คลั่งรักเฮียมังกร

ฝากนิยายวัยรุ่น เฮียมังกรและนู๋เฌอริด้วยนะครับ นิยายเรื่องนี้ผมตั้งใจเขียนมากครับ
.................................................
สปอย..

ทุกเหตุการณ์และสัญชาตญาณบางอย่างทำเฌอริตาร์ใจกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า และมันยิ่งทวีคูณมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาแล้วได้ยินเสียงผู้หญิงกำลังร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์วันเกิดอยู่
"..."
"...สุขสันต์วันเกิดนะกร กวาขอให้กรมีความสุขมากๆนะ" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้น
เฌอริตาร์ได้ยินมันชัดเต็มสองรูหู ทั้งคำอวยพร ทั้งชื่อคนอวยพร และทั้งชื่อของคนที่ได้รับคำอวยพรนั้นด้วย
ถุงเค้กในมือสั่นระริก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวหน่อยๆ แต่ยังทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปดูความเป็นจริงเบื้องหน้า เอาให้ชัด เอาให้เคลียร์ จะได้ไม่ค้างคา ทั้งตัวเธอ กฤชพล และกวิตา!!
แม้จะทำใจมาบ้างแล้วก็เถอะ แต่ยามที่เห็นแผ่นหลังบางเล็กเฌอริตาร์ก็อดรู้สึกชาวูบไปทั้งตัวไม่ได้อยู่ดี กฤชพลกับกวิตากำลังนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องครัว แถมยังนั่งตรงเก้าอี้ตัวเดียวกับที่เธอเคยนั่งด้วย ส่วนกฤชพลก็อยู่ฝั่งตรงข้าม นั่งมองดูเค้กที่คนตรงหน้าเลื่อนมาให้
เฌอริตาร์มองเค้กตัวเองในมือ พลางเงยหน้าไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอให้ละเหยหายไป ริมฝีปากได้รูปฝืนขยับยกเป็นรอยยิ้ม พยายามยิ้มให้กว้างจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวแล้ว
ทว่ายิ้มเท่าไรก็ไปไม่ถึงพระจันทร์เสี้ยวสักที นาทีนี้แค่เศษเสี้ยวเดียวของพระจันทร์มันยังไปไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ..
อึก!
กลืนก้อนสะอื้นลงลำคอ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะงอแงออกมา เท้าเรียวสั่นนิดๆ เริ่มขยับก้าวเดินไปด้านหน้าช้าๆ นาทีนั้นเฌอริตาร์ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดว่ากฤชพลกำลังทำสีหน้าอย่างไร ดวงตากลมโตหลุบมองพื้นกระเบื้องแทบจะทุกวินาที กระทั่งเดินมาถึงตัวกฤชพลนั่นแหละ ถึงได้เงยหน้าที่หยาดน้ำเอ่อคลอขึ้น
สูดลมหายใจลึกเข้าปอดหนึ่งที ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงติดสั่นนิดๆ
"สุขสันต์วันเกิดนะคะเฮีย" เอ่ยสั้นๆ พร้อมกับวางกล่องเค้กที่ตั้งใจทำอย่างดีต่อหน้าเจ้าของวันเกิด
"..."
พลันพื้นที่ทั้งห้องครัวก็เงียบสงัด ตรงหน้าคือกฤชพลที่เงยหน้าขึ้นมาสบตา ริมฝีปากหยักทำท่าจะอยากพูดอะไรมาสักอย่าง
แต่สุดท้ายก็กลายเป็นนิ่งเงียบ ส่วนอีกคนก็นั่งกอดอกส่งยิ้มมาให้เธอนิ่งๆ ช่างเป็นรอยยิ้มที่เฌอริตาร์ไม่ชอบเอาซะเลย
แหงแหละ มีใครบ้างจะชอบแฟนเก่าของคนที่เรารัก...
ยิ่งเห็นว่ากวิตาสวย ดูดี และน่ามองมากแค่ไหน เฌอริตาร์ก็ยิ่งไม่ชอบเธอมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เราเจอหน้ากันตาม พลันคำพูดของกฤชพลมันก็ไหลวูบเข้ามาให้นึกถึง
'เฮียชอบคนสวย แต่เฌอไม่ได้สวยในแบบที่เฮียชอบ'
อ๋ออ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเฮียมังกรชอบคนสวยแบบไหน ต้องสวยลึก สวยคม สวยละเอียด สวยยันจังหวะการกะพริบอย่าง กวิตาสินะ ถึงจะมีสิทธิ์ครอบครองหัวใจของเฮียมังกรน่ะ
ในเมื่อไม่ได้สวยในแบบที่กฤชพลต้องการ ก็คงไม่มีอะไรจะต้องเสียไปมากกว่านี้อีกแล้ว คิดแล้วร่างกายก็เริ่มกระทำทันที
แผล่บ!
