ขอทานผู้ร่ำรวย เล่ม 1 มี 3 เล่มจบ

"พี่ชายทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว ไม่ไปรวมกับคนอื่นล่ะขอรับ"
เด็กชายตัวอ้วนอายุห้าขวบ เอ่ยถามเด็กชายอีกคน ที่มักจะหลบซ่อนตัวจากคนอื่น ๆ อยู่เสมอ ๆ ทุกครั้งที่ไม่มีการเรียนการสอน จะเห็นว่าพี่ชายคนนี้ มักจะหอบเอาหนังสือมาอ่านอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ความที่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเหงา เด็กน้อยเลยเข้ามาคุยด้วย
หลังจากที่ยืนรอคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่นาน ก็ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา เด็กน้อยจึงได้พาตัวเองนั่งลงข้าง ๆ คนพี่ จากนั้นก็หยิบเอากิ่งไม้แถวนั้นมาวาดเขียนตัวอักษรลงบนพื้นเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกฝ่าย
เด็กน้อยเขียนลบ ๆ อยู่เช่นนั้นหลายคำ จนกระทั่งนึกคำที่จะเขียนต่อไปไม่ออก จึงได้วาดมือไปมั่ว ๆ เพื่อให้เป็นตัวอักษร
"ผิดแล้ว คำว่า สงบ ต้องเขียนแบบนี้"
เด็กชายพูด พร้อมกับจับมือเด็กน้อยให้หัดเขียนตัวอักษรอย่างใจเย็น พอเขียนเสร็จก็รีบผละออกจากเด็กน้อยทันที
ทางด้านคนที่เขียนผิด แทนที่จะเสียใจที่ตนมีความรู้ไม่มากพอ ที่จะเขียนตัวอักษรได้อย่างถูกต้อง แต่กลับมีสีหน้าดีใจที่พี่ชายยอมพูดกับตนแล้ว
ด้านเด็กชาย เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยยิ้มให้จนตาปิด ก็ถึงรู้ว่าตนเองได้เสียท่าให้กับเด็กน้อยไปเสียแล้ว จึงกระแอมไอครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปสนใจหนังสือที่อยู่ในมือเช่นเดิม
เด็กน้อยที่เห็นว่าพี่ชายไม่สนใจตัวเองแล้ว ก็ถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน จากนั้นก็นั่งขีดเขียนพื้นดินต่อ แต่ครั้งนี้ไม่ว่าเขาจะเขียนผิดอย่างไร พี่ชายก็ไม่ยอมพูดกับเขาอีกแล้ว และถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เด็กน้อยก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ
กระทั่งเสียงการเคลื่อนไหวเงียบหายไป เด็กชายถึงได้เงยหน้าขึ้นมาดู จึงได้เห็นว่าร่างกลม ๆ ของเด็กน้อยกำลังหลับอุตุอยู่ใกล้ ๆ เขา ก่อนเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมา จากนั้นก็ได้เรียกให้คนของตน ที่ยืนอยู่บริเวณนั้น ให้มาอุ้มเด็กน้อยไปนอนที่ตำหนักของตนเอง
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วยาม เด็กน้อยก็ได้ตื่นขึ้นมา ด้วยความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ จึงใช้มือป้อม ๆ ขยี้ที่ตา แต่แล้วก็ถูกมือปริศนาคว้าเอาไว้
"อย่าขยี้ตา มันไม่ดี"
"พี่ชาย ที่นี่คือที่ไหนหรือขอรับ"
