สตรีมเมอร์เกมสยองขวัญกับบอสผีผู้น่ารัก 01 เล่ม 1

จินหยางเป็นอดีตนักพรตผู้ทรงธรรมกลับกลายเป็นจอมมารไร้ชื่อที่ถูกจองจำในหุบเขานรกอันไร้ก้นเหว วันหนึ่งเขาหลุดพ้นโทษไร้พันธนาการแต่กลับกลายต้องทะลุมิติเข้าไปในโลกที่ตัวเองไม่รู้จัก ทุกคนต่างเรียกเขาว่าตัวละครลับ โลกใบใหม่ที่เรียกว่า “เกมสยองขวัญ” นอกจากจะต้องเอาตัวรอดจากผีร้ายแล้ว เขายังต้องหลบหลีกสายตาของผู้ล่าอีกด้วย 

เกมสยองขวัญที่ต้อนรับโลกใบใหม่เต็มไปด้วยเหล่าปิศาจร้ายที่อำมหิต เหล่าผู้เล่นทั้งหลายจะต้องเอาตัวรอดจากเหล่าภูติผีที่ปะปนเข้ามาในหมู่ผู้เล่นพร้อมกับสังหารบอสผีของเกมเอาตัวรอดแลกกับไอเทมวิเศษพร้อมกับเงินรางวัลจำนวนมหาศาล ผู้คนต่างรู้ดีว่าการเข้าร่วมเกมต้องเสี่ยงชีวิตขนาดไหน แต่เมื่อแลกกับสิ่งที่ต้องการย่อมคุ้มค่าสำหรับพวกเขาเสมอ!

บุรุษรูปงามนามจินหยางยินดีเข้าร่วมเกมโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองได้ถูกถ่ายทอดสดไปทั่วทุกมุมโลก เขาไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตนเป็นที่จับตามองของเหล่าเศรษฐีผู้ชอบเล่นสนุกกับชีวิตของคนอื่นราวกับมดปลวก กติกาและของเกมเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตามอารมณ์ของเจ้าของเกม ระดับความยากจะเพิ่มขึ้นเมื่อเคลียร์ภารกิจเสร็จสิ้นในโลกถัดไป 

ใครจะคิดว่าที่แท้จริงแล้วบอสผีที่เหล่าผู้เล่นตามล่าจะกลายเป็นอดีตคนรักของเขาเมื่อสมัยพันปีก่อน ผลจากการที่จอมมารหนุ่มต่อต้านกติกาทำให้เกมสยองขวัญเกิดบัคขึ้นมา แทนที่จะเป็นฝ่ายล่าหัวบอสผีเขากลับกลายเป็นคนที่ทำทุกวิถีทางปกป้องบอสผีจากเหล่าผู้เล่นเสียเอง!

[ผมมีข้อเสนอให้คุณอยู่สองทาง ถ้าคุณอยากจะปกป้องคนรักของคุณจากเหล่าผู้ล่า คุณต้องแก้ไขเนื้อเรื่องของเกมทั้งหมดก่อนที่เวลาจะหมดลง แต่ถ้าทำไม่ได้ หัวใจของบอสผีย่อมถูกเอามาสังเวยตามบทบาทแน่นอนครับ]

“หัวของเจ้ากระทบกระเทือนไปแล้วหรืออย่างไร ? เจ้าคิดจะเอาคนรักของข้าเป็นตัวประกันเพื่อให้ข้าเป็นหมากในกระดานของเจ้าอย่างนั้นสินะ ช่างน่าสมเพชเสียจริง!” เสียงหวานเอ่ยด้วยความเยาะเย้ย แม้จะโกรธแค้นเพียงใดแต่กลับไม่แสดงท่าทีเกรี้ยวดกราดออกมา กลิ่นอายปิศาจยังแตะจมูกจนจอมมารหนุ่มเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจ 

[แหม ๆ ท่านจอมมารอย่าได้โกรธเคืองไปเลย บนโลกใบนี้สิ่งที่มีอำนาจที่สุดรองจากเงินก็เป็นไอเทมพิเศษนี่แหละครับ เหล่าผู้เล่นทำทุกวิถีทางให้ได้ในสิ่งที่ต้องการแม้ว่าจะต้องหักหลังพวกเดียวกันก็ตาม ต่อให้คุณเป็นหมากให้กับท่านผู้นั้นจริง ๆ จอมมารน้อยอย่างท่านจะทำอะไรเขาได้ ?]

“เหอะ ! น่าสมเพชนัก”

…

“ขอบใจพวกเจ้าที่อยากใส่ใจกันขนาดนี้ พวกเรารวมตัวกันเพราะความบังเอิญทั้งนั้น อีกไม่นานข้าจะไปตามหาเบาะแสเกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลังจากนี้ ต่อไปคงไม่ได้แวะเวียนมาสนทนาด้วยบ่อย ๆ” จินหยางเอ่ยลาโดยที่ไม่ได้อ่านคอมเมนต์เลยแม้แต่น้อย ใครจะไปคิดว่าแค่เขารวมตัวกับโจวหวางซีจะได้รับความสนใจจากผู้คนมากมายขนาดนี้แถมยังทำให้คนบนโลกอินเทอร์เน็ตมีความเห็นแตกต่างกันไปอีกต่างหาก

[เอ๊ะ แปลก ๆ นะคะ อยากใส่ใจ? นี่พวกเขาด่าเราว่าเสือกอยู่หรือเปล่า ฮ่า ๆ ๆ]