ภรรยาที่ข้าไม่ต้องการ

องค์ชายรูปงาม หวงตัว หวงไข่ หวงอะไรของมันก็ไม่รู้ ไม่อยากได้ข้าเป็นเมียก็ช่าง แต่ข้าจะเอาท่านเป็นผัวให้ได้ น้ำหยดลงหินทุกวันหินรำคาญช่างมันเพราะตัวข้านั้นเป็นดังน้ำป่าไหลหลาก แม่จะซัดให้หินแหลกเอง

บทนำ

"หม่อมฉันไม่ชอบองค์ชายแล้วเพคะ!"

คำพูดประโยคนั้นของฮารินทำให้คนที่ถูกตามตื๊อมาโดยตลอดชะงักหยุดนิ่งในทันที ร่างสูงค่อย ๆ หันมาก่อนจะจ้องใบหน้าของคู่หมายที่ตนนึกเกลียดหนักหนา 

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!" ทวนถามย้ำเสียงห้วนแฝงอารมณ์ขุ่นอย่างชัดเจน

"หม่อมฉันบอกว่าหม่อมฉันไม่ชอบองค์ชายแล้วเพคะ!" ตอบเสียงสั่นอย่างพยายามข่มความรู้สึกทั้งหมดที่ตนมี

คำทวนย้ำนั้นทำให้มือหนาดึงร่างบางเข้าหาลำตัวแนบชิดจนแทบหลอมรวม นัยน์ตาคมวาวโรจน์จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตก่อนจะเค้นถามเสียงเยียบเย็นที่เต็มไปด้วยอารมณ์โทสะ

"ไม่ชอบข้า แล้วเจ้าจะไปชอบใคร" แม้จะแสดงออกว่าเกลียดอีกฝ่ายเข้ากระดูกดำแต่การได้ยินประโยคที่ว่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงพอพระทัยนัก

"หม่อมฉันก็จะไปชอบชายอื่น...อื้อ!"

พระโอษฐ์หยักประกบริมฝีปากหวานละมุนที่กำลังจะพูดในสิ่งที่ตนไม่อยากฟัง ดวงตาของคนที่กำลังเสียใจเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อว่าคนตัวโตจะกระทำสิ่งนี้กับตน รสจูบนั้นบ่งบอกได้ว่าองค์ชายแสนรั้นผู้นี้กำลังมีน้ำโห พระทนต์ขาวสะอาดฝังเข้าไปในเนื้อริมฝีปากนิ่มอย่างไม่ยั้งแรงทั้งยังไม่สนพระทัยแม้แต่นิดว่าแรงกัดของพระองค์จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บมากเพียงใด

โทษทัณฑ์ที่องค์ชายหนุ่มประทานให้ช่างแสนเจ็บปวดจนทำให้น้ำตาของอีกฝ่ายไหลออกมา กำปั้นน้อยระรัวทุบอกกว้างอย่างไม่ได้เกรงกลัวต่อโทษของราชสำนักที่กล้าทำร้ายวรกายสายพระโลหิตของอดีตองค์กษัตริย์แห่งซองโจ

แรงกัดนั้นทำให้รสจูบที่ไร้ความปรานีเต็มไปด้วยกลิ่นคาวคละคลุ้งของเลือดราวกับเป็นจุมพิตจากวิญญาณร้ายแห่งขุมนรก

พระองค์ยังคงลงทัณฑ์อีกฝ่ายอยู่เนิ่นนานก่อนจะกระซิบย้ำคำเตือนที่จะตรัสเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายออกมาอย่างเยียบเย็น

"ถ้าอยากให้พวกมันตาย เจ้าก็ลองไปชอบดู"