เสน่หา นางพญาเงือก (2)

ท่ามกลางการต่อสู้ระว่างงู และเงือกที่กำลังเข้มข้น ดุเดือด ขึ้่นเรื่อยๆ มนุษย์หนุ่มอย่างตรังค์ และคเชนทร์จะทำเช่นใดเมื่อเขาได้รู้ว่าคนรักของตนมิใช่คน หากแต่เป็น นางพญาเงือกเผ่ากินคน! ==============> [วารีมองร่างที่กำลังเดินตรงมายังหล่อนด้วยหัวใจอันปวดร้าวเต็มที นับตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อคืนก่อน จนถึงตอนนี้คเชนทร์ก็ไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย เขาคงกลัวหล่อนมากสินะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่เขาจะคิดอย่างนั้น ในเมื่อทุกอย่างที่เขาเห็นนั่นคือความจริง…ใช่ หล่อนไม่ใช่คน แต่เป็นเงือก…นางพรายเงือก!
คเชนทร์ลอบมองผู้หญิงที่เข้ามาครอบครองทุกพื้นที่ในหัวใจของเขาด้วยระยะเวลาอันรวดเร็ว แล้วให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก…เปล่า เขาไม่ได้กำลังกลัว หรือรังเกียจหล่อน…แน่นอน เขาอยากรู้ว่าที่จริงแล้ววารีคือใครกันแน่ ทำไมหล่อนจึงสามารถสั่งการณ์ และควบคุมเจ้าพวกตัวประหลาดในท้องทะเลนั่นได้ ทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างหล่อนถึงกล้าต่อกรกับเจ้าปิศาจงูดำตัวมหึมานั่น ทั้งๆ ที่ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขายังสู้มันไม่ได้…
ใช่ เขากำลังสงสัย…แต่นั่นก็ไม่มากมายเท่ากับการที่เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง ที่ได้เห็นใบหน้าเศร้าๆ นัยน์ตาซ่อนแววโศกสลดของหล่อน ตลอดเวลาที่มองมายังเขา เช่นเดียวกับในเวลานี้...
‘วารี ฉันขอโทษนะ ฉันจำเป็นต้องเว้นระยะห่าง เพื่อที่เราจะได้ไม่ถลำลึกลงในหุบเหวที่มืดมนเหมือนเมื่อคืนนี้อีก’
ชายหนุ่มแหงนหน้า ทอดสายตามองดูขอบฟ้ากว้างที่แลดูเหมือนใกล้ หากแต่กลับไกลเกินกว่าจะเอื้อมมือถึง พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะขับไล่ความรู้สึกกังวลทั้งหลายออกไปจากห้วงความคิด เมื่อทั้งสองพากันมาจนถึงบังกะโลที่เขาจองไว้เมื่อคืน เพื่อที่จะเตรียมเก็บของ และกลับกรุงเทพฯ กันอีกครั้ง
“กลับกันเถอะนะ วารี ป่านนี้แม่กับพ่อฉันคงเป็นห่วงเธอมาก”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบ พร้อมกับยิ้มรับคำสั่งนั้น “พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงคุณเหมือนกันนั่นแหละค่ะ”
ชายหนุ่มยักไหล่ “แต่มันคงไม่เท่าเธอ”
“ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่คะ”
“ใช่ เธอเป็นผู้หญิง…” เขายกมือข้างหนึ่งสัมผัสเรือนผมหล่อนอย่างเผลอไผล “เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก วารี”
“คุณช้าง…”
ชายหนุ่มชักมือกลับ ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างพยายามระงับอารมณ์ ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “กลับบ้านกันเถอะ วารี”
ตลอดระยะทางอันยาวนานจากเกาะนาคินทร์ แหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติแห่งใหม่ บริเวณชายฝั่งทะเลอันดามันจนถึงกรุงเทพฯ ทั้งสองแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย นอกเสียจากช่วงเวลาที่แวะรับประทานอาหารระหว่างทางเท่านั้น แต่ครั้นพอกลับมาขึ้นรถ คนทั้งสองต่างก็จมปรักอยู่ในห้วงความคิดอันยาวนานของตนเองอีกครั้ง กระทั่งมาถึงกรุงเทพฯ ในช่วงสายของอีกวันหนึ่ง ซึ่งนั่นก็หมายความว่า เวลาที่พวกเขาทั้งคู่จะได้อยู่กันตามลำพังได้หมดสิ้นลงแล้ว พร้อมๆ กับคำว่า ‘หน้าที่’ และ ‘ความรับผิดชอบ’
]