My Boyfriend | แฟนฉันเป็นคุณชาย

ชีวิตฉันพลิกผันไปทันที หลังจากได้แฟนเป็นมหาเศรษฐี ใครเป็นฉันก็ต้องหลงเขาคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นเพราะเขา...น่ารักซะขนาดนี้...



สวนสนุก , ฮ่องกง

[เฟยเซียน]

ฉันเชื่อว่าในเวลาหนึ่งทุ่มตรง คนทำงานหลายคนต้องยังไม่ถึงบ้านเหมือนฉันแน่ ตอนนี้ฉันยังอยู่ในที่ทำงาน อยู่ในชุดทำงานสุดน่ารัก ชุดมาสคอตแมว ถอดหัวแมวออกแล้ว ร้อนมากๆ

งานของฉันคือใส่เจ้าชุดนี้แล้วก็เต้นมันวันทั้งวันให้เด็กๆ ที่มาสวนสนุกได้ยิ้มอย่างมีความสุข ได้ถ่ายรูปด้วย นอกจากเต้นก็มีเดินแจกลูกโป่ง เดินแจกวันทั้งวันเพื่อเงินไม่เท่าไหร่

เวลานี้ฉันยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนสนุกในยามที่บริเวณนี้แทบจะร้างคนแล้ว นั่งกินขนมโดนัทช็อกโกแลตกับนมพร้อมดื่มรสองุ่น เนื้อตัวชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย

ฉันทำงานนี้มาครึ่งเดือนแล้ว จะไม่ไหวแล้ว ไม่อยากทำเลย แต่ก็ไม่อยากเปลี่ยนงานใหม่ เงินรายวันก็ได้ประมาณนี้ทั้งนั้น

กินทั้งร้องไห้ ก่อนหน้านี้ฉันมีเงินเก็บก้อนใหญ่จากการรับจ้างทำงานทั่วไป แต่เงินนั่นมันก็หมดไปเพราะพ่อฉันเอง พ่อติดการพนันจนเป็นหนี้เป็นสินหลายแสน คิดแล้วมันแสนท้อแท้

ตัวฉันเรียนจบการโรงแรม แต่โรงแรมแต่ละที่จำกัดจำนวนพนักงาน ตัวน้อยๆ อย่างฉันเส้นสายก็ไม่มี ขนาดโรงแรมมีมากมาย แต่การจะได้งานมันก็ยากเย็น สุดท้ายก็ต้องรับงานจ้างทั่วๆ ไปที่ได้เงินไม่เยอะ แต่ได้เงินเรื่อยๆ มันน้อยจนใช้สอยแต่ละวันก็หมดแล้ว อย่าถามถึงเงินเก็บที่ได้จากการทำงานเลย ไม่เหลือเก็บ

เหนื่อยจัง...
เหนื่อยจนกินไปร้องไห้ไป ฉันอยากเดินๆ แล้วเจอเงินตามทางจริงๆ ฉันคิดในตอนที่นำกล่องนมที่ดื่มหมดแล้วกับห่อขนมที่ไม่มีขนมแล้วไปทิ้งที่ถังขยะใกล้ๆ
แล้วฉันก็...เจอเงินจริงๆ
4,500
แต่เจอแล้วไม่อยากอุบอิบไว้เองอีก สุดท้ายฉันก็เอาเงินจำนวนนี้เก็บไว้เพื่อจะรอประกาศหาเจ้าของเงิน แต่ประกาศไปแล้ว คนที่มารับเงินไปจะใช่เจ้าของเงินจริงๆ หรือเปล่า

หันมองหาคนที่อยู่ใกล้ตรงนี้ คนที่น่าจะทำเงินนี่หล่นไว้ อาจเป็นคุณป้าที่กำลังกวาดขยะคนนั้น หรือผู้ชายคนนั้นที่กำลังเดินไปที่ม้าหมุน แต่ม้ามันไม่หมุนแล้วเพราะสวนสนุกปิดแล้ว

ฉันพาตัวเองมาหาผู้ชายคนนี้ก่อน เขาอยู่ใกล้เงินมากกว่าคุณป้าคนนั้น ตามหลังเขามาที่ม้าหมุนที่ไม่หมุนแล้ว แต่เขาขึ้นไปบนลานม้าหมุน ซึ่งฉันขึ้นมาด้วย

"คุณๆ ฉันเจอเงิน เงินนี่คุณทำหล่นหรือเปล่า"

