เพียงหัวใจที่ไร้ความรู้สึก

"ปริมท้องค่ะพี่อินทร์ ปริมไปโรงพยาบาลมาเมื่อสามวันก่อนเพราะรู้สึกเวียนหัวบ่อย หมอก็ตรวจร่างกายแล้วบอกว่าท้องได้สี่สัปดาห์"

อธิภัทรมือไม้สั่นตัวชาไปหมดที่ได้ยินเช่นนั้น เขาดึงมือตัวเองกลับมาวางไว้ที่หน้าตัก ท้องงั้นเหรอมันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ วันนั้นเขาก็ไม่ได้หลั่งข้างในและมั่นใจว่าเอาออกมาทัน แล้วเธอล่ะ เธอได้ป้องกันโดยการกินยาคุมฉุกเฉินหรือไม่

“ท้องงั้นเหรอ แล้วได้กินยาคุมฉุกเฉินไหมวันนั้น”

“ปริม ปริมไม่ได้กิน”

“แล้วทำไมไม่กินวะปริม โง่ไหมเนี่ย”

“ปริมขอโทษ ปริมก็นึกว่ามันจะปลอดภัยอยู่แล้ว”

“โง่มากเลยรู้ตัวไหม”

ครู่นั้นอธิภัทรนึกไปถึงอนาคตที่สดใส ใช่ ตอนนี้เขายังเป็นพ่อคนไม่ได้ เพราะอีกแค่ปีเดียวก็จะเรียนจบและได้มีอนาคตที่ไกลแล้ว เขาคงไม่มีทางให้เรื่องนี้มาทำลายอนาคตแน่ๆ

"ปริม ปริมฟังพี่นะ" คราวนี้หันไปจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างจริงจัง พร้อมกันนั้นฝ่ามือหนากุมที่หัวไหล่บอบบางทั้งสองข้าง "อนาคตพี่ยังอีกไกลเลยปริม เราอย่าเก็บเด็กคนนี้ไว้เลยนะ ปริมเอาเด็กออกได้ไหมเพราะอีกปีเดียวพี่ก็เรียนจบแล้ว พี่จะได้มีงานดีๆ ทำ จะได้มีอนาคตดีๆ พี่ไม่สามารถรับผิดชอบปริมกับเด็กในท้องได้จริงๆ เชื่อพี่นะ ไปเอาเด็กออกเถอะ"

ปภัสราร้องวาบไปทั้งตัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาคือทุกอย่างในชีวิตเธอ เป็นความสุขเดียวที่เหลืออยู่ แล้วไยถึงได้เป็นเช่นนี้ หรืออธิภัทรไม่เคยจริงใจต่อกัน แค่มาหลอกลวงงั้นเหรอ

"ไหนว่าเรารักกันไงพี่อินทร์ ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ แค่เด็กในท้องพี่ก็จะไม่ยอมรับเหรอ"