วิศวะตัวพ่อกับหมอมินิ

เขายอมเอาแขนออกจากตัวฉันแล้วเอื้อมไปเปิดหน้าจอมือถือ เห็นว่าเป็นเวลาเกือบ 1 ทุ่มเขาวางมือถือไว้ที่โต๊ะกลางห้องคืนที่เดิม แล้วหันมาเอาหน้าซุกที่คอฉัน ฉันได้แต่หดคอหนีแต่ก็ทำได้ไม่ถนัดเพราะเขาเอาแขนรวบตัวฉันไว้ ฉันรู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ก็นอนแบบนี้มา 3 วันแล้วจะไม่รู้ได้ไงว่าเขาจะทำอะไร

K : ดื้อนอนกับเฮียนะ

Mn : ไม่ได้สิ

K : ได้

Mn : เฮียบอกจะไปส่ง

K : ไม่ได้บอกว่าวันนี้สักหน่อย

Mn : เฮียอย่าแกล้ง

K : มีแฟนก็อยากกอดแฟนนอนอ่ะ

Mn : แต่...

     เหมือนเดิมคนดุชอบเอาแต่ใจจูบปิดปากไม่ให้ฉันพูด ฉันสิก็เริ่มเคยชินกับรสสัมผัสนี้ก็เปิดปากรับเขาทันที แล้วก็ค่อย ๆ ผลิกตัวหันเข้าหาเขา กว่าจะตั้งสติอันไม่เต็ม 100 ได้เสื้อยืดก็ถูกเขาถอดออกไปแล้ว 

Mn : อื้อ

K : เฮียปล้ำเลยได้ไหม

Mn : เรื่องงี้ใครเขาบอกกัน

K : ไม่ห้ามหน่อยหรอ

Mn : ห้ามได้ไหมล่ะ

K : ไม่ได้ครับ

Mn : นิสัยไม่ดี

K : มีแต่คนบอกแบบนั้น

      ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้ตัวเองจะไปสุดที่ตรงไหน แค่เสื้อหายไปชิ้นเดียวร่างกายฉันก็ร้อนตัดกับอุณหภูมิที่เย็นเฉียบ ส่วนเขาก็ยังใส่แค่กางเกงตัวเดียวเหมือนตอนเย็นที่กินข้าว มือหนาที่อยู่ไม่สุขกำลังไต่ไล่ขึ้นไล่ลงอยู่ที่หลังฉันวนอยู่กับตะขอบราลูกไม้สีดำ ยังดีนะวันนี้ไม่ใส่บราลายการ์ตูนมาไม่งั้นอายตายเลย แบบจากฟิลเซ็กซี่ก็จะกลายเป็นเซ็กเสื่อมแทนได้