๙สิ่ง เล่ม๔ (จบ)

เมืองแรกอรุณบ้านเกิดที่วาโยจากมานั้นมีตำนานเมืองทั้งหมดเก้าสิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าต้องเรียกสิ่งเหล่านั้นว่าอะไร เวลาที่เปลี่ยนผ่านจากรุ่นสู่รุ่นทำให้ตำนานเหล่านั้นค่อยๆสูญหายไป...
การรับรู้ของมนุษย์สูญหายไปตามกาลเวลา ทว่าสิ่งทั้งเก้านั้นยังคงอยู่เช่นเดิม มีตัวตนอยู่ในเมือง อาจเดินสวนกันโดยที่ไม่รู้ตัว อาจเป็นใครคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ร่วมกัน หรืออาจเป็นอะไร... ที่ประดับอยู่ในบ้าน

เสือหน้าทอง คือสิ่งตนแรกที่วาโยได้เห็นหลังจากกลับไปเมืองแรกอรุณ มันมีใบหน้าสีทองแวววาวเนื้อตัวสีขาว บางครั้งตัวเล็ก บางครั้งตัวใหญ่ โผล่มาที่สวนหน้าบ้าน บ้างก็หัวจุ่มอยู่ในบ่อน้ำ นอนขี้เกียจอยู่ตรงบันได ไม่ก็ไปนั่งห้อยขาอยู่บนตู้เย็น ตำนานว่ากันว่ามันชอบกินความสุขของมนุษย์ แต่กลับชอบมาขอโดนัทเขากิน...

เขาเป็นเพียงนักเขียนนายหนึ่งที่กำลังอยู่ในช่วงสมองตันจึงกลับเข้าเมืองแรกอรุณเพื่อหาแรงบันดาลใจ ตำนานเมืองที่ถูกลืมไปเกือบหมดจนต้องล้วงควักหาข้อมูลจนเลือดตาแทบกระเด็น นอกจากความแปลกของตำนานเมือง เขาก็ได้เจอคนดูแลบ้านใจดีที่ทำอาหารอร่อยมาก เพียงแต่ชายคนนี้มักแวบไปแวบมาจนผิดมนุษย์มนา
"พี่วาย พี่ใช่มนุษย์หรือเปล่า"
"อะไรคือมนุษย์เหรอคะ"


เขาไม่สามารถเจาะจงได้เลยว่าเมืองแห่งนี้มันมีอะไรประหลาด อาจจะพูดได้ว่าทุกอย่างมันประหลาดไปหมด...
ตำนานเมืองทั้งเก้ากำลังปรากฎขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีคนเข้ามาค้นหา

#9สิ่ง