หลิ่งเหอจากเรือนสุรา เล่มสอง

" อย่างที่ข้าเคยบอก บ้านเกิดเป็นสถานที่ที่ถึงแม้จะจากมานานยังไงแต่ต้องมีวันที่ต้องกลับไปอยู่ดี แต่ข้าว่านะตั้งแต่เจอเจ้า สิ่งที่เจ้าหลีกเลี่ยงมีอยู่แค่สองอย่างเท่านั้นคือการไม่กลับไปที่นั่นกับการรักษาตัวตนที่อิสระของตนเอง แบบนี้ก็ดีแล้วนี่นะ "

เฟยหนิงเฟิ่งจะชื่นชอบที่ร่างบางยังคงแน่วแน่ในความคิดของตนเองอยู่ตลอด เมื่อก่อนเขาคิดว่าตนเองในอนาคตอาจจะเป็นกำลังสำคัญให้แก่แคว้นเว่ย คอยสนับสนุนสหายตนเองอย่างองค์ชายรองให้เต็มที่ แต่เมื่อมาเจอร่างบางทำให้ความคิดของตนเองเปลี่ยนไป คำที่ท่านพ่อของตนเองเคยบอกว่าให้เขาตั้งมั่นในตนเองไม่ให้กระแสลมที่พัดผ่านมาชักจูงใจตนเองนั้นเขาเริ่มจะเข้าใจมันแล้ว

หลิ่งเหอกลับท่านพ่อของเขานั้นเหมือนกัน พวกเขาไม่ได้ไม่สนใจหรือเอนเอียนตามกระแสลมนั้น แต่เลือกที่จะตามใจตนเองทำในสิ่งที่คิดว่าจะไม่เสียใจในภายหลังต่างหาก

" แต่ถ้าถึงเวลาที่ข้าหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านั้นที่เจ้าว่าไม่ได้ล่ะ "

" ข้าจะเป็นคนกลับไปพร้อมกับเจ้าเอง เจ้าอยากจะจัดการใครที่ทำร้ายเจ้า ข้าพร้อมที่จะช่วยเหลือ เสร็จเรื่องทั้งหมดเจ้าอยากจะกลับสำนักข้าก็จะพาเจ้ากลับไป "

" ถ้าเกิดกลับสำนักไป ข้าคงจะต้องโดนเทียนสุ่ยดุว่าแน่นอนเพราะข้าแอบหนีออกจากที่นั่นมา " หลิ่งเหอยังไม่ลืมเรื่องที่ตนเองก่อไว้ที่สำนักก่อนที่จะหนีออกมา

" ถ้าแบบนั้น ข้าจะยอมให้เขาดุว่าเจ้านิดหน่อย แต่ถ้าเขาจะทำร้ายเจ้าข้าจะพาหนีไปเอง "

" หึ เจ้าพูดแล้วห้ามคืนคำนะ "

" แน่นอน " เฟยหนิงเฟิ่งยอมยกนิ้วก้อยขึ้นเกี่ยวก้อยกับอีกคนเป็นคำมั่นสัญญาที่ว่าตนเองจะอยู่เคียงข้างและปกป้องและตามใจอีกคนไปตลอด

หลิ่งเหอหัวเราะออกมาเมื่อเห็นอีกคนยอมยกนิ้วขึ้นมาเกี่ยวก้อยตนเองเหมือนเด็ก ๆ แต่ถึงแบบนั้นหลิ่งเหอก็เชื่อใจว่าอีกฝ่ายจะทำตามทุกคำพูดของตนเองอย่างแน่นอน และทำให้หลิ่งเหอรู้สึกมั่นใจในสิ่งที่ตนเองจะทำต่อในอนาคต ขอเพียงแค่มีเฟยหนิงเฟิ่งอยู่แค่เคียงข้างกันร่างบางก็รู้สึกเบาใจแล้วล่ะ