ฟ้ามาโปรด

คคนางค์หรือเพลนสาวบัญชีปีหนึ่งต้องมาแต่งงานกับอาจารย์สอนพิเศษแทนน้องสาว...

"ข้อแรกผมขอต่อไปนี้เรียกผมพี่ได้ไหม" ฉันลืมตาขึ้น หันมองใบหน้าคนที่นอนตะแคงข้างผ่านความมืดสลัว อาการง่วงนอนเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง หน้าอกซ้ายเต้นเร็วรัว เราทั้งสองเงียบจนได้ยินเพียงลมหายใจและเสียงเครื่องปรับอากาศดังประสานกัน
"อือ" พอฉันตอบเขาก็พ้นลมหายใจออกแรง ๆ ทีหนึ่ง
"สอง" หยุดเว้นวรรคแล้วสูดลมหายใจลึกจึงเอ่ยต่อ "เปิดใจให้พี่ได้หรือเปล่า"
สิ้นประโยคใจฉันก็เต้นกระหน่ำ ความรู้สึกวาบหวามเกินขึ้นในอกบวกกับอาการผ่าวร้อนที่แก้มสองข้าง ครั้งที่เขาบอกจะจีบฉันก็ปฏิเสธลูกเดียว พอแต่งงานกันฉันก็พยายามหลบหน้าเขาแต่เขาไม่เคยล้มเลิกความตั้งใจสักที ถ้าเป็นคนอื่นฉันอาจจะไล่ตะเพิดหนีไปแล้ว แต่พอเป็นเขา ทำไมใจฉันมันถึงอ่อนยวบไปหมด ไม่สนว่าตัวเองเคยลั่นวาจาปฏิเสธเขาไปด้วยซ้ำ
คงคิดนานไปจนคนถามขยับตัวหงายหน้าแล้วพึมพำกับตัวเอง "ไม่ได้สินะ"
ฉันกัดริมฝีปากแน่นแล้วบอกด้วยน้ำเสียงสั่นไม่อาจห้ามได้ "ดะ...ได้ค่ะ"
"..." เกิดความเงียบปกคลุมเราทั้งสองจนกระทั่งได้ยินเสียงเขาพลิกตัวแล้วตวัดแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นรวบเอวฉัน เขาออกแรงดึงจนไถลเข้าสู่อ้อมกอดโดยใช้แขนอีกข้างรองศีรษะฉันเอาไว้ "กอดนะ"
"" ไม่ได้ขัดขืนแต่ซุกจมูกลงตรงหน้าอกจนได้กลิ่นสบู่เหลวจากตัวเขาบวกกับน้ำยาปรับผ้านุ่มบนเสื้อ ฝ่ามือหนาแตะแผ่นหลังแล้วดันจนหน้าอกเราชิดกันแน่นมากขึ้นชิดเสียจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง ลมหายใจอุ่น ๆ รดบนหน้าผาก
"เพลน"
"คะ" เสียงฉันอู้อี้พลางสูดดมกลิ่นเขา มันหอมมาก ความรู้สึกอยากอยู่แบบนี้นาน ๆ อยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงและอบอุ่น
เขาเอนตัวออกแล้วสบตาฉันผ่านความมืดเลือนราง
"จูบได้ไหม พี่อยากจูบหนู" มือหนายกลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ฉันเงียบและไม่มั่นใจเลยว่ามันจะหยุดแค่ที่จูบหรือเปล่า จนคนรออย่างมีความหวัง เข้าใจว่าฉันกังวลจึงเอ่ยเบา ๆ "แค่จูบพี่ไม่ทำอย่างอื่น