แค่สถานะภรรยาที่ไร้ตัวตน

"เมื่อไหร่พี่จะเป็นเหมือนเดิม" เดินเข้าไปหาคนที่สูงกว่า ฝ่ามือนุ่มจับท่อนแขนแข็งแรงเอาไว้ ช้อนตามองนัยน์ตาสีรัตติกาลด้วยความอ่อนโยน "ช่วยกลับมาเป็นคนเดิมของฉันได้ไหม พี่เชาว์"
"คนเดิมที่เธออยากให้เป็น มันตายไปตั้งแต่จำเธอไม่ได้ อย่าถามหาคนที่พี่ไม่รู้จัก"
ประโยคดังกล่าวมันตอกย้ำว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้เธออยู่ในชีวิต ความเจ็บมันแผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่างโดยเฉพาะหัวใจดวงนั้นของเธอ
"พี่ไม่เคยคิดอยากจะฟื้นความทรงจำนั่น"
เจ้าของประโยคไม่คิดที่จะสนใจเลยแม้แต่น้อย เหมือนเชาว์เอาทุกอย่างที่เธอพูดไปทิ้งลงถังขยะเน่าเสียอย่างนั้น
จบประโยครีบสาวเท้าผ่านร่างระหงไปอย่างไม่ไยดี เฟิร์นได้แต่ยื่นนิ่ง ประโยคของเชาว์ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มแดงเถือก รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายพูดไปอาจจะเป็นเพราะจำเธอไม่ได้ อย่างไรแล้วมันก็ยังคงเจ็บปวดและทรมานอยู่ดี

__________________________________________________
*** สำหรับ Apple ซื้อผ่านเว็บหรือแอนดรอยด์จะถูกกว่า