ต้องมนตร์หลงเตชินทร์

ให้มันกลับมาเบิ่งกูสิเฮ็ดของใส่ ให้มันหลงกูหัวปักหัวปำมืนตาบ่ขึ้น (ให้มันกลับมาดูกูจะทำของใส่ ให้มันหลงกูหัวปักหัวปำลืมตาไม่ขึ้น)

พักพิง พิรินทรา (20) X ตะวัน เตชินทร์ (22)

ส่วนสูง 185 X 160

(ผู้บ่าวไทบ้าน X สาวมหาลัย)

มือเล็กปัดป่ายเสื้อยืดหวังจะให้มดแดงหลุดออกจากเสื้อส่วนเขาเองก็รีบวางไม้ทิ้งลงบนพื้นดินแล้วหันมาช่วยเธอจับมดแดงออกจากเสื้อทันทีทันใด

เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนถลกขึ้นสูงเหนือเนินอกมือแกร่งเอื้อมมาจับด้วยความลืมตัวทั้งสองคนยังคงวุ่นวายกับเจ้ามดแดงเพียงตัวเดียว แต่แล้วคนตัวเล็กก็ดึงสติกลับมาเมื่อเห็นว่ามือของตะวันจับหน้าอกเธออยู่ เหตุการณ์เมื่อครู่ส่งผลให้ร่างสูงหยุดการกระทำลงแล้วก้าวเท้าเข้ามาแนบชิดตัวเธอ แต่แล้วเตชินทร์ก็ต้องตกใจเมื่อมือของตัวเองจับอยู่บนเนินอกแถมเสื้อยืดของเธอก็ถลกขึ้นมาสูงเสียด้วย

“เฮ้ยๆ บ่แม่นเด้อ” (ไม่ใช่นะ)

“อ๊ายยย ลามกฮื่อ มาจับนมหนูทำไม”

“แล้วก็บอกว่าไม่มีอะไรน่ามอง กลับไปหามดแดงเลยนะ” 

“บ่ได้คิดหยังเด้อ มันกะแค่อุบัติเหตุไผสิอยากจับนมเธอ” (ไม่ได้คิดอะไรนะ มันก็แค่อุบัติเหตุใครจะอยากจับนมเธอ)

“…”

“นมใหญ่คือพริตตี้กะสิอยากจับอยู่ดอก”

(นมใหญ่เหมือนพริตตี้ก็จะอยากจับอยู่หรอก)

“หาว่าหน้าอกพิงเล็กเหรอ ก็ใช่สิใครจะไปสวยสู้แม่สาวพริตตี้ของพี่กันล่ะ”

“อะไรๆ คนอื่นก็คงจะดีกว่าพิงสินะ น่าหงุดหงิดจริงๆ ขอให้มดแดงกัดคอตายไปเลย”

“มดแดงบ้านเธอกัดคอไผตายได้”

(มดแดงบ้านเธอเหรอกัดคอใครตายได้)

...