ใต้ปีกซาตาน เล่ม 1

“แต่ณัฐก็ต้องทำงาน ถ้าคุณอาทิตย์มีธุระหรือมีงานอะไรให้ณัฐทำก็โทรลงมาก็ได้นี่คะ หรือถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว กลับถึงบ้านค่อยเรียกณัฐไปคุยก็ได้”

หัวใจณัฐธีราเต้นแรงตึกตัก เธอตกใจจริงๆ ที่พบว่าตัวเองกล้าพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าอาทิตย์และทุกๆ คน เธอรู้สึกได้ว่าตอนนี้สายตาของพนักงานกำลังมองมา และอาทิตย์ก็กำลังโกรธมากด้วย

“แต่หน้าที่ของเธอตอนนี้คือทำตามคำสั่งของฉัน ฉันบอกว่าให้ขึ้นไปก็ต้องขึ้นไป”

“มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอคะ”

“ว่าไงนะ!” ร่างสูงตะคอกถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ณัฐธีรากล้าพูดแบบนี้กับเขาได้ยังไง

“ณัฐพยายามทำทุกอย่างตามที่คุณอาทิตย์สั่ง พยายามไม่สร้างปัญหาหรือทำตัวเป็นเด็กใจแตกอย่างที่คุณอาทิตย์กลัว แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าณัฐจะพยายามสักเท่าไหร่มันก็ไม่เคยพอสำหรับคุณอาทิตย์เลย”

ความในใจที่มีแต่จะทำให้อาทิตย์โกรธมากขึ้นถูกณัฐธีราเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ณัฐธีราเหนื่อยกับการที่ต้องทำตามคำสั่งของอาทิตย์ เหนื่อยที่ต้องยอมทำเรื่องที่ไม่อยากทำ อาทิตย์ต้องการอะไรจากเธอกันแน่ถึงได้ยื่นมือเข้ามาทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวาย

“ใช่!! มันไม่เคยพอและจะไม่มีวันพอด้วย เธอเป็นเด็กในปกครองของฉัน หน้าที่ของเธอคือฟังและทำตามที่ฉันสั่ง ต่อให้เธอร้องไห้หรือลุกขึ้นมาทำเรื่องโง่ๆ เป็นการประท้วงฉันก็ไม่สน”

คำตอบของอาทิตย์ทำเอาทั้งแผนกเงียบกริบ เขากวาดมองไปที่ทุกคนก่อนจะหันกลับไปยังณัฐธีรา มือหน้าคว้าหมับเข้าที่แขนเล็กๆ จากนั้นก็ออกแรงพาตัวเด็กสาวตัวยุ่งออกมา

“ปล่อยนะ!! คุณอาทิตย์!”

ณัฐธีราไม่ยอมแพ้ เธอพยายามขืนตัวและใช้มือแกะมือของอาทิตย์ออกจากแขนของตน ทั้งโกรธทั้งอายที่โดนลากตัวออกมาเช่นนี้ แต่หลังจากถูกลากเข้ามาในลิฟต์ ณัฐธีราถึงได้รู้ว่าอาทิตย์สามารถทำให้เธอโกรธได้มากกว่าที่เป็นอยู่ ร่างสูงรวบตัวของเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน ต่อให้ผลักหรือทุบตียังไง อ้อมแขนนั่นก็ไม่มีทีท่าว่าจะคลายออกง่ายๆ

“คุณอาทิตย์!! ปล่อยณัฐเดี๋ยวนี้นะ!!”

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร!!” อาทิตย์ตะคอก เขาจับณัฐธีราหันมาเผชิญหน้า ก่อนจะดันตัวจนแผ่นหลังของอีกฝ่ายกระแทกเข้ากับผนังลิฟต์ “เธอคิดผิดแล้วนะถ้าคิดว่าการที่เธออายุสิบแปดแล้วจะพูดกับฉันยังไงก็ได้”

“ณัฐไม่เคยคิดแบบนั้น แต่ที่ณัฐพูดเพราะณัฐอยากให้คุณอาทิตย์รู้ไว้ว่าณัฐก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ณัฐยินดีทำตามที่คุณสั่งทุกเรื่อง ขอแค่คุณมีเหตุผลและหยุดฟังณัฐบ้าง” เด็กสาวเถียงเสียงแข็งท่ามกลางความกลัวของตัวเอง ณัฐธีราจ้องไปที่ตาของอาทิตย์ที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ ลมหายใจที่เขารู้สึกรังเกียจกำลังเป่ารดลงบนหน้าอยู่ตลอดเวลา

“ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เธอมันก็แค่เด็กที่ถูกแม่ทิ้ง แค่ที่ฉันยังยอมให้เธอกินอยู่ในบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“งั้นคุณอาทิตย์ก็ไล่ณัฐไปเลยสิคะ ไล่ณัฐออกจากบ้าน ไม่ต้องส่งเสียหรือทำอะไรให้ณัฐอีกแล้ว”

“เฮอะ!! อวดดี ทำไมถึงไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่ที่แม่ฉันยังอยู่ล่ะ เธอจะได้รู้ว่าเด็กอย่างเธอมันเลี้ยงเสียข้าวสุก!!”

ปึก!!!

ณัฐธีราสุดจะกลั้น เธอทุบเข้าไปที่อกของอาทิตย์เต็มแรงขณะที่น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา อยากเอาคืน อยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้อาทิตย์เจ็บปวดเหมือนตนเอง ถ้าเธอเลือกเกิดและเลือกมีชีวิตได้ เธอก็ไม่อยากเติบโตมาในบ้านของอาทิตย์เหมือนกันนั่นแหละ

“ทำไม!! ฉันพูดแทงใจดำเธออย่างนั้นสิ เธอเองก็รู้ตัวใช้มั้ยว่าเธอมันไม่เอาไหน เธอมันหัวดื้อ! แม่ฉันคิดผิดจริงๆ ที่ยอมให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้าน”

ปึก!!

ณัฐธีราทุบคืนอีกหลายครั้งก่อนจะพยายามขืนตัวออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่การโต้เถียงรุนแรงถึงขนาดนี้ และก็เป็นขั้นแรกอีกเช่นกันที่ณัฐธีราอยากหนีไปให้พ้นๆ

“หึ!! อย่ามาบีบน้ำตากับฉันเพราะมันไม่ได้ทำให้ฉันสงสารเธอขึ้นมาหรอก” อาทิตย์หรี่ตากดเสียงต่ำ “จำไว้นะ ตราบใดที่แม่ของเธอไม่มารับตัวเธอไป เธอก็ยังเป็นเด็กในปกครองที่ต้องทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น อย่าคิดว่าแค่เดินออกไปจากบ้านแล้วทุกอย่างมันจะจบ เธอติดหนี้ฉัน แม่ของเธอก็ติดหนี้ฉัน ถ้าอยากไปจริงๆ ก็คืนเงิน คืนบุญคุณที่เคยได้ไปกลับมาให้หมด!”