ไม่สิ้นไฟปราถนา

บทนำ

กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
ชายร่างสูงใหญ่บนเตียงคนไข้เริ่มขยับตัว เปลือกตาเขาปรือเปิดเชื่องช้า บุคคลหลายคนที่เฝ้ารอการฟื้นคืนสติของเขา รีบมาเกาะขอบเตียง ใบหน้าทุกคนล้วนมีรอยยิ้มที่เห็นคนที่ตนรักตื่นจากการหลับใหลนานหกชั่วโมง
เหมราช อินทร์ทุรักษ์คือชื่อของผู้ป่วย เขาหันมองคนรายล้อมรอบเตียงทีละคน เริ่มจากบิดามารดาที่ยืนอยู่ด้านขวามือ
ดลลูกน้องคนสนิทบิดา ก่อนมาหยุดมองสาวสวยคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ซ้ายมือ เขามองหน้าหล่อนนิ่ง มองไปคิ้วขมวดยุ่ง สงสัยว่าหญิงสาวคนนี้คือใคร แต่ก็รู้สึกคุ้นหน้ามาก
ชิดชฎาใจไม่สู้ดีนักเมื่อเห็นสายตาของเหมราช นัยน์ตาเขาไม่เปล่งประกายความรักเหมือนก่อน มันว่างเปล่าราวกับตนเป็นคนแปลกหน้า
ใบหน้าเขามองก็ดูออกว่า กำลังสงสัยว่าตนคือใคร หัวใจสาวยวบไหว กลัวเหลือเกินว่า เขาจะจำหล่อนไม่ได้ จำไม่ได้ว่าเขาและหล่อนรักกันมากแค่ไหน และฟันฝ่าอะไรมาบ้าง
"เหมลูกแม่ เป็นไงบ้างลูก จำแม่ได้ไหม"
แก้วกันยาถามลูกชายเพียงคนเดียวเสียงสั่น สายตาห่วงใยมองไปยังใบหน้าเหมราช และลุ้นคำตอบตัวโก่ง ไม่เพียงแค่แก้วกันยาที่ลุ้น ทุกคนในห้องต่างลุ้นเช่นกัน โดยเฉพาะชิดชฎา
"ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะครับถึงจำแม่ตัวเองไม่ได้" คำตอบของเหมราชสร้างความรู้สึกเป็นสองคือดีใจกับเสียใจ ฝ่ายคนดีใจคือชนะชัยกับแก้วกันยาและลูกน้องของเขา
ชนะชัยยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่งมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตนด้วยความสะใจ
ความเสียใจตกเป็นของชิดชฎาที่ถึงกับช็อคที่รู้ว่า เหมราชชายอันเป็นที่รักจำตนไม่ได้ หล่อนยืนนิ่งพูดไม่ออก มีเพียงน้ำตารินไหลออกมาเป็นทาง
มือที่จับแผงกั้นเตียงสั่นไปหมด หัวใจหล่อนก็เช่นกัน อีกทั้งยังมีความเจ็บปวดเข้ามาแทรก ความเสียใจไหลนองหัวใจช้ำๆ ชิดชฎาคิดมาตลอดว่า สักวันหนึ่งหากความทรงจำเหมราชกลับมา
เขาอาจจำหล่อนไม่ได้ จำความรักที่เกิดขึ้นระหว่างเราไม่ได้ ซึ่งหล่อนได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้า และคิดหาทางแก้ไข ทว่าความตั้งใจชิดชฎาเป็นหมัน เมื่อชนะชัยตามหาตัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเจอ หล่อนรู้สึกราวกับว่า ถูกชิงของรักออกจากอกก็ไม่ปาน
"แล้วลูกจำผู้หญิงคนนี้ได้ไหม"
เหมราชหันมองชิดชฎาที่ยืนร้องไห้อย่างงงๆ ว่า หล่อนเป็นใครและร้องไห้ทำไม
"ไม่ครับ ไม่รู้จัก" เขาตอบตามจริง
ในเสี้ยวความรู้สึกเหมราชคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก ราวกับว่าเคยเห็นหน้าหรือรู้จักมาก่อน ทว่าในกล่องความทรงจำกลับไม่มีหล่อนเลย ชิดชฎาร้องไห้โฮ หล่อนไม่อาจอยู่ในห้องนี้ต่อไปได้ คำตอบเหมราชชัดเจนมาก เขาจำตนไม่ได้อย่างสิ้นเชิง ที่แน่ใจเพราะนัยน์ตาเขาไม่มีหล่อนอยู่ในนั้น ราวกับเขามองคนแปลกหน้าก็ไม่ปาน
หล่อนไม่อาจทานความรู้สึกที่ได้รับได้ และทนไม่ได้กับสายตาหมางเมินของเขา ทางเดียวที่จะหลีกหนีความปวดร้าวย้ำๆ ในใจได้คือ ออกไปจากห้องนี้