เขาหล่อจัดอย่างกับเทวดาเดินดิน ประโคมแบรนด์เนมทั้งตัว รองเท้าผ้าใบของเขาซื้อบ้านฉันได้ทั้งหลังเลย เกิดมารวยจังนะคุณ หรือไม่คุณก็ทำงานรายได้ดีจนมีกำลังซื้อของพวกนี้

"ไม่ใช่เงินฉัน" เขาบอกแค่นั้นและฉันควรไปได้แล้ว ในเมื่อเขาบอกว่าไม่ใช่เจ้าของเงิน

"ทำงานที่นี่สินะ" เขามองชุดฉัน ชุดแมวที่หัวแมวอยู่บนม้านั่งตรงโน้นโน่น แต่มันไม่หายหรอก แต่ถ้าหาย ฉันต้องชดใช้ นี่เป็นชุดทำงานที่ใส่แล้วต้องเปลี่ยนคืนในทุกวัน

"ใช่ ทำงานที่นี่"

"ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านล่ะ"

"กำลังจะกลับ"

"กลับยังไงล่ะ"

"ฉันขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน"

มอเตอร์ไซค์ที่พ่อฉันใกล้จะเอาไปขายแล้ว ตอนนี้มีอะไรขายได้ พ่อฉันขนเกลี้ยง
มอเตอร์ไซค์ของฉันมันยังใหม่มาก เพิ่งซื้อไปปีก่อนเอง มาปีนี้จะไม่มีขับแล้ว เพราะบ้านเราเพิ่งจะเป็นหนี้เป็นสิน

"อ๋อ คันสีเหลืองที่จอดอยู่คันเดียวตอนนี้ใช่หรือเปล่า" เขาถามถึงมอเตอร์ไซค์ของฉัน ซึ่งฉันก็พยักหน้า มันเหลือแค่คันของฉันคันเดียวประจำ เพราะคนอื่นกลับกันไปแล้วไงล่ะ

ฉันเป็นคนเก็บกุญแจห้องชุดมาสคอต ต้องรอกลับเป็นคนสุดท้ายเพื่อจะปิดห้อง กุญแจดอกนั้นฉันรักษา ได้เงินพิเศษจากตรงนี้ด้วยเลยยอมกลับช้ากว่าคนอื่น

"ทำไมถึงกลับช้านักล่ะ"

"ฉันเป็นคนเก็บกุญแจห้องชุดมาสคอต ต้องรอกลับเป็นคนสุดท้ายเพื่อจะปิดห้อง มันได้เงินพิเศษ"

"เงินพิเศษเหรอ"

"ใช่"

"เท่าไหร่"

"วันละ 100"

"555"

แล้วเขาก็หัวเราะ - - ทำไม มันน้อยจนน่าขำหรือไง แค่นี้ก็ซื้อของได้หลายอย่าง ฉันทำงาน 5 วัน / สัปดาห์ เงินเก็บกุญแจคือเงินพิเศษรายวันที่ฉันทำงาน

"อยากได้เงินเยอะๆ หรือเปล่า" เขาถาม ฉันรีบพยักหน้าโดยพลัน ใครกันจะไม่อยากได้เงินเยอะๆ "ทำงานให้ฉัน"

"งานอะไรเหรอ"

"เพื่อนเที่ยว"

ฉันเข้าใจความหมายที่เขาพูดแล้ว รูปร่างหน้าตาฉันดี เขาคิดลามกกับฉันอยู่ แต่ฉันจะไม่ถือ เพราะเขาพูดจาดี มันคือข้อเสนอที่ใช่ว่าดูถูกแหละ แต่ถ้าฉันไม่ตกลงก็แค่ปฏิเสธ

"ขอโทษนะ ไม่รับงานอย่างนั้น ไปก่อนนะ ถ้าไม่ใช่เงินคุณ ฉันจะไปถามป้าคนนั้นว่าใช่เงินป้าแกหรือเปล่า"
แล้วพอฉันเดินลงจากลานม้าหมุน ฉันก็ก้าวไวๆ ไปหาคุณป้า เขายังเดินตามฉันมา
ทำไงดี...