พอตื่นเต็มตา แล้วเห็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เด็กน้อยจึงได้เอ่ยถาม เขาจำได้ว่าตนเองนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ แล้วทำไมถึงได้มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้
"ตำหนักของข้า"
"ตำหนัก พี่ชายเป็นองค์ชายหรือขอรับ"
เด็กน้อยเอียงคอถาม เขาจำได้ ก่อนที่จะเข้ามาเรียนที่นี่ ท่านแม่เคยบอกเอาไว้ ว่าคนที่มีตำหนักเป็นของตนเอง จะเป็นคนของราชวงศ์
"เรียกเช่นนั้นได้กระมัง"
เด็กชายพูดตอบ หากแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน องค์ชายมันก็แค่ตำแหน่งที่ผู้ชายโลภมากผู้นั้นมอบให้ เพียงเพราะเขาเป็นสายเลือด แต่กลับไร้การดูแลอย่างที่ควรจะเป็น
ที่นี่ไม่อาจเรียกว่าตำหนักได้ด้วยซ้ำ เพราะมันทั้งเก่าผุพังไร้การซ่อมแซมมาหลายปี นางกำนัลที่ตำหนักนี้ก็มีเพียงแค่สองคน กับผู้ติดตามชายอีกหนึ่งคน เบี้ยหวัดในแต่ละเดือนก็น้อยนิด เสื้อผ้าก็ได้เพียงแค่ปีละสองชุดเท่านั้น โชคดีที่ยังได้เรียนหนังสือ
เมื่อเทียบกับองค์หญิงองค์ชายคนอื่น ๆ ถือว่าได้น้อยกว่ามาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีให้เท่านั้น หรือบุคคลที่นำสิ่งของเหล่านั้นมาให้ ยักยอกไว้เป็นของตนเองกันแน่ โชคยังดีที่ในตำหนักมีคนน้อย จึงพอที่จะอยู่กันได้ไม่มีปัญหาอะไร
และที่เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ก็เพราะผู้เป็นมารดา ถูกส่งไปที่ตำหนักเย็น และไม่มีใครรับเอาเด็กน้อยไปเลี้ยง สุดท้ายแล้วก็ได้ไปอยู่ในความดูแลของฮองเฮา แต่ก็ไม่รู้ว่าดูแลอย่างไร เขาถึงต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเขาคือโอรสของฮองเฮาองค์ก่อน ที่เป็นเสี้ยนหนามทิ่มแทงพระทัยฮองเฮาองค์ปัจจุบัน ทุกคนถึงได้ปฏิบัติกับเขาไม่ดี แต่ก็ยังถือว่าโชคดีอยู่บ้าง แม้ว่าจะไม่ได้รับการใส่ใจ แต่ก็ไม่มีใครมาวุ่นวายกับเขา
"พี่ชายองค์ชาย ที่นี่มีขนมให้ข้ากินหรือไม่ขอรับ ข้าหิว"
เด็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนพี่เงียบไป จึงได้พูดขึ้น เพราะท้องน้อย ๆ ของเขาเริ่มที่จะส่งเสียงประท้วง เนื่องจากตอนนี้ก็น่าจะเข้ายามเว่ยแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแม้แต่ชิ้นเดียว
เด็กชายที่ถูกถามหลุดออกจากความคิดของตนเอง ทันทีที่ได้ยินเสียงใส ๆ ของเด็กน้อย
"ไม่มี"
อย่าว่าแต่ขนมเลย ที่นี่แม้แต่อาหารยังส่งมาแค่วันละสองครั้งเอง หากวันใดที่มีสามครั้ง ถือว่าวันนั้นโชคดีไม่น้อย เรื่องขนมจึงลืมไปได้เลย
"ทำไมถึงไม่มี ที่บ้านของข้ามีเยอะเลย ไว้วันหลังข้าจะนำมาให้พี่ชายองค์ชายกินนะขอรับ"
เด็กน้อยมองพี่ชายตรงหน้า แล้วเห็นว่าอีกฝ่ายผอมกว่าตนเองมาก จึงคิดที่จะนำขนมจากที่บ้านมาให้คนพี่กิน
"อืม จะรอ"
