รอยโคมคำ

อัญชิสาเม้มริมฝีปากแน่น ในอ้อมกอดมีตุ๊กตาปุกปุยตัวโปรด
“โอ...ร้อยภพ ร้อยชาติ มันเร็วเหลือเกิน”
เธอไม่อาจรู้ว่าชาติภพอื่นเป็นเช่นไร ความทรงจำอันรวดร้าวติดตามเธอมาตลอดหรือไม่ หรือบางที...เพราะเป็นชาตินี้เธอจึงจำได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด
เสียงถอนหายใจสะท้อนในความเงียบงัน
ไม่เคยมีใครเอาชนะ ‘โชคชะตา’ ได้ เมื่อถูกขีดเส้นไว้แล้วก็จะเป็นไปตามนั้น
“ความรักที่มิมีทางเป็นไปได้ มีฤๅไม่มีดีกว่ากัน?”

ร่างบางตัวสั่นเทาด้วยความโศกสลด ใบหน้าทีท่าองอาจนั้นอาจเปลี่ยนไป แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงเหมือนเดิมคือดวงตาคมประดุจเหยี่ยว เธอพรั่นพรึงที่ชาตินี้เป็นชาติที่ร้อยหนึ่ง และหวังไว้เสมอว่า...คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง! หากวันนี้กระจ่างชัด!!
ภาพบุรุษตรงหน้าซ้อนย้อนรอยความจำ...สมองอาจลืม หากจิตสลักย้ำมิรางเลือน!
หึ! น่าจะขอสักพันชาติ...ร้อยชาติมันน้อยไป!
“ถ้าความรักมันยากนัก อย่ารักเลยเสียดีกว่า”
เจ้านางผู้ไม่เคยยอมพ่ายแพ้แก่สิ่งใด บัดนี้ศิโรราบแล้วต่อความรัก อัญชิสาทุบมือลงกับเบาะหนานุ่ม รุนแรงเกรี้ยวกราด...จะเจอกันอีกทำไม!

“รอยโคมคำ...ร่องรอยแห่งสุวันนะโคมคำ!”
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ยังมีบุรุษองอาจและสตรีผู้เลอโฉม ได้ขีดเขียนเรื่องราวในอดีต ณ ดินแดนแห่งนั้น ริมแม่น้ำขละนที!