เพียงแรกรัก

+++++++++++++++++++++++++
“เลิกยุ่งกับคุณอาป้องปราบซะเธอก็มีนายกาจพลบอดี้การ์ดที่รักทั้งคนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เลิกแจกความจริงใจจอมปลอมให้ผู้ชายคนอื่นได้แล้วหนูนิ”
“ในสมองคุณโปรดมีแต่เรื่องอกุศล...”
“ถ้าสมองของเธอมันคิดเรื่องดีๆ นัก ก็กลับเชียงใหม่ไปซะซิ ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อก็แสดงว่าไอ้ความคิดอกุศลในสมองของฉันนี้เป็นความจริง” เสียงดุดันพร้อมสีหน้าเดือดดาลของปิลันธน์พังทำนบเขื่อนกั้นน้ำตาหญิงสาวแตก นิรนารถสะอื้นในลำคอและกำลังจะดังขึ้นทุกขณะพร้อมกับน้ำตาไหลพราก รู้ว่าปิลันธน์เข้าใจผิดอยากจะอธิบายความจริงใจแทบขาดหากแต่ก็ไม่อาจบอกได้ในตอนนี้ คงต้องจำใจให้เขามองเธอในแง่ลบและยอมให้เกลียดเธอไปเรื่อยๆ เท่านั้นเอง
“หนูนิไม่เคยคิดอะไรกับคุณอาปราบอย่างที่คุณโปรดคิด ส่วนกาจคุณโปรดก็รู้ว่ากาจเป็นอะไรกับหนูนิ กาจไม่ใช่คนรักของหนูนิสักหน่อย” เสียงสะอื้นไห้ดูเหมือนจะดังกว่าวาจาที่กล่าวออกมาด้วยซ้ำ ยิ่งแม่สาวส่งเสียงร้องไห้ดังยังกับเด็กมากขึ้นเท่าไหร่ ปิลันธน์ก็หน้าเสียใจเสียทำอะไรไม่ถูกรีบลุกนั่งพลางฉุดข้อมือเล็กของเด็กขี้แงให้ลุกตาม
“หนูนิหยุดร้อง หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ” เขาแตะมือลงบนบ่าเล็กคล้ายอยากจะปลอบขวัญหากน้ำเสียงจำใจเข้มขู่ เห็นหน้านวลน้ำตาท้วมหน้าก็อดไม่ได้จึงต้องใช้มือไปช่วยเช็ดน้ำตาเบาๆ เขาเผลออ่อนโยนกับเธอลากนิ้วโป้งกวาดน้ำตาช้าๆ บนแก้มบางใสนั้นจนแห้ง “ไม่เอาน่ะอย่าร้อง ร้องยังกับจะเป็นจะตายเหมือนฉันจะปล้ำเธออย่างนั้นแหละ”
“ก็คุณโปรดกำลังจะทำอย่างนั้นจริงๆ” ก้มหน้าพูดเสียงสั่น ยกมือคลำแก้มลงไปถึงลำคอที่ยังคงความรู้สึกสยิวไม่หาย ด้วยจากปากและจมูกของปิลันธน์ระดมจูบเมื่อครู่
“ทำไมคิดว่าฉันพิศวาสเธอจริงๆ นะเหรอ” น้ำเสียงเรียบเบาหากจะฟังกระด้างกระเดื่องไปบ้าง มือใหญ่เชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตา และพอเจอตาคู่สวยฉ่ำน้ำประกายตาใสแวววับก็เรียกเสียงตีกลองร้องดังในอกของเขาได้อย่างดี ‘อย่ามองหน้า อย่าจ้องตาไอ้โปรดเอ้ยไม่งั้นมึงใจอ่อนอีกแน่’
