Requital Aconite เรื่องเล่าของโรไฮม์และมิลดี้ [Bad End Demise Series/กระจกของอลิส]

เลิกจากการประชุมคุยธุรกิจกับคนอื่น กลับมาที่บ้านตอนดึก มิลดี้พบว่าคนในครอบครัวของเธอทุกคนกลายเป็นศพ เลือดเนื้อของพวกเขากระเด็นกระจายและถูกนำมาแขวนประดับในบ้านราวเยาะเย้ย เธอตกใจกลัวและวิ่งหนีไป ตะโกนตามหาคนช่วยเหลือ

ทว่ากลับไม่มีใครยินดีจะให้ความช่วยเหลือเธอ กระทั่งเพื่อนสนิทที่คบกันมานานก็ยังปฏิเสธ และเธอก็เข้าพักอาศัยในบ้านต่อไม่ได้เมื่อตำรวจต้องตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ แต่ก็ไม่มีใครให้ที่พักกับเธอ

"คนที่ครอบครัวเพิ่งถูกฆ่าตายยกโคตร จะมีใครกล้าให้ที่พัก"

"เกิดฆาตกรคนนั้นตามมาฆ่าพวกเราด้วยล่ะ? น่ากลัว น่ากลัว"

หัวใจแตกสลายราวกับคนไร้สติ เธอมุ่งเข้าป่าอย่างไร้จุดหมาย รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในป่า

ฝนโปรยรายร่วงโรยลงมา ร่างของเธอเปียกไปทั้งตัว ทรุดกายลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ฟุบหน้าลงไป ราวกับว่าจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง แววตาราวกับว่าไม่มีวิญญาณเหลืออยู่ภายใน

ในตอนนั้นเอง ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าของเธอเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ถือร่มมาหนึ่งคันไว้ในมือของเขา ก้มหน้าลงมองเธอ

เขายอมช่วยเหลือเธอ ให้เธอพักอาศัยอยู่ในบ้านของเขาชั่วขณะ แต่...

"ไม่คิดจะกางร่มให้เลดี้เลยเนอะ"

เขาหันกลับมามองเธอแล้วยกยิ้ม

"คิดว่าเลดี้ที่ว่าคงไม่อยากอยู่ใกล้ชายหนุ่มอย่างผมใต้ร่มคันเดียวกัน และเทียบกัน ยังไงคุณก็ตัวเปียกแล้ว งั้นเปียกไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ? ต้องให้ผมตัวเปียกอีกก็ยุ่งยากออก"

เขากลับพูดอะไรที่ทำให้เธอโมโห กระทั่งแทบลืมเรื่องที่เกิดขึ้น

ขวานที่ปักอยู่บนตอไม้ตัดฟืนหน้าบ้านยื่นคอรอฝนชำระ ราวกับกำลังรอคอยให้มันทำให้ตัวเองกลายเป็นสนิม เจ้าของบ้านแค่บอกว่าเขาไม่มีห้องเก็บของ และ "เป็นสนิมก็แค่ขัด ทำไมต้องเก็บอุปกรณ์ให้ดี"

เขาสร้างโซฟาเองได้ สร้างบ้านทั้งหลังขึ้นมาเอง แต่กลับไม่ยอมสร้างตู้เก็บอุปกรณ์แม้เพียงสักหลัง อุปกรณ์ส่วนใหญ่ก็วางกองลวกๆ ในบ้านเหมือนไม่แคร์ ขวานกระทั่งเอาตากฝนด้วยเหตุผลว่า "เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ใช้ต่อ ขี้เกียจเก็บ"

สรุปแล้วเขาเป็นผู้ชายครึ่งๆ กลางๆ ประเภทไหนกันเนี่ย?

กระนั้น เมื่อได้อยู่กับเขา เธอแทบจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไป แววตาของเธอก็สดใสมากขึ้น