เมื่อต้องทะลุมิติมาเป็นชายาชินอ๋องแสนเย็นชา

ท่านคิดว่าข้าอยากแต่งงานกับเจ้านักหรือไง ข้าเองก็ไม่อยากมีชายาเช่นเจ้า การเป็นชายาของชินอ๋องที่แสนเย็นชาผู้นี้จางลู่หลินไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิดแต่ข้าจะทำให้ท่านเลิกเย็นชาด้วยตัวของข้านี่แหละ

 จางลู่หลินวัน ๆ นางไม่ได้ทำอะไรนอกจากกินแล้วก็นอนเท่านั้นเพราะงานแต่ละอย่างนางไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ยิ่งต้องให้นางทำอาหารหรือแม้แต่เย็บผ้า รอยดอกไม้มันยิ่งฝืนใจของนางยิ่งนนักจนตอนนี้แม่ของนางหนักใจขึ้นเรื่อย ๆ เพราะยิ่งใกล้วันออกเรือนนางก็ยิ่งแปลกไปทุกวัน

 “ลู่หลิน วันนี้เจ้าต้องไปเรียนรู้ทำอาหารกับแม่ เจ้าได้ยินที่แม่พูดหรือไม่” จางลู่หลี่ที่เดินเข้ามาในห้องเห็นลูกสาวนอนอยู่บนที่นอนอย่างเกลียดคร้านได้เอ่ยขึ้น

 “ไม่ข้าไม่อยากทำอาหาร ข้าไม่ชอบ ทำอาหารแล้วมันร้อน” จางลู่หลินบอกกับมารดาของนางอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น

 “ไม่ได้นะลูก เจ้าเป็นสตรีเจ้าต้องรู้จักทำงานบ้านงานเรือนเจ้าจะมานอนตื่นสายอย่างนี้ไม่ได้ เจ้าเข้าใจที่แม่พูดหรือไม่ลู่หลิน”

 “ข้าไม่ชอบ ข้าไม่อยากเป็นกุลสตรีอะไรทั้งนั้น ข้าอยากนอนอยู่บ้านโง่ ๆ อย่างนี้ ข้าไม่อยากเป็ชายาของชินอ๋องบ้านั่น” จางลู่หลินบอกกับมารดาของนางและทำท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้

 “เจ้าเลิกดื้อเป็นเด็ก ๆ แล้วก็เตรียมตัวไปช่วยแม่ทำอาหารที่ครัวได้แล้ว เจ้าอย่าดื้อให้มากถ้าพ่อของเจ้ารู้เจ้าต้องเจอดีแน่ ๆ”

 “ข้าไปก็ได้แต่ข้าก็ไม่อยากแต่งงานกับชินอ๋องไร้ความรู้สึกผู้นั้นอยู่ดี” จางลู่หลินเอ่ยบอกกับแม่ของนางเหมือนจะร้องไห้

 “เจ้าเป็นลูกสาวของท่านแม่ทัพที่เก่งกาจ กล้าหาญ ในเมื่อฮ่องเต้มอบชินอ๋องให้แต่งงานกับเจ้านับว่าเป็นโชคดีของเจ้าแล้วที่มีบุญบารมีได้เป็นชายาของชินอ๋อง เจ้าอย่าเสียใจไปเลย มีสตรีมากมายที่อยากอยู่ตรงที่เจ้าอยู่ สักวันเจ้าจะเข้าใจที่แม่พูดและสักวันเจ้าต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่ทำให้เจ้าได้มาอยู่ในจุดนี้” จางลู่หลี่เอ่ยกับลูกสาวอย่างใจเย็นเพราะนางก็เข้าใจความรู้สึกนี้เป็นอย่างดี นางเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับท่านแม่ทัพที่เป็นสามีของนางแต่เพราะโดนจับให้แต่งงาน ในตอนแรกนางก็เป็นอย่างที่บุตรสาวเป็นแต่พอนานวันเข้าบุรุษที่บิดามารดาเลือกให้ก็ดีกับนางจนครองรักมาจนทุกวันนี้ เขาปกป้องนางได้ทุกอย่าง ซึ่งนางก็หวังว่าบุตรสาวจะโชคดีเหมือนที่ตนโชคดี