นางกวักบ้านฉันเป็นผู้ชาย

กลิ่นธูปหอมกำจาย เมื่อหญิงสาวผู้นั้นทำการดับไฟแช็คแล้ว เธอพนมมือขึ้นใส่รถเข็นที่มีตู้กระจกถูกเช็ดจนสะอาดสะอ้าน เหนือขึ้นไปรูปปั้นใบหน้างดงามในชุดไทยสีเหลืองทองสไบพาดบ่าส่งยิ้มเชิญชวนพร้อมมือในท่ากวักนั่งอยู่
"แม่นางกวักเจ้าขา ใกล้เวลาพาหลานไปฉัดวัคซีนแล้ว ทั้งค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่า ไฟ ค่าโทรศัพท์ อีกทั้งหนี้สินต้องจ่ายดอก จ่ายค่างวดรออยู่มากกมายเหลือเกิน แม่ชวนตลจิตดลใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เข้ามาอุดหนุนลูกหน่อยนะเจ้าค่ะ" จบคำหญิงสาวก็เสียบธูปไว้ยังกระถางธูปขนาดกระทัดรัด ก่อนจะหันมาเตรียมกะละมังใส่ข้าวเหนียวมูลเพื่อนำไปขายในวันนี้
เคร้ง!
เสียงเหมือนมีโลหะอะไรบางอย่างกระแทกกัน ทำให้แม่ค้าสาวหันไปดู องค์นางกวักสั่นไหวคล้ายจะตกลงมา ทว่าก็หยุดนิ่งในชั่วเวลาไม่กี่วินาที เธอจึงเลิกสนใจ จังหวะเดียวกันกับที่เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังขึ้นมาพอดี จึงรีบสาวเท้าเข้าไปในตัวบ้าน
"ขอรับเครื่องเซ่นไหว้นี้นะขอรับ" เสียงแหบแห้งดังลอยตามลม ก่อนที่สายลมนั้นจะกรรโชกแรง จนขึ้เถ้าจากธูปหลิวลงบนของที่แม่ค้าสาวมาไหว้ นั่นก็คือข้าวเหนียวมูลกับมะม่วงน้ำดอกไม้สุกสีเหลืองทองน่ากินเป็นที่สุด
"เหอะ!" เสียงทรงอำนาจกว่า เอ่ยอย่างเสียไม่ได้ "ข้าจนรอจนบุญเข้าหมด อย่าลืม...อย่าได้ลืม" เพียงเท่านั้นบรรยากาศโดยรอบก็สว่างออก แสงแดดสาดส่องสดใส พร้อมกับสายลมที่คลายเป็นลมพัดอ่อนๆ ฉับพลันกลุ่มควันสีเทาเข้มก็ปรากฏเคียงข้างรถเข็นกลางเก่ากลางใหม่ ยกมือขึ้นจรดท่วมหัว แอบภาวนาให้ตัวเองได้ใช้วิญญาณอย่างอิสระเช่นนี้ต่อไป แต่ทั้งนั้นก็รู้หากบุญของเจ้าของบ้านมิเสมอกันแล้วไซร้ ก็ยากที่จะอยู่ร่วมบุญร่วมกรรมกันต่อไปได้ เช่นนั้นแล้ว ก็คาดหวังกับการใช้เวลาร่วมกันกับเจ้านายคนใหม่เลยทีเดียว