ดั่งร้ายรักมาเฟียร้าย

"ฉันไม่เข้าใจว่าคุณต้องการอะไรจากฉันและมาทำกับฉันแบบนี้ทำไมมายุ่งกับฉันอีกทำไม"หนูนาดีดดิ้นสุดพลังเพื่อจะให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของผู้ชายสารเลวแต่ก็ทำไมได้เธอสู้แรงคาร์ลไม่ไหว
"ทำไมฉันจะยุ่งกับเธอไม่ได้ในเมื่อเธอเป็นของๆฉัน ฉันผู้เป็นเจ้าของย่อมมีสิทธิ์แตะอยู่แล้ว"
"คะ...คุณพูดบ้าอะไรปล่อยฉันนะฉันไม่ใช่สิ่งของและไม่ได้เป็นของๆใครทั้งนั้น!"หนูนามองหน้าคาร์ลอย่างไม่เข้าใจทำไมเขาถึงได้มายุ่งกับเธออีกทั้งๆที่เรื่องของเธอกับเขามันจบไปตั้งแต่คืนนั้นแล้ว
"เธอเป็นของๆฉันหนูนา"คาร์ลย้ำเสียงเข้ม
"คุณเป็นบ้าอะไรของคุณฉันไม่ใช่ของคุณ คุณหยุดพูดสักที!"
"หรือเธออยากจะให้ฉันย้ำ ย้ำเหมือนคืนนั้นเธอคงจำได้ใช่ไหม!"คาร์ลกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่ซีดเผือดลง
"คะ...คุณเป็นบ้าอะไรของคุณทำไมถึงมายุ่งกับฉันอีก นะ...ไหนคุณบอกว่าถ้าฉันทำตามทางเลือกของคุณเรื่องทุกอย่างจะจบไง!"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างไม่เป็นส่ำเมื่อคาร์ลพูดถึงเรื่องคืนนั้นขึ้นมา ความหวาดกลัวในคืนนั้นเธอยังจำมันได้ดี
"ฉันบอกเธอตอนไหนเหรอหนูนาว่าจบ เธอคิดดูดีๆสิหนูนาว่าฉันบอกเหรอมีแต่เธอที่คิดเองเออเองไปคนเดียว"