ปมรัก...โซ่เสน่หา

คำโปรย...

เพราะอุบัติเหตุเมื่อสามเดือนที่แล้ว ทำให้วรินดาจำอะไรไม่ได้สักอย่าง เมื่อตื่นมาอีกที ก็พบว่า เธอเป็นคนที่แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว มีลูกน้อยวัยสามขวบกว่าคนหนึ่ง และสามีที่รักเธอสุดหัวใจ
แต่ทำไมกันละ ทำไมอะไรหลายๆ อย่าง ถึงไม่คล้องจองกับความรู้สึกในใจของเธอ เหมือนกับว่า นี่คือเรื่องสมมุติ หาใช่เรื่องจริงไม่
อีกทั้งแม่สามีก็ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอเอาเสียเลย จ้องแต่จะหาเรื่องตลอดเวลา และทำท่าจะพูดบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่พูด
ลูกสาวเองก็ทำท่าไม่สนิทสนมกับเธออย่างที่ควรจะเป็น ทำให้วรินดาไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก บวกกับอาการปวดหัวที่เกิดขึ้นเป็นพักๆ เป็นใครก็ต้องกังขากันทั้งนั้น
สุดท้ายแล้ว ปมในอดีตของวรินดาคืออะไรกันแน่ เธอเป็นใครในความจริง และทิวาคือลูกสาวของเธอหรือของใคร โปรดติดตามได้ ในนิยายเล่มนี้ค่ะ

ซินยอริต้า

พลัน...วรินดาก็รู้สึกว่าละสายตาไปจากรูปไม่ได้
“เมขลา อย่า !!!”
เอี๊ยดดดด...ดดด !!!
โครม !!!
ภาพเหตุการณ์ในวันที่รถคันนั้นแล่นชนเธออย่างจังเหมือนตั้งใจ ทำให้วรินดาเผลอปล่อยกรอบรูปหล่นมา โชคดีที่พื้นปูด้วยพรม กรอบรูปจึงปลอดภัย ทิวายกขึ้นมากอดแน่น ร้องไห้ด้วยความเศร้า
“ปะป๋า มามี้ ฮือๆๆ”
เสียงร้องของทิวา ทำให้วรินดาหายจากภวังค์ เธอมองซ้าย มองขวา ราวกับสติไม่ได้อยู่กับร่าง รีบบอกกับทิวา
“ทิวาจ้ะ เราเอารูปเก็บที่เดิมดีกว่าไหม เดี๋ยวพ่ออรุณจะเข้ามาในนี้”
“ค่ะ”
เด็กน้อยยอมยื่นกรอบรูปแต่โดยดี วรินดาจึงเอาภาพเก็บใต้ผ้าตามเดิม ปิดฝา และล็อกแน่นหนาอีกครั้ง
แต่ทว่า...ปมในใจ มันกลับทวีความรุนแรงมากกว่าเดิม เมื่อรู้ว่า รถที่ชนเธอ ชนด้วยความตั้งใจ หาใช่อุบัติเหตุไม่ !