ขอทานผู้ร่ำรวย เล่ม 2 มี 3 เล่มจบ

“ข้าไม่เห็นว่าการที่บุตรสาวของข้าอยู่ที่นี่ จะมีอะไรที่ทำให้นางไม่ปลอดภัยขอรับ”
“ท่านเจ้าเมืองแน่ใจเช่นนั้นหรือขอรับ”
สายตาที่เหมือนกับมองทะลุทุกอย่าง จดจ้องไปยังเจ้าเมืองด้วยความกดดัน สิ่งที่เกิดขึ้นกับเจียงซูหนี่ว์ ลู่เฉินคิดว่าเจ้าเมืองรู้ทุกอย่าง เพียงแต่ทำอะไรมากไม่ได้มาก ฐานะของทั้งสองคนก็บอกเอาไว้อยู่แล้ว ฮูหยินใหญ่กับอนุ หากจะให้เลือกผิดใจกับใคร ก็ต้องเป็นคนหลังอย่างอยู่แล้ว
และด้วยฐานะของทางฮูหยินเจียง สูงกว่าเจ้าเมืองขั้นหนึ่ง แม้ว่านางจะทำผิด ในบางครั้ง ก็จำต้องทำเป็นหลับตาข้างหนึ่งเสมอ
ด้านของคนที่ถูกมอง ก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนที่จะเบือนหน้าหลบสายตาของว่าที่ลูกเชยอย่างลู่เฉิน จากนั้นก็พูดแก้ตัวให้กับตนเอง
“รองแม่ทัพก็เห็นมิใช่หรือขอรับ ว่าหนี่ว์เอ๋อร์มิได้เป็นอะไร”
“นั่นเพราะท่านยังคงอยู่ที่นี่ พวกนางจึงไม่กล้าที่จะลงมือรุนแรง ข้าทราบว่าอีกสองเดือนท่านจะเดินทางไปที่เมืองหลวงกับบุตรชาย เมื่อถึงตอนนั้น ใครจะเป็นคนปกป้องคุณหนูสี่หรือขอรับ”
พวกนางที่ลู่เฉินพูดถึง แน่นอนว่าเป็นฮูหยินใหญ่กับคุณหนูห้า ที่พวกนางมักจะใช้ความรุนแรงกับคนในจวน และที่ลู่เฉินรู้ ก็เพราะชายหนุ่มให้คนมาซุ่มดู และคอยดูแลความปลอดภัยของ ซูหนี่ว์ จึงได้รู้ว่าความจริงแล้ว ฮูหยินใหญ่มักจะทำร้ายสาวใช้ในจวนด้วย หากว่าเผลอทำให้นางไม่พอใจ
การที่ฮูหยินใหญ่มีความประพฤติเช่นนี้ ลู่เฉินไม่กล้าที่จะวางใจ ให้คู่หมั้นของตัวเองอยู่ในเรือนนี้ต่อไป เพราะคนที่เป็นถึงประมุขตระกูล ที่ยังอยู่ในเรือน ยังไม่สามารถควบคุมคนในจวนได้อย่างเฉียบขาด แล้วถ้าหากปล่อยให้คนในจวนควบคุมกันเอง คนของเขาจะยังปลอดภัยอยู่หรือ
“มันก็เป็นการกลั่นแกล้งที่จะเกิดขึ้นได้ ข้าจะกำชับพวกนางอีกทาง แต่ข้าคงจะให้หนี่ว์เอ๋อร์ออกไปอยู่ข้างนอกไม่ได้จริง ๆ ขอรับ”
เจ้าเมืองยังคงปฏิเสธหนักแน่น ว่าอย่างไรก็จะไม่ให้บุตรสาวย้ายออกไป เพราะถ้าหากเขาทำตามคำขอของชายหนุ่ม มันก็ไม่ต่างอะไร กับการที่เขายอมรับ ว่าไม่สามารถดูแลควบคุมคนในจวนได้
“ไม่ให้ย้ายออกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากว่าคุณหนูสี่มีรอยขีดข่วนแม้แต่รอยเดียว ข้าไม่รับประกันชีวิตของสองแม่ลูกนั่นนะขอรับ”
“คุณชายกำลังข่มขู่ข้างั้นหรือ”
เจ้าเมืองตบโต๊ะเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าบิดเบี้ยวไม่น่ามอง เมื่อโดนชายหนุ่มข่มขู่ด้วยคำพูด
“ข้าหม่าหงเหลียน ไม่เคยข่มขู่ใคร หวังว่าท่านพ่อตาจะกลับไปคิดให้ถี่ถ้วน และหวังว่าข้าจะได้คำตอบที่น่าพอใจ ข้ายังมีธุระต่อขอตัวลาขอรับ”
ลู่เฉินไม่รอฟังคำตอบจากเจ้าเมืองอีกต่อไป พูดจบชายหนุ่มก็ลุกเดินออกไปในทันที ปล่อยให้เจ้าเมืองมองตามด้วยใบหน้าที่มืดครึ้ม ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ หากแต่ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน