คร่าน้ำนม

เพื่อจะโดดเด่นเป็นดาวค้างฟ้า เช่นชนนีและมารดาต้องฝึกฝนตนเองอย่างหนัก หนัก...จนนำไปสู่สุดขีดคลั่ง และความตาย!
. . . . . . . . .

แม้จะอยู่ห่างใจกลางกรุงเทพไปไม่ไกล แต่บ้านท้ายซอยหลังนี้ถูกตัดขาดความพลุกพล่านเหมือนอยู่คนละเมือง ด้วยกำแพงรั้วสูงใหญ่ อาณาบริเวณกว้างขวางเต็มไปด้วยแมกไม้เหมือนฉากกั้นตา จึงยากจะมีใครแลทะลุเข้ามาได้ เจ้าของบ้านไม่ต้อนรับกระทั่งนิตยสารใดๆ ที่ติดต่อขอเข้ามาเก็บภาพ เพราะความเป็นส่วนตัวสำคัญที่สุด
จึงมีแค่แม่บ้านไม่กี่คนที่สามารถ คาบ เรื่องข้างในไปสาธยาย ว่าบ้านพักของอดีตนักแสดงนามอุโฆษอย่างเช่นชนนีนั้นงดงามหรูหราปานไหน เจ้าของเรื่องเหล่านี้ได้รับอนุญาตให้เข้าทำความสะอาดได้วันละไม่กี่ชั่วโมง ทุกงานมีตารางกำกับ และด้วยระดับค่าจ้าง ที่สำคัญคือรัศมีบางอย่างจากนายจ้าง ลูกจ้างทั้งหมดจึงไม่มีใครกล้ากระดิกนอกกรอบ

ด้วยเหตุนี้เอง ในวันที่มารดาสูงวัย ก้าวมาพบว่าเช่นชนนีขังตัวเองไว้ในห้องกระจก ซ้ำยังป่ายปีนขึ้นวางคอลงบ่วงเชือก แกจึงไม่อาจเรียกหาผู้ช่วยพังประตูเข้าไปได้

"นี! อย่าทำอย่างนั้น! โธ่ แม่ยอมทุกอย่างแล้ว ยอมตามใจนีทุกอย่าง นีอย่าทำอย่างนั้นเลยนะลูก!"

ร่างผอมระหงที่ปีนอยู่บนเก้าอี้ชะงักน้อยๆ ดวงตาบวมแดงค่อยๆ เลื่อนจากบ่วงเชือกมาสบมารดาผู้อยู่หลังบานประตูกระจกอีกฝั่ง การเลิกคิ้วนิดหนึ่งยังงดงามดุจภาพแบบในคัทเอาท์โฆษณา ไม่ว่าการเคลื่อนไหวใดๆ ของเช่นชนนีล้วนได้รับการฝึกฝนอย่างหนักจนงดงามไร้ที่ติ "แม่จะยอมตามใจนีจริงๆ เหรอคะ"

ผู้เป็นแม่พยักหน้าถี่

เรื่องทั้งหมดเริ่มนับแต่วินาทีนั้น