แล้วถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะเตือนตัวเองห้ามปรามบังคับยังไงก็ไม่สามารถรั้งจิตใต้สำนึกของหัวใจได้ อยู่ใกล้กันแทบปลายจมูกจะชนเห็นหน้าเนียนนวลชัดเจนขนาดนี้ และยิ่งเขาเป็นคนทำให้เธอเสียน้ำตาเองแล้วด้วยเหมือนว่าจะต้องปลอบและขอโทษเธอเสีย ปิลันธน์โน้มหน้าชิดใกล้เข้าเรื่อยๆ อยากจะปล่อยสมองให้ว่างเปล่าไปสักระยะ อยากจะเลิกพยายามแสดงบทเกลียดนิรนารถแล้วบอกความลับในใจแทน ริมฝีปากหนาแนบประกบเรียวปากชมพูนุ่มนิ่ม จูบนี้ไม่ได้จาบจ้วงรุ่นแรงอย่างจูบแรก ออกจะอ่อนโยนจนนิรนารถเผลอลืมตัวหลับตารับจุมพิตของเขาอย่างว่าง่าย สองมือเรียวเลื่อนขึ้นมาเกาะต้นแขนใหญ่จิกปลายเล็บแน่น เมื่อปิลันธน์พยายามจะส่งลิ้นอุ่นๆ เข้ามาดูดรับความหวานของลิ้นเล็ก จูบที่เขามอบให้เธออยากจะรับมันไว้ทั้งหมดแต่ด้วยไร้เดียงสานักเรื่องจูบบวกกับสามัญสำนึกที่แล่นแวบเข้ามาในสมองว่าปิลันธน์เกลียดเธอ ที่เขาทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะพิศวาสหรือชอบพอในตัวเธอแต่เป็นเพราะเขาอยากจะแกล้งให้เธอหลงใหลเขามากจนตัดใจไม่ขาดต่างหาก
นิรนารถลืมตาโพลงเรียกสติกลับคืนก่อนจะเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบหวานหอมมากกว่านี้ หากแต่ไม่ได้ผลและไม่ง่ายอย่างครั้งแรกดูเหมือนพ่อหนุ่มจะกลายเป็นผู้ชายบ้ากามไม่ยอมปล่อยเธอให้หลุดออกได้ง่ายๆ เขายังไม่ละความพยายามจะแลกลิ้นดุนดันเข้ามาในโพรงปากของเธอจนได้ ลิ้นเล็กหลบหลีกพัลวันแต่ชายหนุ่มกลับเหมือนสนุกที่ได้เป็นผู้ล่าไม่มีทีท่าจะยอมหยุดเล่นเสียด้วยทั้งที่นิรนารถเริ่มทุบตีผลักไหล่ให้ห่างออกก็ตาม
“อืม...อืม...”เสียงปรามปนความซ่านเสียว ดิ้นรนยังไงก็ไม่ได้ผลนิรนารถจึงตัดสินใจใช้ฟันซี่เล็กๆ กัดเบาๆ เข้ากับลิ้นผู้ลุกล้ำ มันได้ผลทำให้ปิลันธน์ถึงกลับสะดุ้งรีบดึงลิ้นออกและผละตัวไปยืนห่างอย่างรวดเร็ว
“ยายเด็กบ้า คิดจะกัดลิ้นคนอื่นให้ขาดเลยหรือไง” เขาทำเสียงเดือดลูบปากแดงก่ำของตัวเองไปมา ดีนะที่ดึงกลับทันไม่อย่างนั้นเขาคงเลือดสาดแน่
“คุณโปรดนั้นแหละบ้า เอาลิ้นเข้ามาในปากหนูนิทำไมละ” เสียงแหลมตวาดกลับหน้าแดง ปิลันธน์ได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่ก อายจนเลือดฝาดสีร้อนทั้งสองแก้มเช่นกัน
==============> [เพียงพบหน้าก็พาฝันถึง แต่รักของเขาและเธอจะสมปรารถนาได้อย่างไร ในเมื่อเขามีเจ้าของ และเธอก็มีคนที่คอยหวง ราวจงอางหวงไข่]