หน้าเค้กช็อกโกแลตก้อนโตที่กวิตาซื้อมาถูกปาดไปแล้ว ด้วยปลายนิ้วชี้ของเฌอริตาร์นั่นเอง ทั้งยังยืนเท้าโต๊ะทำสีหน้าแววตาไม่รู้สึกอะไรใส่ด้วย
"..."
"ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลย" เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือนิดๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันทีเช่นกัน
กฤชพลทึ้งศีรษะตัวเองทันที สีหน้าลำบากใจปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ไม่รู้จะตั้งรับกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่อย่างไรดี ทั้งที่เขาเป็นคนมั่นคงและเด็ดขาดมาโดยตลอด
ทว่าพอมาอยู่ในจุดนี้ จุดที่เขาต้องเลือกใครสักคนกลับไม่มีความมั่นคงเอาซะเลย
เหมือนเลือกทางไหนมันก็กลัวไปหมด กับกวิตาก็กลัวจะต้องจบแบบเดิม กับเฌอริตาร์ก็กลัวจะรักเธออย่างที่เคยรักกวิตาไม่ได้..
จิกทึ้งเส้นผมตัวเองอยู่ร่วมหนึ่งนาทีได้ สุดท้ายก็ตัดสินใจถอยเก้าอี้ลุกเดินตามเฌอริตาร์ออกไป แผ่นหลังเล็กกำลังก้าวฉับๆเกือบจะพ้นห้องนั่งเล่นของบ้านอยู่แล้ว
"เฌอหยุดก่อน เฌอ หยุดเดี๋ยวนี้นะเฌอ"
กึก!
ชะงักฝีเท้ากึกทันทีที่ได้ยินเสียงดุเข้มเอ่ยบอก ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้าทั้งดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ และเสียงสั่นๆ ที่ตอบโต้กลับไป
"เป็นใครเหรอคะถึงมาสั่ง?"
"ทำไมหนูถึงทำแบบนั้น"
"แบบนั้นน่ะ หมายถึงแบบไหนเหรอคะ"
"ทำไมถึง..." พอถูกถามจี้ขึ้นมาก็ตอบไม่ออก ได้แต่หลุบสายตามองปลายนิ้วชี้ที่เปื้อนครีมเค้กของเฌอริตาร์อยู่อย่างนั้น
ทว่าเพียงเท่านี้คนถูกมองก็พอจะรู้ความหมายกรายๆ แล้วแหละ แอบยิ้มหยันให้กับตัวเอง ทั้งที่ดวงตาใกล้จะร้องไห้ออกมาร่อมรอ
"อ๋อ ห่วงความรู้สึกของเขาเหรอคะ? แล้วเคยห่วงความรู้สึกของเฌอบ้างไหมคะ?" เอ่ยถามออกมาเสียงสั่นเครือจัด พยายามบังคับไม่ให้สั่นแล้ว แต่นาทีนี้มันทำยากจริงๆ
ยากยิ่งกว่าทำให้คนอย่างกฤชพลเปิดใจเสียอีก
"เฮียบอกเฌอว่าจะกลับช้า เพราะอะไรถึงบอกเฌอแบบนั้นคะ เพราะว่าจะอยู่กับเขาก่อนแล้วค่อยมาอยู่กับเฌอน่ะเหรอคะ"
"..."
"เฮียรู้ปะ เฌอจะไม่โวยวาย เฌอจะไม่ทำตัวไม่น่ารักเลย ถ้าหากวันนั้นเฮียไม่บอกว่าเฮียชอบเฌออะ ฮึก!" พูดแล้วหยดน้ำตาก็ร่วงแหมะลงบนแก้มเนียน
เฌอริตาร์ใช้หลังมือเช็ดมันออกลวกๆ แต่ยิ่งพยายามเช็ดมันก็ยิ่งไหลมากขึ้นทุกที รวมถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในวิลล่าคืนนั้นด้วย ทั้งภาพ เสียง และคำบอกชอบของกฤชพลมันว่ายวนเต็มหัวสมองไปหมด
"เฌอแฟร์พอ ถ้าเฮียมั่นใจว่าเฮียไม่ชอบเฌอ ไม่คิดอะไรกับเฌอจริงๆ เฌอยอมแพ้อยู่แล้วเว้ย แต่วันนั้นเฮียบอกว่าเฮียชอบเฌอไง!" ยิ่งพูดก็ยิ่งใส่อารมณ์
ประโยคบอกเล่าเริ่มมีน้ำเสียงดังขึ้นทุกที ดังจนกวิตาที่นั่งอยู่ในห้องครัวยังได้ยินเสียงสนทนาเหล่านี้ไปด้วย
เธอนั่งกอดอกนิ่งๆ ใบหน้าสวยเรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไร จะยินดีก็ไม่ จะยินร้ายก็ไม่เชิง
"เฮียให้เฌอเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตหลายๆ อย่าง เฮียมาทำเหมือนเฌอเป็นคนสำคัญในแบบที่เฌอไม่ต้องคิดไปเอง แต่แล้ววันนี้จู่ๆ เฮียก็มาทำแบบนี้กับเฌอ เฮียทำแบบนี้กะเฌอได้ไงวะ! ฮึก! เฌอก็มีหัวใจป้ะ เฌอก็มีความรู้สึกป้ะ"
"..."
