จิรัฏฐ์

ยามเมื่อจิรัฏฐ์ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับดวงตาที่มองเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น ดังเช่น....อายุขัยของมนุษย์
You time, I see it.... ผมว่าผมเห็นนะ...เวลาของคุณ

................................................................................

"มึงอ่อยเขา"
"ห๊ะ? กูเปล่า"
"มึงอ่อย"
"เปล่าเว๊ย ไอ้พี่โมกข์ไอ้เหี้ย!"
"อ๋อ งั้นกูพูดใหม่ มึงไม่ได้อ่อยเขาแต่มึงโปรยเสน่ห์ใส่เขาถูกไม่ถูก"
"เวร มึงคิดไปเองเปล่า"
"อย่างกูน่ะเหรอจะมองมึงผิด ชอบ?"
"อ่ะ เอางี้ก่อนอะไรที่ทำให้มึงมั่นใจว่ากูไปโปรยเสน่ห์ใส่เขาก่อนเลย มึงพูด"
"คนอย่างมึงอะนะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวมึงเองมีเสน่ห์ที่ตรงไหน ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี้ช่วงหลังๆมานี้ใส่เต็มเหนี่ยวตลอดเลยนี้หรือไม่ใช่"
"เวรเอ๊ย! เกลียดมึงจริงๆ"
"มึงน่ะมีเสน่ห์ที่ความเป็นตัวของตัวเองสูง เมื่อก่อนมีคนเข้าหามึง หลงเสน่ห์มึงน้อยเสียเมื่อไหร่ แต่ไม่มีใครได้เป็นแฟนมึงสักคน เพราะมึงเคยบอกว่าทุกคนที่เข้ามาไม่มีใครทำให้มึงใจสั่นได้แม้แต่คนเดียว คนที่มึงคิดจะรักหรือตกลงคบหาดูใจได้ก็ต้องเป็นคนที่สามารถทำให้มึงใจสั่นได้นั้นคือข้อแรก ไม่เกี่ยวกับเพศหรือหน้าตาทั้งนั้น แล้วเป็นไง คุณครองภพทำมึงใจสั่นได้แล้วสิ"
"ไอ้เวรเอ๊ย! ก็นะ คนมันมีเสน่ห์เหลือล้นอ่ะครับ"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะทำไมกูไม่รู้"
"โทษนะเพื่อนรักมึงอยู่บ้านบ่อยนักเหรอครับ เวรเอ๊ย! เดือนหนึ่งอยู่บ้านอาทิตย์หนึ่งได้มั้งคงมาเห็นหรอก อีกอย่างถ้าจะนับจริงๆว่าใจสั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็คงต้องบอกว่า ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าเลยต่างหากล่ะ"
"เวร รักแรกพบงี้ แอ๊ะ โคตรน้ำเน่า"
"แอ๊ะบ้านมึงสิ ก็แค่ใจสั่นป่ะว่ะ พอได้รู้จักนานขึ้นหน่อยก็เลย-"
"อ่อยแม่งเลย"
"ไอ้โมกข์ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย!"
"ฮิ้วว ไอ้หมาหน้าโง่มันเขินด้วยว่ะ เห้ยพึ้งเคยเห็น ฮ่าฮ่าฮ่า"
"มึงแม่ง"
เสียงหัวเราะพร้อมทั้งเสียงด่าทอ เสียงตุบตั๊บดังขึ้นภายในบ้านหลังเล็กผ่านไปหลายนาทีถึงหยุดลงพร้อมแสงไฟภายในบ้านที่ถูกดับลง

.................................................................................