ปะป๊าฮะ ไดโนอยากได้เขาเป็นหม่าม้า

"ซาน รองเท้าเด็กที่ไหนจอดอยู่หน้าบ้าน ไอ้ปุ้มปุ้ยมันคาบมาเหรอ" ไอ้ปุ้มปุ้ยที่ไหนล่ะคาบ ลูกแม่นี่แหละคาบ เอ๊ย หิ้วมา

"เปล่า มันไม่ได้คาบ ซานเอามาเอง" ผมเดินไปเปิดประตูแล้วตอบ แม่ก็มองเข้ามาเห็นเจ้าก้อนเขียวก็ทำหน้าตกใจ

"นี่เอ็งไปเอาลูกเขามารู้ไหมว่าพ่อเขาตามหาอยู่ คนงานหากันให้ควัก เอ็งรีบเอาไปคืนพ่อเขาเลย"

"คืนใครเล่าแม่ ซานยังไม่รู้เลยว่านี่ลูกใคร" ผมทำหน้างง คือที่หิ้วเข้ามาด้วยตอนนั้นเพราะเด็กมันทำหน้าตาน่าสงสารก็เลยหิ้วมา ใครจะไปรู้ว่าพ่อเขาตามหาอยู่เล่า

"ลูกตาเมฆไง ไปเลยเอาไปคืน"

"เมฆ? ไอ้พี่เมฆอะนะ" ผมถามเสียงหลงก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าก้อนเขียวที่นั่งดูการ์ตูนไม่ทุกข์ไม่ร้อนอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง

ก็ว่าอยู่ทำไมดูหน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็ลูกไอ้คนนิสัยไม่ดีคนนั้นนี่เอง

"ก็ใช่น่ะสิ ไปเลยให้ไว"

"ไม่ไป ซานไม่ไป แม่เอาไปคืนเขาเองแล้วกัน" ผมว่าพลางเบ้ปาก แค่ได้ยินชื่อก็อารมณ์เสียแล้ว

"เอ็งอย่ามางี่เง่าน่า โกรธอะไรพี่เขานัก ลืมไปแล้วหรือไง ใครเป็นคนติวหนังสือให้เอ็งตอนเข้ามหาลัย ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว ยังขี้งอนเป็นเด็กไปได้"

"ไม่สน"

"ไม่สนไม่ได้ เอ็งเอาลูกเขามาก็ต้องเอาไปคืน ไม่ต้องมาทำหน้าหงิก" ว่าจบแม่ก็เดินออกไปทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่ที่เดิม "รีบเลยนะ ก่อนที่เขาจะแจ้งตำรวจมาจับ"

เหอะ จับก็จับสิ คิดว่าไอ้ซานคนนี้จะกลัวหรือไง...

"พี่โนลุกเร็ว พี่จะไปส่งกลับบ้าน"

เออ กลัวก็ได้ ข้อหาลักพาตัวมันติดคุกหลายปีเลยนะเว้ย

*********************************************

"ปะป๊า พี่โนหยักได้เค้าเปงหม่าม้าต้งทำยางงาย"

"หา? ไหนลองพูดอีกทีสิตัวแสบ อยากให้ใครเป็นหม่าม้านะ" คนพ่อถึงกลับต้องเงี่ยหูฟังให้ชัด

"พี่โนหยักได้เค้าเปงหม่าม้าต้งทำยางงายฮะ คนน้านน่ะ" ไม่ว่าเปล่านิ้วเล็กๆ ยังชี้ไปที่คนที่เดินจ้ำอ้าวออกไปแบบไม่เหลียวหลัง

"คนนี้เหรอ" เขาเลิกคิ้วถามลูกชาย

"ช่ายๆ โคนเน้แหยะ พี่โนหยักด้าย" ใบหน้าเล็กพยักหน้าขึ้นลงหลายทีเพื่อยืนยันคำตอบ

"ทำไมถึงเป็นคนนี้ล่ะ" เขาถามกลับอย่างแปลกใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะมีคนเข้าหาเขาแสดงตัวว่าอยากจะเป็นหม่าม้าของเด็กน้อยอย่างไม่ปิดบัง แต่เจ้าลูกชายก็จะแผลงฤทธิ์ใส่จนหนีหายไปกันจนหมด

"ตัวจายดี ตัวม่ายดุ มีการ์ตูนให้ดู อ่อ มีคาหนมโด้ย" เจ้าตัวเล็กตอบไปยิ้มไป "พี่โนจะอาวโคเน้"

"คนนี้ท่าจะยาก" เขาตอบกลับลูกชายอย่างจนใจ ดูจากสายตาที่ซานซานมองเขาแล้ว เหมือนอยากจินหัวเขาตลอดเวลา

"ปะป๊าอย่ากาจอกฉิฮะ"

"หืม? กระจอกเลยเหรอเจ้าตัวแสบ"

"ช่าย ปะป๊าต้องจีบๆ"

"แก่แดดขึ้นทุกวันเลยนะ แม้แต่คำว่าจีบก็รู้จักกับเขาด้วย"

"แน่นอน พี่โนเก่งจาตาย"

"ได้ๆ พ่อคนเก่ง ปะป๊าจะพยายามแล้วกัน"