ทรงธรรมเล่ห์รัก

นวลแพรนอนพลิกไปพลิกมาเกิดอาการตาค้างนอนไม่หลับ เพราะดันทะลึ่งดื่มกาแฟไปเมื่อตอนหัวค่ำ ซ้ำร้ายอากาศก็ร้อนอบอ้าวแปลก ๆ เปิดพัดลมยังช่วยอะไรไม่ได้ หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง แสงไฟสลัว ๆ จากด้านนอกทำให้เธอพอเห็นทาง โดยไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ มองดูนาฬิกาเรื่องแสงที่ติดข้างฝาผนังบอกเวลาตีสองกว่านวลแพรเดินไปเปิดประตูระเบียงหน้าต่างรับลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามา ยืนสักพักคิดอะไรเพลิน ๆ ก็ได้ยินเสียงกุกกักจากระเบียงห้องข้าง ๆ ที่ติดกับระเบียงห้องเธอ ติดชนิดที่ว่าโผล่หัวไปก็รู้ว่าคนในนั้นทำอะไร นวลแพรเดินไปใกล้อยากจะชะโงกหน้าไปดูแต่คำว่ามารยาทค้ำคออยู่ เลยได้แค่แนบหน้าไว้ตรงกำแพง จู่ ๆ ชิ้นผ้าปลิวมาจากไหนไม่รู้คลุมหัวเธอพอดิบพอดี

"อุ้ย"

จากนั้นก็ได้ยินเสียงอะไรต่อมิอะไรหล่นลงพื้น พร้อมกับเบียดเธอให้ถอยหลัง เสียงตุ๊บ! นวลแพรปัดผ้าพ้นหน้าอย่างรวดเร็วก็จ๊ะเอ๋กับแขกไม่ได้รับเชิญยามวิกาล "กรี๊......"

กำลังจะกรี๊ดเสียงก็หายลงคอเพราะมือใหญ่หนาแต่นุ่ม ปิดปากไว้พร้อมกับลากเธอเข้ามาในห้อง นวลแพรดิ้นรนรุนแรง ยิ่งดิ้นชายหนุ่มแปลกหน้ายิ่งรัดแน่น สุดท้ายก็ล้มตัวลงบนเตียงทั้งคู่ หญิงสาวตาโตหวาดกลัวภาพอาชญากรรมลอยเด่นในหัว

ข่มขืน! ชิงทรัพย์! ฆ่า!

ก่อนจะคิดอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ เสียงทุ้มที่อยู่เหนือร่างเธอก็ดังขึ้น

"เงียบ ๆ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกอย่ากลัว"

เขาเอานิ้วชี้มือข้างที่ว่าง มาแตะที่ปากทำเสียงชูววว์ส่งสัญญาณให้เงียบ นวลแพรเงียบด้วยความกลัวทั้งที่ใจแทบเต้นออกมานอกอก อีกฝ่ายดูจะรับรู้จึงค่อยคลาย

"ไม่ต้องกลัวผมไม่ใช่ผู้ร้าย สัญญาได้ไหมถ้าผมเอามือออกจากปาก คุณจะไม่ร้อง"

หญิงสาวคิดไม่นาน ก่อนพยักหน้าเขาจึงเลื่อนมือที่ปิดปากออกช้า ๆ จนมั่นใจว่าเธอไม่ร้องจึงเอ่ยขึ้น

"ช่วยอะไรผมอย่างสิ"

เธอมองเขาตาปริบ ๆ

"ช่วยเล่นละครกับผมหน่อย"

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากห้องที่เธอแอบอยากรู้อยากเห็นเมื่อครู่ นวลแพรยังกลัว ๆ แต่ก็ลดลงกว่าครึ่งเมื่อผู้บุกรุกไม่มีทีท่าจะทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ ซ้ำยังขอร้องให้ช่วยเหลืออีก แต่จะเชื่อใจได้แค่ไหน นวลแพรคิดอย่างลังเล

"นะ นะ นะ ผมข้อร้องได้ไหม ถ้าคุณไม่ช่วย ผมต้องโดนฆ่าตายแน่ ๆ"

คำว่าโดนฆ่าทำให้เธออึกอัก ก่อนถามเสียงสั่น

"ทำไมล่ะ"

"อย่าเพิ่งถามช่วยผมก่อนเดี๋ยวเล่าให้ฟัง" ยังไม่ทันสิ้นเสียง ประตูห้องเธอก็ถูกทุบปัง ๆ อย่างรุนแรง

"รับปากสิ"เขาเร่ง

หญิงสาวพยักหน้าส่ง ๆ

"ให้ช่วยยังไงล่ะ"

"แค่บอกว่าเราเป็นแฟนกันแค่นั้นพอ"

โธ่ พ่อคุณรู้จักก็ไม่รู้จักมาให้ช่วยอะไรแบบนี้ คนเขารู้กันทั้งตึกแล้วว่าเธอโสด แต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เอาวะ

