ศารกูล

เพราะตำราไสยเวทย์ขั้นสูงว่าเอาไว้ หากสวดมนต์ในคืนจันทร์เพ็ญแล้วชโลมน้ำมันสมิงใส่ตัว จักกลายร่างเป็นสมิงแข็งแกร่งเหนือผู้ใด นำมาซึ่งคำสาปกว่า 180 ปี ที่ใครบอกกันเล่า...ว่าสมิงมันมีแค่เสือ

__________________

พ.ศ. 2419 พระราชนิพนธ์ตอนหนึ่งของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 ที่ทรงบันทึกถึงความเชื่อเรื่องเสือสมิงของผู้คนที่อาศัยในแถบป่าจันทบุรีเอาไว้

ตำนานว่ากันว่า 5 บุรุษในสมัยนั้น ผู้เป็นดั่งพี่น้องร่วมสายโลหิตทำงานอยู่ในกระทรวงแพทยาคม มีครูบาท่านเดียวกัน ซึ่งชายทั้ง 5 นั้น ต่างเป็นผู้แกร่งกล้าวิชา หากแต่ความโกลาหลมาเยือน เมื่อมีผู้พบกับตำราไสยเวทย์ขั้นสูง ว่าด้วยเรื่องของการเอาน้ำมันเสือสมิงมาชะโลมตัวในคืนเดือนเพ็ญ จักกลายร่างเป็นสมิงไร้ผู้ใดต้านทาน

พิธีกรรมที่ร่วมกันสวดคาถาจากผู้แกร่งกล้าวิชาทั้ง 5 นำมาซึ่งคำสาปจากความไม่เคารพในวิชา หากแต่สมิงไม่ได้มีเพียงร่างของเสือ มนตราฤาจักสู้ กายแกร่งทั้ง 5 กลายร่างเป็นเดรัจฉานที่ต่างกันออกไป

ในวันธรรมดาจักเป็นบุรษรูปงาม คอยปัดเป่าทุกข์ภัยให้ผู้คน อยู่กินเฉกเช่นมนุษย์ เมื่อถึงคราคืนจันทร์เพ็ญหมุนเวียนมาบรรจบ จักต้องทุกข์ระทมกลายร่างเป็นเดรัจฉาน

หากแต่ควบคุมตนเองไม่ออกไปทำร้ายมนุษย์ได้ จนถึงรุ่งสางของวันใหม่ เมื่อแสงสีทองของดวงตะวันสาดส่องลงมา จักช่วยให้ทั้ง 5 กลับคืนสู่คน

แต่หากยับยั้งความอยากไม่ได้ จันทร์เพ็ญคืนไหนที่พลั้งเผลอไปทำร้ายมนุษย์ ดูดดื่มเลือดเนื้อผู้อื่นเข้ามาในกาย แม้ดวงตะวันจะขึ้นบนท้องนภาอีกกี่พันครั้ง จักต้องอยู่ในร่างของเดรัจฉานชั่วกัปชั่วกาล

ทางเดียวที่จะแก้ไขมนตราแห่งน้ำมันสมิง มิมีผู้ใดหยั่งถึง

ครูบาบอกเพียงแค่ว่า เมื่อถึงเวลาอันสมควร คู่แท้ของแต่ละคนจะมาช่วยเอาไว้เอง

'แล้วกายมนุษย์ที่ไม่รู้แก่ รู้เฒ่านี้เล่า พวกข้าจักต้องรอไปอีกนานเท่าใด'