ด้วยความที่ยังเป็นเด็ก เมื่อมีคนพูดถึงขนม มีหรือที่จะไม่อยากกิน แต่ถึงอย่างนั้นเด็กชายก็เผื่อใจเอาไว้แล้ว ว่าจะไม่ได้กิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนรุ่นราวคราวเดียวกันมาทำความรู้จักเขา แต่พอคนพวกนั้นรู้วาเขาเป็นใคร ต่างก็พากันตีตัวออกห่าง
ถึงอย่างนั้นองค์ชายน้อยก็ไม่ได้โกรธเคืองคนเหล่านั้น เพราะเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าลูกขุนนางทุกคน ถูกสอนให้เข้าหาองค์ชายองค์หญิง ที่คาดว่าอนาคตจะต้องมีอำนาจ ทำให้คนที่ถูกเข้าหามากที่สุด จึงเป็นองค์ชายรอง แทนที่จะเป็นองค์ชายองค์โตเช่นเขา
"ท่านแม่ของข้าทำขนมอร่อยมาก พี่ชายองค์ชายจะต้องชอบแน่ ๆ ขอรับ"
เด็กน้อยยังคงพูดอวดฝีมือของผู้เป็นแม่ จนลืมมองไปว่า ตอนพี่ชายตรงหน้ากำลังมีสีหน้าที่ดูไม่ดีเป็นอย่างมาก
ความที่ตั้งแต่จำความได้ องค์ชายก็ไม่เคยได้เจอคนที่ตนเองเรียกว่าแม่เลยสักครั้ง เมื่อมีคนมาพูดอวดเรื่องมารดา ก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้ ที่มีมารดาคอยอยูข้าง ๆ
แต่เพราะความใสซื่อในดวงตาของเด็กน้อย ทำให้ความอิจฉาในใจขององค์ชาย ลดลงจนแทบไม่มีเหลือ ทั้งใบหน้ายังปรากฏรอยยิ้มเอ็นดูขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
"เจ้ามีนามว่าอะไร?"
"แซ่หม่า นามหงเหลียนขอรับ"
เด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน พร้อมกับยิ้มดีใจจนตาปิด เมื่อเห็นว่าพี่ชายเริ่มที่จะสนใจตนเองบ้างแล้ว
"หม่าหงเหลียน บุตรชายเสนาบดีหม่า"
เมื่อรู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นใคร หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันในทันที เด็กคนนี้น่าจะถูกกรอกหูจกคนในตระกูลมาไม่น้อยแน่ ๆ ว่าต้องเข้าหาเหล่าองค์ชายที่ได้รับความชื่นชอบจากฮ่องเต้ แต่แล้วทำไมเจ้าตัวถึงได้เลือกเข้าหาองค์ชายปลายแถวอย่างเขาได้
หรือเป็นเพราะยังเด็กเกินไป จึงติดทำตามอำเภอใจตนเอง แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เด็กน้อยคนนี้ดูเฉลียวฉลาดกว่าเด็กในวัยเดียวกันด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่จะฟังคำสั่งของคนในตระกูลไม่เข้าใจ นอกเสียจากเจ้าตัวตั้งใจให้เป็นเช่นนี้เอง
"พี่ชายองค์ชายรู้จักบิดาข้าหรือขอรับ"
"อืม"
"นามของพี่ชายองค์ชายคืออะไรขอรับ"
"จ้าวเจิ้นห่าว แต่ข้าให้เจ้าเรียกข้าว่า ฝูเจิ้นห่าว"
"ทำไมขอรับ"
"ข้าชอบแซ่ฝูมากกว่า"
แซ่ฝูเป็นแซ่ของมารดาผู้ให้กำเนิด แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลยสักครั้ง แต่เด็กน้อยมีความเชื่อว่ามารดาจะต้องรักตนเองอย่างแน่นอน ไม่ใช่เพราะคิดไปเองแต่อย่างใด หากแต่ในวันเกิดของเขาทุกปี จะมีทหารหน้าตำหนักเย็น นำของขวัญมามอบให้แก่เขาตลอด ต่างจากผู้เป็นพระบิดา ที่ไม่มีแม้กระทั่งคำอวยพร
"พี่ชายฝู ข้าหงเหลียนจะมาอยู่คอยเป็นเพื่อนเล่นของพี่ตลอดไป"