เขาดึงเธอให้ลุกจากเตียง และดันให้เดินไปเปิดประตู ทั้งที่หน้ายังซีด ตัวยังสั่น หญิงสาวยื่นมือไปเปิดประตูมือไม้สั่น ผู้ชายตัวโต ๆ ยืนหน้าทะมึนพร้อมกับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่จำได้ว่าเป็นเจ้าของห้องข้าง ๆ พอผู้ชายคนนั้นเห็นหน้าเธอสีหน้าก็ลดความกระด้างลง

"ก็แพรบอกแล้วว่าห้องนี้เป็นห้องผู้หญิง พี่มาร์คก็ไม่เชื่อ"

สาวน้อยนามว่าแพร ชื่อเดียวกับเธอพูดด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ

"ก็เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงผู้ชายในห้องเธอ" เขาคนนั้นหันไปตวาดไม่เชื่อจนน้องแพรถึงกับคอหด

"มีธุระอะไรกับเราเหรอครับ"

นวลแพรยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามสิ่งใด เสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ ดังอยู่เหนือศีรษะพร้อมกับมือที่โอบไหล่แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หญิงสาวหันไปมองอย่างตกใจ แต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าชายนิรนามชัดเจนยามต้องแสงไฟนีออน คิ้วหนา ตาคม จมูกโด่ง ผมยาวรากไทรยุ่ง ๆ เหมือนคนเพิ่งตื่น ดูเซ็กซี่ หน้าก็ใสกิ๊ก คนอะไร หล่อโฮกกก

"ผมมาหาแมวขโมยพอจะเห็นมันกระโดดระเบียงผ่านมาทางนี้บ้างไหม" เสียงเข้มมีวี่แววเคลือบแคลงสงสัยไม่ไว้ใจอย่างเห็นได้ชัด

"เห็นรึเปล่าที่รัก"

เขาก้มลงถามใบหน้าแทบจะติดกับหน้าเธอ นวลแพรอึ้งสบตาหวานซึ้งนั้น แล้วหันไปส่ายหน้าให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องพอ ๆ กับรับรู้แววตาวาวของน้องแพรด้วย

"เห็นไหมพี่มาร์คเรามารบกวนเขา"

น้องแพรดึงแขนพี่มาร์คของเธอกลับห้อง ฝ่ายชายมองมาที่ชายหนุ่มรูปหล่ออย่างไม่ไว้ใจ พร้อมกับส่งสายตาคาดโทษ ก่อนยอมกลับตามแรงดึงของแฟนสาว พอพ้นร่างสองคนนั้นนวลแพรปัดมือชายหนุ่มออกจากไหล่ทันที หล่อขนาดนี้ไม่น่ากลัวแล้ว

"เอาล่ะฉันช่วยคุณแล้วจะออกจากห้องได้รึยัง"

เธอหันมองหน้าเขาตรง ๆ โห ผู้หญิงเห็นนี่ละลายได้เลยนะนี่ ด้านข้างว่าหล่อแล้ว เจอหน้าตรงแบบนี้ยิ่งหล่อ

เอะ คิดอะไรแบบนี้ ไม่ควรเลยยายนวลแพรเสียลุคหมด

ทรงธรรมมองผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าอย่างนึกขำ ดูเหมือนเธอจะเสียความเป็นตัวของตัวเองไปหน่อย ดูจากอาการเก้ ๆ กัง ๆ ทำหน้าตาตลกหัวหูแดงเถือกไปหมด แต่นั่นมันกลับดึงดูดสายตาเขาได้ไม่น้อย ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองกวน ๆ ในใจคิดอยากแกล้งอะไรสักอย่างให้ผู้หญิงตรงหน้า หลุด ที่เขาเชื่อว่าอาการเหล่านั้นมันไม่หมดแค่นี้แน่

"คุณจะให้ผมออกไปทั้งสภาพอย่างนี้นะเหรอ"

สภาพอย่างนี้ของเขาก็ไอ้กางเกงบอกเซอร์ติดตัวแค่ชิ้นเดียวและโชว์อกเปลือยเปล่าแต่ขาวจั๊วะนั่นแหละ นวลแพรปิดประตูเปิดไฟหลับหูหลับตาไล่เพราะไม่อยากอยู่กับคนแปลกหน้านานเกินไป แค่นี้ก็อันตรายและก็เสี่ยงเกินพอแล้ว

"งั้นก็รีบสวมเสื้อผ้าสิ จะได้รีบไป"

ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างรู้ทัน ก่อนจะเดินเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายตามห้องบางชิ้นยังอยู่ที่ระเบียงด้วยซ้ำ ไม่ถึงห้านาทีเขาก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยและมันก็ทำให้นวลแพรขมวดคิ้ว นี่มันชุดนักศึกษานี่นา เธอมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับคุณครูระเบียบเจอนักเรียนทำผิดกฎโรงเรียน

