เข็ดแล้วความรักอยากพักก่อน

"มาดื่มคนเดียวเหรอครับ" ตฤณถาม
ดวงตาคู่หวานที่ดูฉ่ำวาวกว่าเดิมหันไปมองตามเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้าหล่อที่ดึงดูดสายตาเธอให้เผลอมองค้างขนาดนี้ลำธารแน่ใจว่าจำไม่ผิด
เขาคือผู้ชายคนเดียวกับคนที่เข้ามาทักเธอในร้านกาแฟตอนนั้น คนที่เสียมารยาทมองงานที่ลำธารกำลังเขียนแล้วเอ่ยถามขึ้นมาโต้ง ๆ "คุณอีกแล้ว"
ถึงจะไม่ได้เจอเขาบ่อยนัก แต่ทุกครั้งคนคนนี้มักจะหาเรื่องเข้ามาคุยกับเธอ ลำธารไม่ได้เดียงสาขนาดจะไม่รู้ว่าเขากำลังพยายามเข้าหาเธออยู่
ถ้าไม่จีบก็คงแค่อยากได้สักครั้งนั่นแหละ แต่สำหรับลำธารในตอนนี้ความรักบ้าบออะไรนั่นไร้สาระทั้งเพ
(เหอะ พวกผู้ชายมันก็แค่นี้)
ทำตัวแสนดีต่อหน้า แต่ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยก็ไปหาที่ระบายที่อื่น ทำไมถึงมีแต่ผู้หญิงที่ต้องครองตัวบริสุทธิ์ผุดผ่องรอคนรักในคืนวันแต่งงานกัน
"จำผมได้ด้วย?"
"คนที่เสียมารยาทกับฉันขนาดนี้ ก็มีแค่คุณนี่แหละค่ะ"
เสียมารยาทเหรอ?
"ผมเนี่ยนะเสียมารยาทกับคุณ เมื่อไหร่กัน"
"ทุกครั้งที่เจอกันมั้งคะ"