พี่ครับผมคับ

"พี่ชอบผมตั้งแต่ตอนไหนเหรอครับ?"
"ตอนที่ภูสวมผ้ากันเปื้อนแล้วชงกาแฟ" พี่ทิเบตตอบยิ้มๆ
"เอาดี ๆ สิพี่"
"ไม่รู้สิ รู้ตัวอีกทีก็ชอบเราแล้ว อาจเป็นเพราะพี่เห็นเราทุกวันมั้ง สารภาพตามตรงว่าแอบกังวลเหมือนกันว่าบอกความรู้สึกไปแล้วจะผิดหวัง กลัวว่าเราใจไม่ตรงกัน"
ผมยิ้มบางกับคำพูดพี่เขา "แล้วทำไมถึงตัดสินใจขอผมเป็นแฟนล่ะครับ?"
"ภูรู้มั้ยความสุขในชีวิตคนเราก็เหมือนไอติม ไม่รีบกินไอติมก็จะละลาย ความสุขก็เหมือนกันนะ อะไรที่มีความสุขก็ควรรีบตักตวงไว้"
"ผมเป็นความสุขของพี่งั้นสิ"
พี่ทิเบตไม่ตอบ แต่เขายื่นมือมาจับมือผมพลางบีบเบา ๆ
"ใช่ อย่ารีบละลายล่ะ"