ก็รักเกินเพื่อน

ฉันถูกพ่อสั่งให้ผ่านทดลองงานถึงจะยกกิจการให้สานต่อทำให้ฉันมาเจอกับเพื่อนสนิทที่ฉันแอบชอบสมัยเรียน แล้วมันก็รับปากจะช่วยฉันด้วย

ยิ่งใกล้ชิดยิ่งหวั่นไหว ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งรักมากขึ้น
แต่เหมือนอีกคนยิ่งชัดเจน..ว่าเราเป็นได้แค่เพื่อน

ตัวอย่าง
"กรี๊ด!"
"จะร้องทำไม" ไอ้ผู้ชายคนข้างๆ ดีดตัวขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วถามกลับอย่างหงุดหงิด หนอย! ยังมีหน้ามาถามอีก
"มึงมานอนบนเตียงกูทำไม"
"คิดดีๆ นิชชา! คิดเยอะๆ ถ้าคิดไม่ออกก็มองไปรอบๆ" มันถามกลับแล้วมองนำสายตาฉันไปโดยรอบห้องเหมือนจะให้คิดได้เอง
"ห้องมึง"
"อืม"
"แล้วทำไมกูไม่ใส่เสื้อใน"
"คิดอีก"
"เสื้อในเปื้อนอ้วกกูเลยให้มึงถอดให้"
"สงสัยอะไรอีกไหม"
"มึงไม่ได้ทำอะไรกูใช่ไหมกูไปแล้ว!" ไม่รอให้มันตอบหรอก กระโดดลงจากเตียงคว้าเสื้อกับชั้นในตรงพื้นได้วิ่งหนีออกมาจากห้องมันเลย จำได้หมดแล้ว! พอมือพิเรนทร์กำน้องชายมันจนอีกฝ่ายบอกว่ามันตื่น เราก็ไม่ได้คุยกันอีก แล้วฉันก็หลับ