"ป้าคะ เงินนี่เงินป้าหรือเปล่า มันหล่นอยู่แถวถังขยะ" ฉันเดินมาถามป้าที่กวาดขยะอยู่ แต่ป้าแกก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่ใช่เงินแก

จริงๆ แกจะบอกว่าเป็นเงินแกก็ได้ แต่แกก็เหมือนฉันแหละ ถึงเราจะอยากได้เงิน แต่มันไม่รู้เงินใคร ได้มาก็ไม่สบายใจ พอป้าแกไม่เอา ฉันก็เก็บไว้ก่อน เงินนี่ไว้ว่ากันทีหลัง

ตอนนี้ฉันตรงไปเอาหัวแมวก่อน ผู้ชายคนนั้นเขาใกล้ฉันเข้ามาแล้ว ยังเดินตามมาอยู่ พอมาถึงหัวแมวฉันก็รีบยกหัวแมวมาสวมเลยแล้วก็รีบวิ่งเข้าตัวอาคารด้านหลังเครื่องเล่นบ้านผีสิง

พอเข้าตัวอาคารมาแล้วก็ตรงไปที่ห้องเปลี่ยนชุด มันคือห้องเก็บชุดมาสคอต มีทั้งหมด 30 ตัว ฉันคือตัวที่ 30 เข้ามาแล้วฉันก็ล็อคจากข้างในเลยแล้วรีบถอดชุดมาสคอตออก

แต่พอเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วก็ไม่กล้าเปิดประตูออกไป ผู้ชายคนนั้นจะยืนรอจ๊ะเอ๋อยู่ข้างหน้าประตูหรือเปล่า แล้วเขาจะทำอะไรฉันหรือเปล่า เพราะในนี้มันมีแค่เราถ้าเขายังตามมา
ทำไงดี...
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูนั่น ต้องเป็นเขาแน่
"เธอ ออกมาคุยกันหน่อย"

ใช่จริงด้วย เขาอยู่ข้างนอกนี่ มีดๆๆ รื้อกระเป๋าหามีดพกด่วน เฮ้อ - - แต่เขาคงกลัวเนอะ มันแค่คัตเตอร์ขนาดเท่านิ้วชี้เอง แต่ยังไงก็เจ็บแหละ ได้เลือดแหละ ถ้าได้แทง
แล้วฉันก็เปิดประตูทั้งที่มือถือคัตเตอร์ด้ามสีชมพูอยู่ เตรียมแทงเลย

"ตามมาทำไม"

"ตามมาคุยเรื่องที่คุยเมื่อกี้ไง"

"ทำไม"

"ไม่เปลี่ยนใจเหรอ พาไปเที่ยวโบราโบร่า 4 วัน 4 คืน"

โบราโบร่า เกาะสวรรค์ที่ชีวิตนี้ฉันไม่มีปัญญาไปตราบใดที่หนี้ก้อนโตยังค้ำคออยู่ แต่ถ้ายอมเป็นเด็กเสี่ยฉันได้ไป เสี่ยที่ว่าคือคนตรงหน้าฉันนี่แหละ
และคำตอบของฉันก็คือ...
"ไม่ไป ไม่อยากไป"

555 ใต้เลข 5 น้ำตานองหน้าในใจ ใครจะไม่อยากไปล่ะ ที่นั่นติดอันดับเกาะในฝันของฉันคนหนึ่ง แต่ถ้ามันต้องแลกกับศักดิ์ศรี ฉันยอมเที่ยวเกาะไหหลำดีกว่า

"ทำไมไม่อยากไป แค่อยากมีเพื่อนเที่ยวนะ"

"แล้วทำไมเพื่อนคนนั้นต้องเป็นฉันด้วยล่ะ"

"เธอน่ารัก" เขาพูดชมแล้วก็ยิ้มอีก "ไปด้วยกันนะ ฉันมีเหตุผลที่อยากพาเธอไป เธอก็แค่ไปเที่ยว เดี๋ยวเดียวก็กลับบ้าน ได้เงินด้วย ไม่สนเหรอ"

"สน แต่เหตุผลของคุณคืออะไร เหตุผลที่อยากพาฉันไป"

"บอกไม่ได้ แต่เรื่องนั้นเธอไม่ต้องใส่ใจ เธอแค่ไปเที่ยว แค่นั้น"

"ไม่เข้าใจ อีกอย่างจะแน่ใจได้ไงว่าแค่เที่ยวจริง คุณเป็นพวกหลอกลวงหรือเปล่าก็ไม่รู้ สงสารฉันเถอะนะ แค่นี้ชีวิตฉันก็ไม่ได้ดีเด่อะไรเลย"

