สิเน่หา...มนตรา

ในป่าที่แสนน่ากลัว เพราะเป็นช่วงฤดูหนาว ต้นไม้จึงเหลือแต่กิ่งไม้และลำต้นที่แห้งกรอบ อีกาหลายตัวบินเกาะยอดกิ่งไม้ ต่างเมียงมองชายร่างกำยำ ที่กำลังพนมมือบริกรรมคาถาเสียงน่ากลัวยิ่ง
ท่ามกลางความวังเวงนั้น ชายผู้นี้มีน้ำตาที่ไหลพรากออกมา เขาพยายามฝืนที่จะท่องคาถาออกมาจากปาก ตรึงสมาธิให้จดจ่อแค่คาถา
“โอมม...เทพะ เทวะดา ภูตผี สัมภาเวรา จงทำให้นางสุดที่รักของข้า จงรักจงหลงข้า ไม่ทอดทิ้งข้า จวบจนสิ้นโลกา ดับมลายหาย...โอมมม...”
ลมพัดจากไหนก็ไม่รู้ หอบความหนาวมาปะทะอกแกร่ง ราวสิ่งลี้ลับ ณ. ที่แห่งนี้ ได้รับรู้ในสิ่งที่ชายผู้นี้ เฝ้าวอนขอแล้ว เขายิ้มทั้งน้ำตา ปล่อยมือที่พนมให้คลายออก ดวงตานั้นมีความรู้สึกผิด เจือด้วยความรักที่ยากแก่การอธิบาย
เขาได้ทำในสิ่งที่ผิดบาปอย่างมหันต์ สิ่งนี้จะเชื่อมต่อภพอีกหลายภพ โดยยากแก่การสิ้นสุด เพียงเพื่อความรัก ที่ไม่สมหวัง ให้มาสมหวังแทน แม้ว่าต้องแลกกับมนตราที่ไม่จริงใจ เขาก็ยอม...