มาเฟียขังรักบอดี้การ์ดคนโปรด

"ไปลากคอนังผู้หญิงนั่นกลับมา กูจะทำให้มันได้รู้ว่ากล้าทำกูเจ็บมันจะต้องเจอกับอะไร"

"อย่านะครับนาย ปล่อยขวัญไปเถอะนะครับ ความผิดทั้งหมดผมขอรับไว้เอง"

"มึงไม่ต้องห่วงหรอกไอ้โรจน์ โทษของมึงมึงก็ต้องได้ชดใช้ แต่ไหน ๆ มึงก็ร้องขอจะชดใช้โทษแทนนังผู้หญิงคนนั้นแล้ว กูจะไม่สนองให้ลูกน้องคนโปรดได้ยังไง" ฝ่ามือใหญ่จับกระชากกลุ่มผมหนาขึ้นอย่างแรง ฉุดกระชากพาเดินไปที่รถก่อนจะเหวี่ยงเรืองโรจน์เข้าไปก่อนส่วนตนค่อยตามไป "ไหน ๆ มึงก็เสนอตัวทำหน้าที่แทนเมียมึงแล้วนี่ งั้นก็ใช้ร่างกายมึงสนองให้กูเหมือนที่เมียมึงเคยทำแล้วกัน"

"นายฆ่าผมเถอะครับ"

"ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดกูจะสั่งให้ไอ้พวกข้างนอกมันเอาเมียมึงมาละเลงเล่น มึงว่าดีไหม?"

"อย่านะครับ! ผมยอมแล้ว ผมยอมทุกอย่างแล้วครับนาย"

..........

"ต่อให้มันเป็นหมาสกปรกมันก็เป็นเมียกูอยู่ดี" เหมราชมองคนที่ยังนั่งอยู่ปลายเตียง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วตบใหล่มันเบา ๆ "กูจะดูแลมันเอง"

"ไม่อยากตัดใจว่ะ สามคนผัวเมียได้ไหมเฮีย"

"ต่อให้ไอ้โรจน์ยอม แต่กูไม่ยอม" น้ำเสียงทุ้มเริ่มดุดันขึ้น รู้ทั้งรู้ว่าใหญ่เพียงแค่หยอก แต่พอนึกไปว่าเรืองโรจน์จะโดนผู้ชายคนอื่นทำเหมือนที่เขาทำเมื่อคืนก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

"เหอะ ทำเป็นหวงไปเถอะ เขาเป็นเมียเฮีย แต่เฮียได้เป็นผัวเขาหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้ เห็นเรียกแต่นาย ๆ ไม่ใช่ว่าลืมชื่อเฮียไปแล้วเหรอ?"

"สมมุตินะเฮีย ถ้าสิ่งที่เฮียทำเนี่ย โรจน์เขาไม่ได้อินด้วยเฮียทำไงอ่ะ?"

"หมายถึงอะไร? จะพูดอะไรกันแน่"

"ก็เฮียหวงเขายิ่งกว่าหมาแบบนี้ ถ้าโรจน์หงายไพ่มาว่าไม่คิดอะไร แค่ตอบแทนผู้มีพระคุณงี้"

"ไม่มีทาง!!! ก็เมื่อคืนมันยังอ้อนให้กูทำ."

"เฮียทำเหี้ยกับเขามาก็เยอะ จำเมียเขาได้ไหมล่ะ ไหนจะไอ้เด็กตาใสนั่นอีก อ่อ ขาเขาก็พิการเพราะเฮียด้วยนี่ เป็นผมนี่รักไม่ลงนะ อยากจะฆ่าให้ตายตกไปพร้อมเมียเก่าด้วย"

"เรื่องนั้นมันก็นานแล้ว......"