"นี่อย่าบอกนะว่ายังเรียนอยู่"

เขามองเธอ "ครับ ทำไมเหรอ"

"เรียน แล้วทำไมถึงมาห้องผู้หญิงแบบนี้ล่ะ"

เขาอยากหัวเราะกับคำถามที่น่าขันที่สุดในสามโลก ไร้เดียงสาน่าดู

"ก็ไม่เห็นแปลก ใคร ๆ เขาก็ทำกันทั้งนั้น"

เจอคำตอบแบบนั้นแล้ว นวลแพรได้แต่ส่ายหน้าระอา มันวิถีชีวิตอะไรกันหนอ เป็นเธอที่หัวโบราณ หรือเด็กรุ่นใหม่ใจเร็วด่วนได้

"เอาเถอะ ฉันคงแก่เกินไปที่จะเข้าใจพฤติกรรมแบบนี้" พูดจบก็เปิดประตูออกกว้าง อันเชิญเขาออกจากห้องไปให้พ้น ๆ

ชายหนุ่มยิ้มยียวน "ธรรมดาจะตายคุณ ทำยังกะไม่เคย"

กรี๊ดดดดด ผิดศีลธรรมอย่างแรง ฉันไม่มีวันทำเด็ดขาด!นวลแพรโกรธคำพูดที่คล้ายดูถูกกัน

"ไม่เคย และก็ไม่คิดจะเคยด้วย พฤติกรรมหมิ่นเหม่ศีลธรรมแบบนี้ เลว!"

คำสุดท้าย หญิงสาวพูดไม่ออกเสียง แต่คนที่จับจ้องที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มก็เดาออก

"จะว่าผมเลวใช่ไหม แต่ก็ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ คุณชื่ออะไรน่ะ"

นวลแพรมองหน้าขาวใสเกินหญิงนั่นอย่างไม่อยากเชื่อในพฤติกรรม ตานี่แอบเป็นชู้กับแฟนชาว ทำตัวหมิ่นเหม่ศีลธรรมถึงขนาดนี้เรื่องอะไรจะบอกชื่อ ดังนั้นคำตอบที่ชายหนุ่มได้รับถึงกับทำให้เขาเลิกคิ้วมองอย่างอึ้ง ๆ

"คุณกลับไปเถอะ ให้เรื่องมันจบแค่นี้แหละ ไม่ต้องรู้จักกันหรอก"

ตัดขาดไม่ถนอมน้ำใจกันสักนิด

ทรงธรรมหรี่ตามองหญิงสาว ไม่เคยเลยจริง ๆ ในชีวิตนี้ที่จะมีผู้หญิงคนไหนมาขับไสไล่ส่งเขาหรือแม้แต่จะปฏิเสธแบบสิ้นเยื่อขาดใยอย่างนี้ แม้แต่ชื่อก็หวงไม่ยอมบอก แล้วเธอคนนี้เป็นใครกัน ชายหนุ่มยิ้มหมายมาด ไม่ได้รู้สึกเสียหน้าแต่อย่างใด กลับชอบใจที่ได้รับคำตอบบ้าบิ่นโดยลืมไปว่าตัวเองก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กและอยู่กันสองต่อสองในห้องหับมิดชิดแบบนี้

"โอเค ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ไว้ผมสืบเองละกัน"

เขาก้าวพ้นประตู แต่ยังไม่ทันที่นวลแพรจะปิด ชายหนุ่มใช้มือยันไว้ สบตากลมโตนั่น

"จำเอาไว้นะครับ ผมชื่อ ทรงธรรม"

เขาพูดจบก็เดินจากไป หญิงสาวปิดประตูล็อคกลอนรวดเร็ว ถอนหายใจเฮือกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ทำไมไม่ได้รู้สึกโล่งอกแม้แต่น้อยคล้ายมีหมอกดำ ๆ ที่เกาะกลุ่มกันแน่นไม่ยอมกระจายหายไปสักที ลางสังหรณ์บางอย่างเตือนว่าชีวิตเธอชักจะไม่สงบสุขเสียแล้ว แล้วนี่ใครเขาอยากรู้ชื่อนายกันละนั่น

"นายทรงธรรม"

ขณะที่หนุ่มหล่อผู้ที่รอดน้ำมือมัจจุราชมาอย่างหวุดหวิด เขาเงยหน้าสังเกตว่าตรงไหนมีกล้องวงจรปิดบ้าง ฉะนั้นคืนนี้สิ่งที่ต้องทำเป็นลำดับแรกคือ การเจรจากับเจ้าของที่พัก แล้วกล้องที่มีเขาในนั้น จะต้องหายไป

โลกนี้ใจดีกับคนมีเงินอยู่แล้ว