เกิดใหม่ครานี้ข้าจะขอทวงทุกสิ่งคืนจากท่าน

ลูกขอโทษฮือๆๆๆ ต่อไปนี้ลูกจะไม่มีวันร้องไห้ให้กับชายผู้นั้นอีกแล้ว ในเมื่อเขาอยากให้ลูกตื่นขึ้นมานัก ลูกก็จะทำอย่างที่เขาต้องการ สิ่งที่เขาทำกับท่านพ่อท่านแม่ ลูกจะเป็นคนแก้แค้นคืนให้เอง
"ท่านมันชั่ว! หวังเยี่ยหัว พวกเราไปทำอะไรให้จึงแค้นเคืองใจนักหนา!"
กำปั้นน้อยๆ ทุบตีช้ำเข้าที่อกของหวังเยี่ยหัว แต่ชายหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงทุบนั้นแม้แต่น้อย
"พวกเจ้าจัดการชะ"
"พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท"
"พวกเจ้าจะทำอะไร! อย่านะ! อย่าทำอะไรท่านพี่ข้านะปล่อยข้าหวังเยี่ยหัว ปล่อยข้า ท่านพี่ไม่นะ"
หวังเยี่ยหัวสั่งให้ทหารของตนจัดการกับเซียวหลี่ชินที่นอนหายใจโรยรินใกล้ตายเข้าทุกทีทหารห้านายยกคันธนูขื้น เซียวอิงหนานถูกหวังเยี่ยหัวบังคับอุ้มขื้นหลังม้า ร่างบางใจแทบจะขาดใจเมื่อเห็นสิ่งที่จะเกิดขื้นกับพี่ชายตนต่อจากนี้ไป
"ถือว่าข้าเมตตาเจ้า ก่อนไปข้าจะให้เจ้าดูว่าพี่ชายเจ้าตายอย่างไร บ้านเมืองเจ้าถูกข้าเผาทำลายอย่างไร และ ศพพ่อแม่เจ้าถูกไฟเผาอยู่ในนั้น มองชะให้เต็มตาก่อนที่เจ้าจะไม่มีโอกาศได้กลับ มามองมันอีก!"
หวังเยี่ยหัวที่นั่งช้อนหลังร่างบางอยู่หลังม้าอ้อมแขนกอดร่างบางไว้แน่นเพื่อไม่ให้เซียวอิงหนานหนีไปได้
"ฮือๆๆๆ ไม่!!"
ร่างบางร้องไห้แทบขาดสติ กับสิ่งที่หวังเยี่ยหัวกล่าว ได้แต่คิดโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุของเรื่องที่เกิดขื้น ไม่สามารถแม้กระทั้งจะช่วยพี่ชายตนได้เลย ทำได้แค่หันหน้าหนีทั้งน้ำตาเพราะไม่อยากเห็นพี่ชายตนถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาแต่ช่วยอะไรไม่ได้
"ข้าบอกให้เจ้ามอง!"
"ไม่ ข้าไม่มอง!!"
"ข้าบอกให้มอง!"
"ไม่...ฮือๆๆๆ.."
เยี่ยหัวจับศีรษะร่างบาง ที่ตัวสั่นเหมือนลูกนกตกน้ำให้หันมองเซียวหลี่ชิน ที่กำลังจะถูกฆ่าตายบังคับให้หญิงสาวมองพี่ชายตายต่อหน้าอย่างเลือดเย็น
"ปล่อยลูกธนู!!"
"ไม่..!!"
"ไม่ ท่านพี่!!!!!! อย่า!!!!"
ลูกธนูห้าลูกจากคันศรลอยตรงปักลง กลางตัวขององค์ชายเซียวหลี่ชินแห่งเมืองเย่ว ต่อหน้าต่อตาของเชี่ยวอิงหนานที่ถูกหวัง เยี่ยหัวจับศีรษะไว้ให้มอง
"ไม่!..ฮือๆๆๆท่านพี่.ฮือๆๆ"
"มองชะเสี่ยวอิงมอง!"
"ไม่!!!!!"