"ฮือ..." ชิดชฎาร้องไห้โฮ หล่อนก้าววิ่งออกจากห้องทันที เหมราชมองสาวสวยที่วิ่งออกไปจากห้องอย่างงงๆ ความสงสัยอัดแน่นในใจว่า หล่อนคือใคร ร้องไห้ทำไม
"เธอเป็นใครครับ แล้วร้องไห้ทำไม" เมื่อสงสัย เหมราชถามทันที
"อย่าไปสนใจเลยลูก เธอเป็นคนสติไม่ค่อยดี เที่ยวเข้าห้องนั้นห้องนี้ แล้วบอกว่าตัวเองเป็นเมียบ้าง เป็นแม่บ้าง หรือไม่ก็เป็นพี่เป็นน้องของคนป่วยที่เข้าพักรักษาตัว"
"พ่อเห็นว่าเธอสติไม่ดีก็เลยไม่ได้ไล่ อยากอยู่ก็ให้อยู่" ชนะชัยตอบคำปดไปกองโต
"ใช่ครับคุณเหม เธอคนนี้รักษาตัวที่นี่ครับ มานั่งเฝ้าคุณเหมตั้งแต่เวรเปลพาคุณเหมเข้ามาพักในห้องนี้ คุณท่านสงสารและเห็นว่าไม่มีพิษมีภัยก็เลยปล่อยครับ" ดลพูดเสริมเพื่อให้เหมราชคลายจากความสงสัย ซึ่งได้ผล
"น่าสงสารเธอนะครับ หน้าตาก็ดี ดูอายุยังไม่เยอะ ไม่น่าสติไม่ดีเลย"
ความสงสัยจางหายไป เขากลับมีความสงสารเข้ามาแทนที่ มองไปยังประตูห้องด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก อธิบายยาก
"พักผ่อนดีกว่านะเหม หายดีแล้วจะได้กลับบ้านกัน"
แก้วกันยาบอกลูกชาย ขณะนั้นชนะชัยกับดลได้เดินออกไปจากห้องพักคนไข้ เพื่อไปคุยเรื่องสำคัญในห้องรับรองด้านนอก นางเห็นแล้วก็รีบเดินตามไปอย่างรู้ว่า สามีกับลูกน้องคิดการใด
"รีบไปจัดการให้เรียบร้อย ฉันอยากให้มันหายไปจากชีวิตเหมแบบถาวร"
คำสั่งไม่มีความเมตตาปราณีสักนิดเดียว ตรงกันข้ามเหี้ยมเกรียมเป็นที่สุด
"ไม่ต้องทำ" เสียงเด็ดขาดของแก้วกันยาดังขึ้นหลังจากสิ้นเสียงสามี ทั้งคู่หันมองต้นเสียงที่ปิดประตูห้องพักคนไข้มิดชิด เพื่อไม่ให้เสียงพูดคุยลอดเข้าไปในห้อง
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยเธอไป"
"ทำไมล่ะคุณแก้ว ไม่กลัวมันกลับมาหาเหมหรือไง" สามีถาม
"ไม่กลัวค่ะ" นางตอบชัดถ้อยชัดคำ "คุณขู่มันไปซะขนาดนั้น ถ้ามันกล้ากลับมาหาเหม คุณค่อยจัดการมันก็ได้ แต่ฉันเชื่อว่า มันไม่กล้าผิดคำสัญญาแน่นอน คุณอย่าลืมสิคะว่า ชีวิตครอบครัวมันอยู่ในมือเรา จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ถือเสียว่าการที่เราปล่อยมันวันนี้ เป็นค่าตอบแทนที่มันดูแลเหมช่วงความจำเสื่อม ต่อจากนี้ไปก็ทางใครทางมัน" ชนะชัยมองหน้าดลเพียงแวบหนึ่ง ก่อนตอบกลับภรรยา
"แล้วแต่คุณล่ะกัน ผมเชื่อคุณ" ชนะชัยพูดเสียงนิ่งเรียบ "แต่ถ้าวันหน้ามันผิดสัญญา คุณห้ามผมไม่ได้แล้วนะ เพราะผมยอมคุณครั้งเดียว"
"ตามนั้นค่ะ" แก้วกันยาตอบกลับทันที
"ถ้ามีวันนั้นจริง ฉันจะช่วยคุณอีกแรง ให้มันหายสาบสูญไปจากโลกนี้แบบเงียบเชียบที่สุดค่ะ"
ชนะชัยยิ้มให้กับความเหี้ยมโหดของภรรยา เขาเชื่อมั่นว่า นางทำตามคำพูดได้แน่นอน สมแล้วที่เป็นเมียรักของเขา และเป็นลูกสาวมาเฟียฮ่องกงชื่อดัง ทั้งสามเดินกลับเข้าไปในห้องพักฟื้นอีกครั้ง พูดคุยกับเหมราชที่มีคำถามจากความสงสัยหลายเรื่อง
เรื่องหลักคงหนีไม่พ้นเรื่องที่เขามานอนอยู่ในห้องนี้ ชนะชัยเตรียมคำตอบได้อย่างดิบดี รับรองว่าเหมราชไม่มีวันรู้ความจริงที่หลบซ่อนไว้อย่างมิดชิดแน่นอน