ฤดีปฏิพัทธ์

อาจเพราะบุญกรรมที่ทำร่วมกันมา หรืออาจเป็นเพราะองค์เทวดาท่านสงสาร จึงทำให้เราสองกลับมาพบเจอกันอีกครั้งในชาติใหม่ แต่ที่ต่างไปคือใครอีกคนกลับลืมสิ้น ทิ้งไว้เพียงหนึ่งที่ยังคงจดจำได้ทุกสิ่ง
‘หากชาติหน้ามีจริงพี่ขอให้เราได้กลับมาครองคู่กันอีกหนา..พ่อแก้วตาของพี่’
‘ฮึก..พี่เขื่อน..อย่ากล่าวเช่นนี้’
หยาดน้ำตาใสแลเสียงสะอื้นไห้จากคนในอ้อมกอดดังไม่ขาดพาให้ใจคนฟังเจ็บปวดเหมือนถูกบีบจนแหลกลาน เจ็บเสียยิ่งกว่าบาดแผลบนร่างของตนเสียอีก มือสั่นเทายกขึ้นปาดเช็ดออกให้แผ่วเบาทั้งยังก้มกอดหอมอย่างรักใคร่ปลอบประโลมเป็นครั้งสุดท้าย
‘หยุดร้องเถิดพ่อแก้วตา..ใจพี่มันเจ็บปวดทุกครายามเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้’
เสียงแหบพร่าขาดห้วงเอ่ยกล่อมข้างหูคนน้อง มันเป็นเช่นนี้ทุกครายามที่แก้วตาร้องไห้หรือเสียใจ แม้ภาพเบื้องหน้าจะเริ่มพร่าเบลอขึ้นทุกขณะแต่ใบหน้าของคนที่ตนรักยิ่งกว่าสิ่งใดก็ยังคงเด่นชัด ยอมให้ได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตตนขอเพียงอีกคนยังได้หายใจต่อไป
‘พี่รักเจ้าหนา..รักยิ่งกว่าสิ่งใด’