"ฉันไม่หลอกลวงเธอหรอก เธอมีอะไรให้หลอกล่ะ"

"ใช่ เงินที่ตัวมี 500 เอาเหรอ"

"555"

แล้วเขาก็ขำอีก - -

แต่จะว่าไป เขาเข้าหาฉันเพราะตัวฉัน ไม่ใช่เพราะเงิน ใครจะบ้ายอมไปด้วย ถึงรูปร่างหน้าตาเขาจะดีขนาดนี้ แต่คนเรารู้หน้ายากจะรู้ใจ จุดประสงค์ของเขาก็ออกจะชัดเจนอยู่

เหตุผลที่บอกไม่ได้นั่นมันไม่มีหรอก เขาแค่ยกขึ้นมาพูดเพื่อให้ฉันยอมไปด้วย ถึงบอกให้ฉันไม่ต้องใส่ใจไง
ใครเป็นฉันจะไม่ฉุกคิด ถึงฉันจะจนแต่ฉันก็ไม่หลงเชื่อคำคนง่ายๆ เขาอาจจะพาฉันไปทำมิดีมิร้าย หรือขายฉันต่อให้คนอื่นก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

"ไปเมื่อไหร่"

"เร็วๆ นี้ นัดแนะวันเวลาทางแชท" เขาขอแชท แต่ฉันก็ให้เพื่อที่ฉันจะได้เนียนๆ แยกจากเขาไปเงียบๆ

พอแลกแชทแล้วเราก็แยกย้ายกัน เขาเดินออกจากอาคารไปก่อนฉันอีก ตอนนี้กลายเป็นว่าฉันเดินตามหลังเขาแทน ฉันกำลังจะไปที่มอเตอร์ไซค์คันงามของฉัน ซื้อสีเหลือง สีนำโชคของผู้ที่เกิดวันจันทร์ อ่านมา เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้นะ

เขามองมอเตอร์ไซค์ของฉันนิดหน่อยแล้วก็หันมายิ้มให้ เขาไม่ได้ชวนคุยอะไรอีก พอฉันเดินเข้าลานจอดมอเตอร์ไซค์ไป เขาก็เดินไกลออกไปทางด้านหน้าสวนสนุก

ไปโลด ฉันขับมอเตอร์ไซค์ไปดูว่าเขามายังไง บิดเลย บิดให้ทันเขา แล้วก็ทันเห็นเขาขึ้นรถราคาแพงกว่าบ้านฉันร้อยเท่าพันทวี เขากำลังปิดประทุนรถที่ก่อนหน้านี้เปิดอยู่

โบราโบร่า มันคือเศษเงินของเขา...

ตามๆ ฉันบิดมอเตอร์ไซค์ตาม คันจิ๋วแต่แจ๋ว ตอนนี้ความอยากรู้ของฉันมันมีมาก อยากรู้ว่าเขาไปไหน
ถนนกลางคืนรถราแออัดไม่แพ้กลางวัน เราไม่ทิ้งช่วงจากกันมาก ขับไล่ทัน ฉันขับมอเตอร์ไซค์ตามเขาไปเรื่อยๆ จนมันไกลจากสวนสนุกไปมาก เปลืองน้ำมันหน่อยแต่ยอม

ฉันขับตามเขาจนไปไกลถึงเขตส่วนบุคคล เขาขับรถเข้าไปในซอยตระกูลเฉิน แล้วพอรถของเขาขับเข้าไปในซอย ป้อมยามด้านหน้าซอยก็ปิดราวกั้นทางเข้าออก

ตระกูลเฉิน...
ถึงว่าเขาถึงมีแบรนด์เนมประโคมตัว มีรถซูเปอร์คาร์ขับ ที่แท้เขาก็เป็นหนุ่มตระกูลเฉิน เขาเป็นลูกชายคุณหยาง...ใช่หรือเปล่า

หยางเฉินนักธุรกิจเจ้าของอสังหาริมทรัพย์เฉินกรุ๊ป สกุลเฉินที่มั่งคั่งที่สุด ฉันรู้ว่าคุณหยางมีลูกหลายคน แต่ไม่เคยเห็นลูกๆ คนอื่นๆ ของเขาผ่านทางทีวีเลยนอกจากลูกคนโตที่ตอนนี้รับตำแหน่งเป็นประธานบริษัทต่อจากคุณหยางเป็นที่เรียบร้อย