ภูตาลัย

“แม่คะ...มันเป็นใคร” จารวีถามตรงๆ
คุณสุภัคกะพริบตาถี่ๆ
“มัน...ไหน”
“คนเมื่อคืนน่ะค่ะ”
“พ่อบอกมันเป็นพวกขโมย”
ใบหน้าตื่นๆ ของมารดา จารวีเชื่อว่ามารดาก็ไม่รู้เรื่องของบิดาเช่นกัน...คงไม่ใช่ขโมยธรรมดา เพราะบิดารู้ว่ามันจะมาเอาของ
“จา...ใบหน้ามันน่าเกลียดมาก”
คุณสุภัคนึกถึงเมื่อคืน รู้สึกสยอง
“คุณแม่เห็นหน้ามันหรือคะ”
“เห็น” ท่านพยักหน้า “หน้าตาน่าเกลียด...อัปลักษณ์...จมูกแบน ตาโตถลนออกนอกเบ้า ดำ ราวกับมีโคลนป้ายอยู่บนหน้า” จารวีจับมือมารดาซึ่งเย็นเฉียบ “อย่าให้แม่พูดเลย แค่เห็นหน้ามัน แม่ก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก”
“ทำไมคุณพ่อไม่ยอมให้เราแจ้งความ”
“แม่ไม่รู้ แม่บอกคุณพ่อเหมือนกัน แต่ท่านไม่ยอม บอกให้แม่เลิกคิด”

“พี่พงษ์ ผมว่าเรื่องนี้ชักไม่ค่อยดีแล้ว พี่จะยอมให้มันหรือ”
วิรัชกลืนน้ำลายยากเย็น
“นั่นสิ มันไม่ได้ของ เชื่อว่ามันต้องกลับมาเอาไปจนได้”
รัตนพงษ์ส่ายหน้า
“เราได้มาด้วยความยากลำบากเสี่ยงภัย เสี่ยงชีวิต จะยอมให้มันได้อย่างไร ลำพังพี่ไม่กลัวมันหรอก แต่สงสารคุณสุภัคกับยายจา”
“แต่พี่อยู่ระหว่างอันตราย”
“พี่เชื่อว่ารับมือมันได้”
“เสี่ยงมากนะพี่พงษ์ มันหมายถึงชีวิตของพี่”
“แล้วแกจะให้พี่ยอมยกของชิ้นนั้นแก่มันหรือ”
“วิรัช ไม่ใช่แกกับพี่เท่านั้นนะที่เป็นเจ้าของ หมอนเรศ หลานหมอนเรศ...นายชัยยา มีสิทธิ์เป็นเจ้าของพอๆ กับพี่และแก พี่เชื่อว่าหมอนเรศกับชัยยาคงไม่ต้องการให้ของตกไปอยู่กับคนอื่น หมอไว้ใจให้พี่เป็นคนเก็บรักษา เพราะฉะนั้นพี่จะต้องรักษาด้วยชีวิตของพี่”

เพียงเท่านี้ จารวีก็เดาอะไรออกบางอย่าง
ของ...ของชิ้นนั้นคืออะไร
ของชิ้นนั้น คนที่เป็นเจ้าของมีสี่คน คือคุณพ่อ อาวิรัช อาหมอนเรศ คุณชัยยา สี่คนไปป่ากับคุณพ่อครั้งล่าสุด แสดงว่าของชิ้นนั้นอาจได้มาจากในป่า
มันมาเอา มัน...ก็ไม่ใช่คนในเมือง