"ถามหน่อยเถอะเฮีย...ตอนนี้เฮียยังชอบเฌออยู่บ้างไหม"
"...ชอบ เฮียชอบเฌอ" ตอบกลับหนักแน่น แม้ว่าจะใช้เวลาคิดอยู่หลายวินาทีก็ตาม
ได้ยินคำตอบแล้วก็พยักหน้ารับ แค่นยิ้มออกมานิดๆ ทั้งหยดน้ำตาที่หล่นแม่ะบนแก้ม กฤชพลทำท่าจะเดินเข้าไปเช็ดออกให้
ทว่าเฌอริตาร์ก็ถอยห่างออกไปสองก้าว พร้อมทั้งจัดการหยาดน้ำตาเหล่านั้นด้วยตัวเอง
"งั้นเฌอถามใหม่" เช็ดน้ำตาเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมาตั้งคำถามอีกครั้ง คำถามที่เป็นตัวชี้วัดความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกฤชพล ว่ามันจะเดินหน้าต่อ หรือว่าพอแค่เพียงเท่านี้
"เฮียคิดจะรักเฌอบ้างปะ?"
"เฌอ..."
"ได้ไหม! ตอบมาดิ ได้ไหม เคยมีความคิดที่จะรักเฌอแทนเขาไหม เขาคนนั้นที่ข้ามฟ้าข้ามทะเลมาหาเฮียอะ"
"มันไม่เหมือนกันเฌอ"
"ตรงไหนวะ?" ได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นทั้งหยาดน้ำที่เอ่อคลอ
""
"เฮียคบกับเขามานาน ส่วนเฌอชอบเฮียมานาน เผลอๆ แม่งนานกว่าที่เฮียคบกับเขาอีก เฌอยังสู้เขาไม่ได้ตรงไหนวะ ไหนเฮียบอกเฌอหน่อยดิ บอกให้เฌอรู้หน่อย บอกเหตุผลมาหน่อย!"
ตะโกนถามออกไปเสียงดังลั่น ในขณะที่กฤชพลเหมือนขากรรไกรถูกแช่แข็ง เขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ได้แต่ขยับเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้า ใช้มือหนาดึงตัวบอบบางของเฌอริตาร์เข้ามากอดเท่านั้น
"...ฮึก!"
"" เขาลูบฝ่ามือปลอบประโลมแผ่นหลังสั่นเทิ้มช้าๆ ส่วนเฌอริตาร์ยังคงดึงดันจะเอาคำตอบให้ได้
"ตอบมาดิ ตอบมา!" ตะโกนเสียงดังทั้งใบหน้าที่แนบชิดอยู่กับแผงอกอุ่น
กำปั้นน้อยๆ ทุบใส่มันสองสามครั้ง อยากจะทุบให้แรง แรงจนกฤชพลต้องรู้สึกเจ็บลึกไปถึงหัวใจที่เต้นอยู่ด้านในนั้น
ทว่าพอคิดแค่ว่าคนตรงหน้าต้องเจ็บ เฌอริตาร์กลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าเสียอีก สุดท้ายก็ทำไม่ลง ทำได้แค่รัวกำปั้นเบาๆ ใส่ไปเท่านั้นเอง
"..."
เงียบ ไม่มีคำตอบอะไรกลับมาจากร่างสูงที่หวั่นสั่นเพราะแรงทุบอกน้อยๆ ยิ่งคนน้องดื้อดึงจะทุบ เขาก็ยิ่งดื้อดึงจะกอดให้แน่นมากขึ้นไปอีก มากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ กระทั่งเฌอริตาร์หมดฤทธิ์ยืนหอบเสียงสะอื้นอยู่ในวงแขนนั่นแหละ เขาถึงได้ยอมคลายอ้อมกอดลง
"ฟังเฮียก่อนนะ ฟังเฮียหน่อย" พูดทั้งที่สองฝ่ามือยกแก้มเนียนเปียกน้ำตาขึ้นมาประคอง อยากจะสบกับดวงตากลมโต
ทว่าเฌอริตาร์กลับหลุบหนี
"งั้นก็พูดมา"
"...เฮีย...เฮียขอเวลาหน่อยได้ไหม"