ครรภ์ลับ...เมียนอกสมรส

คำโปรย...

ในคืนแต่งงานของรพีกับราศี ท่ามกลางแขกเหรื่อจำนวนมาก ชายหนุ่มที่ไม่อยากแต่งงานก็ดื่มเหล้าจนเมามาย เนื่องจากไม่สามารถขัดใจพ่อแม่ของตัวเองได้ จากนั้นก็ขอตัวไปห้องน้ำ ทว่ามารู้สึกตัวอีกที ก็ได้มีความสัมพันธ์กับสาวใช้คนหนึ่งของบ้านนี้เสียแล้ว
หลังจากวันนั้น เขาก็เพียรตามหาหญิงที่ชื่ออุมารี เพื่อที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อเอาไว้ แม้หัวใจจะกังขาในเรื่องของคืนนั้นก็ตาม แต่เธอก็หายไป พร้อมๆ กับร่างกายของรพีที่เริ่มรู้สึกแปลกๆ ในเดือนถัดมา อาการที่เขาเป็น เหมือนกับคนแพ้ท้อง เวียนหัวอย่างแรง ไม่อยากกินข้าว ใครเห็นก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวว่า
เขากำลังแพ้ท้องแทนเมีย
จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อเขากับราศี หลังจากแต่งงานและจดทะเบียนสมรสไปแล้ว ก็ต่างคนต่างอยู่ บวกกับราศีมาชู้ จึงทำให้เขาไม่อยากมีอะไรกับเธอ แล้วไหนอาการเวียนหัวประหลาดนี่อีก ราวกับมันอยากให้เขา อยู่ห่างจากราศีอย่างไรอย่างนั้นแน่ะ
และเมื่อเขาได้พบกับอุมารีอีกครั้ง เขาก็หายจากอาการเวียนหัวเป็นปลิดทิ้ง พร้อมๆ กับความลับมากมาย ที่กำลังถูกเผยออกมาให้ทั้งสองได้รับรู้ความจริง...
ทุกอย่างจะลงเอยอย่างไร โปรดติดตามได้ในนิยายเล่มนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ ที่ยังอยู่เคียงข้างกันเสมอ

ซินยอริต้า


“ว่าไงครับ คุณพอจะตอบผมได้ไหม ผมไม่เคยนอนกับใครเลย นอกจากคุณ ผมแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าผมทำแบบนั้นได้ไง”
ความทรงจำเลือนราง เธอเองก็ร่านสวาทใช่ย่อย หิวโหยไม่ได้ต่างจากเขา ต่างก็ปรนเปรอความสุขให้แก่กัน จนกระทั่งหมดแรงลง รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่แม่ยายร้องลั่นบ้านเสียแล้ว
“ฉันไม่ทราบค่ะ คุณจะบอกว่า เหตุการณ์ทั้งหมด มันเกิดจากที่ฉันให้คุณดื่มน้ำเหรอคะ ?”
แม้จะอยากกลับบ้าน แต่เพราะคำพูดของเขา ทำให้อุมารีขุ่นเคืองใจ นี่คือการทำบุญแล้วได้บาปของแท้ เขาไม่ควรปรากฏกายให้เธอมาเจออีกเลย สู้ให้นึกถึงเงียบๆ ยังจะดีกว่าเลย
คำถามของเขาทำให้เธอรู้สึกว่า เขากำลังยัดเยียดความผิดให้กับเธอ ทั้งที่เธอได้รับผลเต็มๆ โดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยซ้ำ
“ก็...ผมคิดว่า...น่าจะเป็นแบบนั้น”
สายตาที่เธอจ้องมองมา ทำให้รพีไม่สบายใจ รู้สึกเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกของเธอ จนอยากเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาใหม่
“ผมหมายได้หมายถึงคุณวางยาผม แต่ผมแค่...”
“คุณหมายความว่าแบบนั้นค่ะ ทำไมเหรอคะ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย ทั้งที่สุดท้ายแล้ว ฉันต้องเดือดร้อน”
“อ่า...ผม”
รพีหน้าซีดลงทุกขณะ แต่เขาก็ไม่รู้ตัวว่าอาการมึนหัวได้หายไปนานโข ตอนนี้เหลือแค่ความประหม่า และอะไรสักอย่าง ที่กำลังล่ามเขาไว้กับเธอ รู้แค่ว่า แม้ในขณะนี้ เขาก็อยากคุยกับผู้หญิงคนนี้ต่อไป ราวกับเป็นญาติที่หายไปนานแสนนาน
“หลีกไปค่ะ ฉันจะกลับบ้าน คุณทำให้วันดีๆ หายไปหมดเลยค่ะ”
ปกติอุมารีไม่ใช่คนประเภทชอบต่อว่าใคร แต่เพราะเธอถูกทำลายความรู้สึกจากคำถาม จึงโพล่งออกมาจากใจ รพียิ่งรู้สึกแย่ไปกันใหญ่
“คุณ...ผมขอโทษนะ”
อุมารีคิดว่า ประโยคนี้ควรเปล่งออกมาในตอนแรกด้วยซ้ำ มันคงจะทำให้รู้สึกดีกว่าตอนนี้อย่างแน่นอน...