ลักษิกายาใจ

ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่เธอก็ช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ไม่ให้หนาวตายในพายุหิมะเขาจึงเฝ้าตามหาเธอมากว่าห้าปีทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครและมีชื่อว่าอะไร


“สวัสดีค่ะ” ลักษิกาทักทายคนไข้ด้วยรอยยิ้มทั้งยังจำได้ว่าเธอเคยได้พบกับทัพพ์มาก่อนเมื่อตอนที่เธอเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเมื่อห้าปีก่อน
เขาเมาเหล้าหลับไม่ได้สติอยู่ที่เก้าอี้ในสวนหย่อมท่ามกลางพายุหิมะที่ตกลงมาอย่างหนักเธอจึงพาเขากลับไปยังห้องพักของเธอเพื่อไม่ให้เขาหนาวตายในพายุหิมะ
“เจอกันอีกแล้วนะคะ” ลักษิกาว่าทั้งยังยิ้มใส่ตาทัพพ์ เธอจำเขาได้ ไม่ผิดแน่ และเธอก็มารู้ภายหลังว่าเขาคือทัพพ์ พชรกุลหลังจากที่เธอเดินทางกลับมาเมืองไทยและได้เห็นข่าวคราวของเขา
แต่ไม่รู้ว่าเขาจะจำเธอได้หรือไม่เพราะเขาเมาไม่ได้สติ
“ผมดีใจที่เจอคุณอีกนะ” ทัพพ์บอก ตามองหน้าลักษิกาที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอชื่ออะไรจนถึงวันนี้
ชื่อที่ปักด้วยไหมสีชมพูบนอกเสื้อสีน้ำเงินแกมเทาคือ
ทันตแพทย์หญิงลักษิกา ทินโชติ