เอื้อเอ็นดู

อาจารย์เอื้อ : "เด็กคนนี้เป็นลูกผมใช่ไหม ถ้าเลี้ยงให้ดีไม่ได้ผมจะเอาแกไปเลี้ยงเอง"

 คืนนั้นเขาถูกทิ้งไว้กับความมึนเมาบนเตียง ผ่านไป 3 ปี กลับมาเจอกันอีกครั้งเธอก็มีลูกชายตัวน้อยข้างกายที่คาดคั้นเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอกความจริง

ตอง : "เอาอะไรมามั่นใจว่าอะตอมเป็นลูกอาจารย์คะ"

 ผู้ชายคนนี้จะทำให้ชีวิตลูกชายเธอดีกว่าที่เป็นอยู่ใช่ไหม

------------------------***------------------------

"แบบนี้ดีไหม"

"อืมดีค่ะ"

นอกจากมือใหญ่คอยลูบไปทั่วหน้าท้อง จมูกคมสันยังแวะเวียนสูดดมผิวอ่อนหลังต้นคอของสาวน้อยเหมือนเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน ส่วนปากได้รูปอ้างับใบหูขาวใสจนเจ้าของย่นคอหนี

"อื้อ อย่าทำสิคะ"

"ทำไมไม่ได้" มือใหญ่ดึงร่างบางอ่อนแรงเข้าแนบแผงอก

"อาจารย์ก็รู้"

"รู้ว่าเคยทำมาแล้ว"

"อย่ายุ่งกับคนแบบหนูเลยค่ะ"

"ทำไม"

เธอก็อยากรู้ว่า ทำไม วันนี้เขาถึงดูเจ้าเล่ห์ พูดมาก พูดยาก ผิดกับผู้ชายเคร่งขรึมที่เอาแต่ดุกันเมื่อตอนเช้า

"เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"อะไรที่ว่า คือคนที่ช่วยกันทำให้มีอะตอมหรือเปล่า"

"อื้อ" พอเธอชะงักกับคำถาม มืออุ่นเลยเปลี่ยนจากลูบวนเพิ่มน้ำหนักเป็นนวดคลึง "มายุ่งกับหนู อาจารย์จะเดือดร้อน"

"ใครเดือดร้อนกัน"

เอื้อคุณปล่อยแขนเมื่อคนตัวเล็กขยับพลิกหันหน้ามาหา เธอมองด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ

"ถ้าแค่อยากนอนกับใครสักคน อาจารย์ไปหาคนอื่นได้ไหมคะ หนูไม่ได้ทำแบบนั้นแล้ว"

เขาผ่อนลมหายใจเมื่อเห็นน้ำตาเม็ดใสไหลผ่านหางตาเรียวรี รวบคนตัวเล็กเข้ามาแนบอก...รู้แล้วว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีใครอีกเลยนอกจากเขา แต่คงเพราะโดนคนอื่นตอกย้ำจนฝังใจ "ผมไม่สน"

------------------------***------------------------

หากเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา ความพลัดพลาก ขาดแคลน คือมรสุมพายุโหมกระหน่ำเธอกับอะตอม การได้เจอผู้ชายคนนี้ก็คงเป็นวันที่เราสองแม่ลูกได้เห็นท้องฟ้าสดใส แม้อีกไม่นานมันจะผ่านไปก็ตาม