องค์ชายเซียวหลี่ชินสิ้นใจคาลูกธนูต่อหน้าเซียวอิงหนานที่อยู่บนหลังม้ากับหวังเยี่ยหัว ร่างบางตัวแข็งทื่อ ร้องสุดเสียงสติหลุดเมื่อเห็นภาพสะเทือนจิตใจ จนหมดสติคาอกของชายหนุ่ม
ร่างบางเพิ่งจะเห็น พ่อแม่ตายไปกับตา ก็มาเห็นพี่ชายคนเดียวถูกฆ่าอีก เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเยี่ยหัวและเหล่าทหารก็พากันยกทับกลับเมืองหยางด้วยชัยชนะและของรางวัลชิ้นงามที่ชิงมาได้นั้นก็คือ เซียวอิงหนาน
.....................
ใบหน้าหล่อชุกไช้ชอกคอหอมกรุ่นอย่างเอาแต่ใจ ร่างบางห่อคอหนีอย่างนึกรังเกียจ น้ำตาไหลอาบแก้มนวล ไม่มีครั้งใดเลยที่อยู่ใกล้หวังเยี่ยหัวแล้วจะไม่ร้องไห้
มือบางทั้งทุบทั้งตีจนชายหนุ่มเริ่มรำคาญ จึงจับมือขาวทั้งสองข้างกดลงกับเตียงนอน ออกแรงกดไม่มากนัก แต่ก็ทำให้ข้อมือบางขื้นสีแดงเพราะผิวที่ขาว ในเมื่อต่อสู้ด้วยเรี่ยวแรงไม่ได้ ร่างบางจึงนอนแน่นิ่งไป
เยี่ยหัวที่เห็นว่าเชียวอิงหนานนิ่งไป จึงเงยหน้าจากชอกคอหอมขื้นมามองใบหน้าหวานที่นอนนิ่งตาค้างอยู่ แล้วเห็นเลือดไหลออกจากมุมปากบาง
"เสี่ยวอิงเจ้าทำอะไร! เจ้ากัดลิ้นตัวเองหรือ? อย่าทำแบบนี้เสี่ยวอิง!"
หวังเยี่ยหัวใจเต้นไม่เป็นจั่งหวะ เมื่อเห็นเลือดไหลออกจากมุมปากของร่างบางที่กำลังกัดลิ้นตัวเองอยู่ จึงตระกรองกอดร่างบางไว้แนบอกพยายามบีบปากให้เซียวอิงหนานอ้าปากออก
"เสี่ยวอิงข้ายอมเจ้าแล้วเสี่ยวอิง ต่อไปข้าจะไม่บังคับเจ้าอีก อย่ากัดลิ้นตัวเองเลย อย่าทำแบบนี้"
หวังเยี่ยหัวใจแทบขาดเมื่อร่างบางที่อยู่แนบอกตนตาเหลือกขึ้น เซียวอิงหนานที่ได้ยินเขากล่าวแบบนั้นจึงหยุดกัดลิ้นตัวเอง
"ปล่อยข้า"
เสียงที่เยือกเย็นของหญิงสาวกล่าวขื้น หวังเยี่ยหัวทำตามที่ร่างบางบอกทันที เมื่อเห็นว่านางหยุดกัดลิ้นตัวเองแล้ว จึงรีบถอยห่างออกจากเตียงที่ร่างบางนอนอยู่
"เสี่ยวอิง ข้าขอร้องอย่าทำเช่นนั้นอีก ข้าใจจะขาดตามเจ้าไปรู้หรือไม่"
หวังเยี่ยหัวขอร้องอ้อนวอนร่างบางไม่เหลือมาดฮ่องเต้แม้แต่น้อยกลัวเหลือเกินกลัวว่าจะเสียร่างบางไปอีก ถ้าหากเสียร่างบางไปคราวนี้คงไม่ได้กลับคืนมาเช่นเดิมแน่
"ถ้าหากท่านแตะต้องข้าอีกแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะกัดลิ้นตัว เองแล้วตายให้ท่านดูอีกรอบ"
.............................
เรื่องนี้เราขอบอกเลยนะว่า หวังเยี่ยหัวที่เป็นพระเอกนั้นร้ายกาจ และ ชั่วร้ายมาก ส่วนนางเอกเชียวอิงหนานก็ได้ข้าตัวตายแล้วกลับมาเกิดใหม่ กลับมาครั้งนี้นางจะขอแก้แค้นพระเอก และ ทวงทุกอย่างกลับคืนมา