หลิ่งเหอจากเรือนสุรา เล่มหนึ่ง

ระยะทางที่หลิ่งเหอออกมาเดินเล่นและขึ้นไปยังต้นไม้นั้นก็ไกลจากสถานีพักม้าอยู่มาก แถมคนที่กำลังมึนเมาก็ยืนเซไปมาทรงตัวไม่ค่อยอยู่ จนสุดท้ายเฟยหนิงเฟิ่งก็ต้องนำร่างบางขึ้นหลังตนเองเพื่อพากลับสถานีพักม้า

" เจ้ามึนหัวหรือไม่ "

" อืมม " คนงามที่ยังคงสติตัวเองอยู่ได้ไม่มากตอบรับอีกคนไปก่อนที่จะใช้แขนเรียวกอดกระชับลำคออีกฝ่ายไว้แน่น " หนิงเฟิ่ง "

" เจ้าเรียกแค่ชื่อข้าเฉย ๆอีกแล้วนะ ไหนลองเรียกข้าว่าท่านพี่หน่อย เร็วเข้า "

" หึ ไม่เอาหรอก " หลิ่งเหอตอบแบบไม่ต้องใช้เวลาคิดเลย

" หึ ข้าว่านะในใต้หล้านี้ ก็ไม่อาจมีใครบังคับเจ้าได้หรอก "

" นี่ จำได้ไหมที่ข้าเคยบอกว่าจากบ้านเกิดมาไกล "

" อืม เจ้าคงจะคิดถึงที่นั่นมากสินะ "

" เมื่อก่อนข้าคิดว่าคนที่นั่นคงจะหลงลืมข้าไปแล้วเสียอีก ข้ารู้สึกดีใจที่ยังมีคนจำข้าได้ แต่ก็เสียใจเหมือนกันที่ไม่ได้บอกว่าตนเองเป็นใคร "

" แล้วทำไมเจ้าไม่บอกไปเสียล่ะ "

" ถ้าข้าบอกไป คนเหล่านั้นก็คงจะเป็นอันตรายนะสิ ข้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่ว่าข้าก็คิดถึงคนที่นั่นเหลือเกิน "

หลิ่งเหอกระชับวงแขนของตนเองก่อนจะก้มหน้าซบไปยังไหล่ของอีกคน ร่างบางกลืนก้อนสะอึกลงไปในลำคอเพราะเหมือนอารมณ์จะอ่อนไหวมากจนต้องกลั้นน้ำตาตนเองไม่ให้ไหลรินออกมา

" นี่ .... ข้าบอกความลับให้เอาไหม "

ความอ่อนไหวและความมึนเมาที่เกิดขึ้นมาทำให้หลิ่งเหอพูดมันออกมาอย่างไม่ได้คิดไตร่ตรองเสียก่อน แต่ก็ไม่รู้ทำไมตนเองถึงอยากจะบอกอีกคนไว้

" ความลับอะไร ตื่นมาพรุ่งนี้เจ้าก็ลืมเรื่องคืนนี้ที่คุยกับข้าไปหมดแล้ว "