ดั่งสวรรค์สาป

‘คุณแม่ท่านเสียตั้งแต่หนูยังเล็ก...นมเป็นบ่าวของคุณแม่...จึงเลี้ยงคุณหนูแทน...ส่วนคุณทวี...คุณพ่อ...ท่านเพิ่งเสียเมื่อสองปีก่อน...ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ส่วนบรรดาญาติๆ ท่านๆ คุณๆ ไม่มีใครจริงใจต่อคุณหนูเท่าไหร่หรอกค่ะ’
หญิงสาวเหมือนถูกบีบคั้นอย่างหนัก...
แม่ตาย...พ่อตาย...
หล่อนเป็นลูกกำพร้า?
แล้วหล่อนมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?
กับใคร?
นอกจากพ่อแม่ตายหมด ญาติยังไม่จริงใจ...
ความทรงจำ ความทรงจำหายไปไหน?
ฉัน...เป็น...ใคร...?
หนาวเยือกจับขั้วหัวใจ...ฉันเป็นใคร
ฉันชื่อ...ชื่อ...
ไม่ทราบจริงๆ ไม่ทราบว่าฉันชื่ออะไร เป็นใคร
รู้สึกปวดศีรษะ...ยกมือจับ...สัมผัสกับผ้าพันที่โพกรอบศีรษะ
เพราะบาดแผล...เจ็บปวด...ที่ศีรษะใช่มั้ย ทำให้หล่อนสูญเสียความทรงจำ

สิ้นคุณพ่อ...
บ้านนันทิพัฒน์ก็ร้อนราวกับไฟ...
แต่เป็นไฟเย็นที่ระอุภายในใจ ต่างไม่แสดงออก...เบื้องหน้าอาจจะยิ้มแย้ม...
แต่เบื้องหลังก็ถือมีดคนละเล่ม พร้อมจะทิ่มแทงทุกวินาที
การที่ดาหวันความจำเสื่อม...สร้างความยินดีกับสมาชิกทุกคน
หวังว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น...