ดวงตาของวายุ

โปรย
วายุ สูญเสียการมองเห็นจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน เพราะปมในอดีตทำให้เขาปฏิเสธเข้ารับการรักษาดวงตาทั้งที่มีโอกาสหายเป็นปกติ แม้โอกาสนั้นจะน้อยนิดก็ตาม

เขาขังตัวเองอยู่แต่ในห้องมานานกว่าห้าปีแล้ว

แพรวไหม ถูกจ้างให้มาดูแลวายุอย่างใกล้ชิด หน้าที่หลักๆของเธอก็คือทำอย่างไรก็ได้ให้เขายอมไปรักษาดวงตา

สาวซุ่มซ่ามจะสามารถทำให้หนุ่มเจ้าอารมณ์ยอมไปรักษาดวงตาได้หรือไม่?

*****
ตัวอย่าง
แกร็ก (เสียงลูกบิดประตู)

ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายผู้เป็นเจ้าของห้อง

เรียวปากบางอ้าค้างนิ่ง

"โอ้... แม่เจ้า หล่อฟ้าประทานชัดๆ" แพรวไหมพึมพำในลำคอ ผู้ชายตรงหน้ารูปร่างสูงกำยำ ผิวสีแทน อกผายไหล่ผึ่ง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หล่อคมเข้ม แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ผมเผ้ายาวกระเซิง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดน้อยลงเลยแม้แต่นิด เหนือสิ่งอื่นใดตอนนี้ร่างกายเขามีเพียงกางเกงนอนขายาวสีดำ

นี่ใช่ไหมที่ใครๆเรียกว่าบอดตาใส เพราะดูยังไงก็เหมือนคนตาปกติ เธอยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเขา พบว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองกลับมาเลย

"แพรวไหมฉันรู้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้"

น้ำเสียงแข็งกระด้างแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจของเขา ทำให้แพรวไหมรู้สึกเกร็งประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

"สวัสดีค่ะคุณวายุ ฉันแพรวไหม แพรวจะมาดูแลคุณค่ะ"

"ไม่จำเป็น ไสหัวไป ฉันไม่ได้ป่วย ฉันไม่ได้ติดเตียง!" วายุตวาดเสียงดังลั่น

"แพรวรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นผู้ป่วยติดเตียง"

"ฉันไม่ต้องการนักจิตวิทยาบ้าบออะไรทั้งนั้น มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย! ฉันไม่ต้องการรักษาตัว ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!" คนเจ้าอารมณ์ตะโกนออกมาด้วยความฉุนเฉียว ใบหน้าหล่อคมแดงก่ำเพราะความโกรธ

"แพรวไม่ใช่นักจิตวิทยา ห่างไกลจากคำนั้นมาก แสดงว่าคุณดินยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับคุณสินะ" แพรวไหมอธิบายเสียงนุ่ม เธอกำลังคิดหาวิธีออกจากมุม

เขายกสองแขนขึ้นมากอดอก

"แพรวถูกจ้างมาช่วยงานป้าบัวตอง พ่วงหน้าที่ดูแลคุณด้วย ไม่ได้เป็นนักจิตวิทยาอะไรทั้งนั้น"

"งั้นก็ไปทำงานบ้านซะ อย่ามายุ่งกับฉัน!"

ปัง!

แพรวไหมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อถูกวายุปิดประตูใส่หน้าอย่างแรง แบบนี้คงต้องถอยทัพกลับไปตั้งหลักใหม่

*****
ดาวน์โหลดตัวอย่างมาอ่านดูก่อนนะคะเผื่อโดนใจ