวอย่างใน E-Book เล่มเต็ม เรื่อง "ตัวร้ายอย่างข้าไม่ยอมตายง่าย ๆ แน่"


นางเห็นเขาร่ายคาถา ดีใจนึกว่าอีกฝ่ายยอมทำตามคำขอ ที่ไหนได้เขากลับเสกให้นางไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้

แค่หลี่เหมยหลินอ้าปากจะกล่าวถึงคาถาคะนึงหานางก็สำลักน้ำลายตัวเองเสียอย่างนั้น

"หลังจากนี้ไปเจ้าจะไม่สามารถเอ่ยถึงเรื่องนี้กับใครได้ ทุกครั้งที่เจ้าพยายามพูดถึงมัน เจ้าจะสำลักน้ำลายตัวเอง" 

จอมมารตัวร้ายกระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ความจริงคาถานี้อยู่ได้เพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น เขาแค่ขู่นางเล่น ให้นางเลิกงอแงเรื่องนี้ได้แล้ว

ฝ่ายหลี่เหมยหลินโกรธมาก จึงคว้าข้อมือเขามากัดอย่างแรง

"ซิงเหยา เจ้าเป็นสุนัขหรือไง" โมว่หวังเทียนสะบัดมือ เมื่อครู่ประมาทไปหน่อย

"ใช่ ข้าเป็นสุนัข" นางสะใจที่เอาคืนอีกฝ่ายได้ ทว่าชายผู้มีใจคับแคบอย่างโมว่หวังเทียนไม่ปล่อยให้นางลอยนวล เขาร่ายคาถาใส่นางอีกครั้ง 

"ใจคอท่านจะร่ายอีกกี่คาถาใส่ข้า ท่านเป็นบ้าหรือว่างมากกันแน่"

"ต่อจากนี้ไปเจ้าทำข้าเจ็บตรงไหน เจ้าก็จะเจ็บตรงนั้น เจ้ากัดเลย พวกเราจะได้เจ็บไปพร้อม ๆ กัน"

ช่วงท้ายของประโยคเขาท้าทายนาง ด้วยการยื่นมือมาให้กัด หลี่เหมยหลินหงุดหงิด สุดท้ายโดนย้อนเล่นงานอีกจนได้

"ท่านมันบ้า" นางตะโกนใส่ ทำให้โมว่อู๋ตี๋ซึ่งอยู่ในเรือนเดียวกันตกใจตื่น รีบวิ่งมาดูที่ห้องบุตรสาว

"ซิงเหยา มีอะไรหรือ พ่อได้ยินเสียงเจ้าตะโกนโวยวายเมื่อครู่"

โมว่หวังเทียนเห็นท่านหญิงตัวแสบเตรียมตัวร้องแหกปากให้บิดาช่วยเหลือ จึงรีบใช้มือปิดปากนาง ก่อนกระซิบขู่เบา ๆ ว่า

"ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องยามวิกาล เจ้าคิดว่าผู้อื่นจะมองเช่นไร ดีไม่ดีเจ้ากับข้าอาจถูกจับให้หมั้นหมายกัน เอาล่ะ คราวนี้เจ้าอยากร้องก็ร้องได้ตามสบาย ข้าไม่ขัด เจ้าเองก็ถือว่างามพอใช้"

ได้ฟังเช่นนี้หลี่เหมยหลินอดหวั่นไม่ได้ หากบิดาของนางเห็นดีเห็นงามให้หมั้นหมายกับจอมมารตัวร้ายที่อยู่ตรงหน้า คงยากจะปฏิเสธ

"ไม่มีอะไร ท่านพ่อกลับไปนอนเถอะ ข้าแค่ละเมอฝันร้ายเท่านั้น" ครั้นได้ยินบุตรสาวกล่าวเช่นนี้ โมว่อู๋ตี๋จึงเดินกลับห้องของตนไป ไม่ได้สงสัยอะไร

"ท่านพ่อไปแล้ว ท่านเองก็สมควรไปเช่นกัน ไป ไป ข้าจะนอน" นางโบกมือไล่ด้วยความรำคาญ

"แล้วเจ้าจะทนคิดถึงข้าไหวหรือ"

"ความคิดถึงจอมปลอม เหตุใดข้าจะทนไม่ได้" เรื่องอะไรต้องยอมแพ้เขาง่าย ๆ หลี่เหมยหลินมั่นใจว่าตนสามารถเอาชนะคาถาคะนึงหาได้ ถึงเจ็บ แต่คงไม่ถึงตาย

"เช่นนั้นก็ลองดู ข้าจะให้โอกาสเจ้า รอเจ้าสักหนึ่งก้านธูป" ว่าแล้วโมว่หวังเทียนก็เดินไปทางหน้าต่าง ร่ายคาถาอำพรางกาย

ฝ่ายหลี่เหมยหลินมองไม่เห็น ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาอยู่ส่วนใดในห้อง หรือปีนออกไปนั่งรออยู่ด้านนอก แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้หัวใจนางเริ่มกลับมาเจ็บแปลบอีกแล้ว

'อูย... เป็นเช่นนี้ไม่ได้ ข้าไม่อยากแพ้เขา เจ้าชั่วนั่น หากข้าเรียกหา วันหน้าต้องเยาะเย้ยข้าไปตลอดแน่'

แม้ใจไม่อยากยอมรับความช่วยเหลือ แต่ร่างกายของนางชักเริ่มทนไม่ไหว นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงกว้าง เหงื่อแตกพลั่ก

โมว่หวังเทียนซึ่งแท้จริงแล้วยืนพิงขอบหน้าต่างมองดูสตรีร่างบางกำลังฝืนตัวเอง แล้วยิ้มอย่างเอ็นดู

'ดื้อจริง ๆ ' เขายืนมองนางน้ำตาไหลพราก ดูก็รู้ว่าทั้งคิดถึง ทั้งกำลังก่นด่าเขาอยู่ในใจ

'ข้าจะกอดเจ้าสักหน่อย ถือว่าเป็นยาช่วยบรรเทาอาการปวดใจ' เมื่อตัดสินใจได้แล้ว โมว่หวังเทียนจึงเดินกลับไปหาหลี่เหมยหลิน ซึ่งแทบทนไม่ไหวแล้ว กกกอดนางไว้ทั้งที่ใช้คาถาอำพรางกายอยู่ 

'มีผีมาทับข้าหรืออย่างไร ทำไมหนักเช่นนี้'

สาวงามนึกหาเหตุผลมารองรับ แต่ให้คิดว่าโมว่หวังเทียนช่วยนางนั้น เป็นไปไม่ได้ เพราะเขามันร้าย ใจดำ อำมหิต ชอบคิดกลั่นแกล้งนางไม่หยุด 

'เจ็บน้อยลงแล้ว ข้าทนได้จริง ๆ ' บุตรสาวอดีตจอมมารยิ้มอย่างภูมิใจ ในขณะที่จอมมารเจ้าเล่ห์แอบหอมแก้มนุ่ม ๆ ไปหนึ่งฟอด

______________________

เรื่องรักใคร่ 40% ของเนื้อหา
เรื่องหาเงิน ผจญภัย ชิงไหวชิงพริบ 55% ของเนื้อหา
เรื่องเศร้าใจ 5% ของเนื้อหา

เรื่องนี้ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ อ่านเพลิน ๆ เจ้าค่ะ

______________________

หากมีรีวิวน้อยและหัวใจน้อย นักเขียนจะไม่มีแรงแต่งเรื่องฟรีเรื่องต่อไป ต้องเก็บจินตนาการใส่ไหดองไว้

ดังนั้น ทุกคนที่อ่านแล้ว ขอหัวใจคนละ 5 ดวง พร้อมรีวิวสั้น ๆ ดี ๆ เช่น สนุก หรือ ชอบ ก็ได้เจ้าค่ะ ถือว่าเป็นน้ำใจตอบแทนกัน

ต้นไม้ต้องการน้ำ นักเขียนต้องการกำลังใจเจ้าค่ะ

ขอบคุณล่วงหน้า รักนักอ่าน จุ๊บ จุ๊บ ^3^